Zdrowie i choroby

„Wyspa kołysze się na falach
Zatopionej nocy.
Śpiewają, śpiewają konstelacje snów
I skaliste łuki
i pinie i agawy (…).”

„Świnoujście jest miejscem mojego dzieciństwa. I tak jak dzieciństwo, jest to już zamknięty rozdział w moim życiu. Tam mieszkają moi kochani dziadkowie i lubię to miejsce odwiedzać. Wychowanie nad Bałtykiem, dziadek marynarz i pewna tradycja sprawia, że jestem zakochana w morzu. Uwielbiam leżeć na plaży, słyszeć szum fal i skrzek mew. Z pewnością jestem morskim zwierzakiem, ale osiadłym w Warszawie.”

„Jestem człowiekiem szczęśliwym, spełnionym. Przy całej świadomości tego, co się nie spełniło i było nieszczęśliwe. Szczęściem jest to, że mogę nadal walczyć, nadal żyć, intensywnie pracować, i że życie nie kręci się tylko wokół choroby, ale biegnie swoim torem.”

„Najsłabszą stroną choroby jest zdrowie.”

„Za zdrowie dzięcioła i za zdrowie dudka!”

„Istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej.”

„Bo sen przecie nigdy nie jest przeżywany bezpośrednio aktualnie w chwili swego śnienia się – istnieje tylko i jedynie jako wspomnienie.”

„Życie jest snem, straszliwym snem.”

„Chciałbym zrobić film, który opowiadałby o polskiej rzeczywistości, ale rzeczywistości pozbawionej bagażu poprzedniego ustroju. Przy tym założeniu młodzież wydaje się jedynym możliwym bohaterem takiego filmu. Młodzież nie jest zainteresowana przeszłością – ich interesuje to, co dzieje się obecnie. Młodzież chce się bawić i tak nie jest tylko w Ameryce, ale na całym świecie. Byłaby to uniwersalna opowieść o pierwszej miłości, inicjacji seksualnej, rozstaniach i powrotach.”

„Gotyk szuka tych, których dusze zasępia choroba marzenia.”

„W wychowaniu narodowym mężczyzn patriotyzm nie wystarcza. Muszą oni za młodu nawykać, w odpowiednim wiekowi swemu zakresie, do systematycznego obejmowania całości życia narodu, całokształtu jego zadań, spraw i celów, do umiejętności rozwiązywania węzłów i sprzeczności życia publicznego, muszą nadto mieć tę głęboko zakorzenioną w duszy świadomość, że Ojczyzna – to gmach realny, który nieustannie planem budować i wznosić należy, że nie wolno nic trwonić z dorobku przeszłości, lecz trzeba go w każdym pokoleniu pomnażać. W ten sposób młodzież ma zawczasu rozwijać w swej duszy zarówno poczucie przyszłej za całość dóbr narodowych odpowiedzialności, jak i uczucia gospodarcze względem własnego kraju. Spadkobierca spuścizny ojczystej i późniejszy odpowiedzialny jej gospodarz innym okiem i z innym uczuciem patrzeć musi na czekające go w przyszłości dziedzictwo, niż widz postronny, dla którego jest ono tylko podmiotem spostrzeżeń.”

„Program Tuska uderza radykalizmem na tle jego dotychczasowej polityki. Można mieć wątpliwości co do jego czysto obronnego charakteru. Nie ma w nim pozytywnych działań na rzecz zatrudnienia i wzrostu dochodów. Zaskakuje też zupełny brak działań na rzecz młodzieży. A jest to grupa, która wszędzie płaci obecnie najwyższą cenę.”

„Dzieciństwo jest dobre dlatego, że każdy dzień zaczyna życie na nowo, bez ciężaru dnia wczorajszego.”

„… A ma ci on Attyla, syn Mundzuka, głowę wielką, grzbiet garbaty, nogi krzywe, nos perkaty, skórę żółtą i kose oczy. Kobyle mleko pija, surową koninę żre, po sześć palcy ma u nóg. Kiedy tupnie w złości, dym smrodliwy idzie spod murawy. W dymie demony się kłębią, Mundzukowemu synowi posłuszne. Nie zdzierży im nikt… Ma zaś ci on Attyla swój stolec daleko, w stepie gorącym, równym. Cztery wieżyce strzegą jego domu. Po cztery razy waruje wkoło częstokół. Na każdym palcu częstokołu wbita głowa wroga. Z wygniłych oczu kapie trupi jad, grozę niesie na wskroś stepu. Nie zdąży ich słońce wybielić, już wiatr pędzi cuch nowych głów. Drży z trwogi ziemia dokoła. Dyszy ciężko z lęku step… Za czterokrotnym opasaniem głów ucztuje rad Attyla, syn Mundzukowy. Z nim pięćdziesięciu jego synów i stu hetmanów przedniejszych (…) Ze złotych i srebrnych czar piją Attylowe syny i woje; on sam zaś z czary drewnianej, zaklętej. Podle pałacu jego stoi pomieszkanie żon. Jest ich dziewięćdziesiąt i dziewięć. (…) Słuchają też zachcenia Attyli, Mundzukowego syna, cesarz rzymski Walencjusz, w wielkim Bizancjum siedzący, i wszyscy królowie Wschodu. Straszny on. (…) We śnie ludzie z trwogą powtarzają jego imię. Gorszy jest niźli wilkołak…”

„Człowiek w naszych czasach walczy z rzeczami, z którymi nie powinno się walczyć, bo są nieuchronne. Istnieje ogromna presja, żeby być sprawnym i megaestetycznym. A starość, tak zresztą jak śmierć, po prostu jest. Buddyści twierdzą, że jeżeli jesteśmy w stanie zawalczyć z jakimś problemem, to powinniśmy to zrobić, natomiast jeśli nie da się z czymś walczyć, to trzeba przestać o tym myśleć, bo to nie ma sensu.”

„Młodzież wchodząca do Drużyny, rekrutowała się z najuboższych warstw chłopców, pracujących już to w handlu, już to w rzemiośle. Młodzież ta jednak posiadała dużo temperamentu, rozmachu i inicjatywy. Rychło życie jej skoncentrowało się około świetlicy drużyny, powstały warsztaty i pracownie – uruchomiono szereg imprez, które w rezultacie doprowadziły do tego, że w krótkim czasie drużyna była pięknie wyekwipowana, posiadała dobre wyposażenie pionierskie, własne namioty, sprzęt obozowy a nawet własne „treny” w postaci pięknego dwukołowego wózka, w którym wożono cięższy sprzęt pionierski na dalsze wycieczki. W chwili wybuchu wojny posiadała Drużyna już pełne wyekwipowanie harcerskie.”

„Mistyk to ktoś, kto wyrzekł się własnego umysłu przy pierwszym zetknięciu z umysłami innych. Gdzieś w dzieciństwie, gdy jego pojmowanie rzeczywistości zderzyło się z cudzymi twierdzeniami, arbitralnymi rozkazami i sprzecznymi żądaniami, ogarnął go tak przemożny lęk przed niezależnością, że wyrzekł się rozumu. Mając wybór między "ja wiem" a "oni mówią", wybrał autorytet innych, wolał się podporządkować, niż zrozumieć, wolał wierzyć, niż myśleć. Wiara w nadprzyrodzoność zaczyna się od wiary w wyższość innych. Jego poddanie się przybrało formę uczucia, że musi ukryć brak zrozumienia, że inni posiadają jakąś tajemną wiedzę, której sam jest pozbawiony i że w jakiś niedostępny mu sposób potrafią tak zaczarować rzeczywistość, by odpowiadała ich życzeniom.”

„Wpływ wychowawczy idei harcerskiej na młodzież był bardzo dodatni. Młodzież ta pochodząca przeważnie z nizin lwowskich, często wypaczona przez nędzę, trudną walkę o byt i fatalne warunki otoczenia, posiadała jednak przedziwną świeżość uczuć i gorące serca, i b. szybko zgenerowała się duchowo pod dobroczynnym wpływem wychowawczym dekalogu prawa harcerskiego. Chłopcy szybko przywiązywali się do Drużyny i tworzyli jakby osobną gminę ideową, której ośrodkiem był lokal Drużyny, starannie i z pietyzmem ozdobiony.”

„Czy jest tam jeszcze co – nikt nie odgadnie.
Za snem, za dniem, za nocą i ciemnością
Będzie spoczynek utrudzonym kościom,
Schylonym grzbietom, załamanym rękom,
Miłościom, myślom, bogactwom, piosenkom,
Gdy ciężka ziemia na oczy nam spadnie.”