Cytaty na temat zgnilizna (12 cytatów)

„(…) i wyszedł. Ale dalej grałem na swoim Gibsonie SG tak, że z drewna została tylko zgnilizna, ponieważ wiele potu spadało na nią. Byłem spocony na całej szyi. Kupiłem go z drugiej ręki; chodziło o ten z ’67. Miała prawdziwie chudą szyję, bardzo szczupła, jak szyja Custom. To był ciemny brąz.”

Angus Young (1955) australijski muzyk rockowy (AC/DC)

Maksimum rock’n’rolla

„Społeczeństwo jest przeżarte zgnilizną W warsztatach, kopalniach i na polach pracują i cierpią tysiące ludzi, którzy nie mogą liczyć na uzyskanie choćby tysięcznej części tego, co wypracowali. Ich żony i dzieci umierają z głodu. Tuż obok tej strasznej nędzy utuczeni burżuje prowadzą życie pełne uciech i pogardliwym śmiechem odpowiadają na łzy wygłodniałych biedaków…”

François Claudius Koëningstein (1859–1892)

wygłaszając na koniec procesu swój manifest anarchistyczny.
Źródło: Isabelle Bricard, Leksykon śmierci wielkich ludzi, op. cit., s. 376.

O życiu , O śmierci , O głodzie , O dzieciach

„Długość życia ludzkiego – to punkcik, istota – płynna, spostrzeganie – niejasne, zespól całego ciała – to zgnilizna, dusza – wir, los – to zagadka, sława – rzecz niepewna.”

Marek Aureliusz (121–180) cesarz rzymski

O losie , O duszy

„Z sejmu na kraj wylewała się fala błota i zgnilizny moralnej. Posłowie, wybór swój traktując nie jako obowiązek rzetelnej i ofiarnej pracy dla państwa, lecz jako odskocznię do rozbudowy własnego stronnictwa lub co gorsza, do robienia majątku i kariery osobistej, tworzyli klikę prawdziwą, która niby olbrzymi, potworny pająk obejmowała siecią swoją cały kraj. Urzędy pełne były zawsze „natrętów z sejmu”, przychodzących z kategorycznymi żądaniami załatwienia ich spraw osobistych lub też z postulatami, radami, wskazówkami, idącymi po linii dążeń i interesów partyjnych; terroryzowani urzędnicy nie wiedzieli często, kogo słuchać, ministra czy też pana wykazującego się legitymacją poselską. Starano się jednocześnie utrzymać bliskie i serdeczne stosunki z wyborcami; w rezultacie wzrastała fala korupcji, tłumy aferzystów i spekulantów opanowały aparat rządowy i jego instytucje. Wyrastały raz po raz afery i nadużycia…”

Władysław Pobóg-Malinowski (1899–1962)

Źródło: Daria i Tomasz Nałęcz, Józef Piłsudski…, op. cit., s. 245.

„Są kobiety, które wybaczają zdrady. Z perspektywy lat zastanawiam się, czy gdybym ostatniemu mojemu mężowi wybaczyła zdradę, to byśmy przetrwali. Jak byśmy żyli? Jak bym ja, z moją naturą, dała sobie z tym radę? Odpowiedź brzmi: nie dałabym sobie rady. Doprowadziłabym do zgnilizny związku.”

Małgorzata Potocka (aktorka) (1953) polska aktorka, reżyserka, producentka filmowa

Źródło: Wychowałam się wśród taśm, „Tele Tydzień”, nr 08, 20 lutego 2006 http://www.plebania.pl/wywiady/potocka.html

O kobietach , O zdradzie , O naturze

„Patrzę, siedzi taka sierota, z wierzchu ładna, jak pobielony grób, a w środku rupiecie i zgnilizna.”

Edward Stachura (1937–1979) polski poeta, prozaik, pieśniarz i tłumacz

Dziennik. Zeszyty podróżne 1

„Smród i zgnilizna czaiły się wokół głazów leżących na zakrwawionym górskim zboczu. Wzdęte ciała parowały w zimnym, porannym powietrzu; resztki ciepła rozpływały się w nicości, a resztki życia rozwiewały w niekończącym się lamencie obojętnego wiatru.”

R.A. Salvatore (1959) amerykański pisarz science-fiction i fantasy

Legenda Drizzta
Źródło: Trylogia klingi Łowcy: Dwa Miecze

„Jakiż jednak jest odstęp między naszym początkiem i końcem, tamtym w obłędzie żądzy i zachwycie rozkoszy, tym w zniszczeniu wszystkich organów i zapachu zgnilizny zwłok. Jeśli idzie o dobrobyt i radowanie się życiem, droga prowadzi też między obydwoma stale w dół: słodko marzące dzieciństwo, radosna młodość, utrudzone życie męskie, kaleka, często żałosna starość, męki ostatniej choroby i wreszcie agonia. Czy nie wygląda to, jakby istnienie było pomyłką, której skutki ujawniają się stopniowo coraz bardziej?”

Arthur Schopenhauer (1788–1860) filozof niemiecki

Źródło: Uzupełnienia do nauki o nicości istnienia

O życiu , O starości , O chorobach , O nauce

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Karski dostał się w przebraniu strażnika do obozu tranzytowego dla Żydów w Izbicy, który był „ostatnim etapem” przez obozem zagłady w Bełżcu.
Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu

Koń , O miłości , O śmierci , O pieniądzach

„Utwór ten zawiera jednocześnie pornograficzne obrzydliwości, na jakie może zdobyć się tylko człowiek tkwiący w zgniliźnie rynsztoku, człowiek o moralności alfonsa.”

Władysław Gomułka (1905–1982) polski polityk komunistyczny, I sekretarz KC PZPR

ocena utworu Janusza Szpotańskiego Cisi i gęgacze.
Źródło: Jerzy Eisler, Marzec 1968, Warszawa 1991

„Gdzie na krzaku róż widać różnice natężenia żaru, co sprawia, że człowiek czuje w różnych miejscach trzewi ssanie, w czymś na kształt odzewu. Gdy nawet róża zgnilizny i zła wywołuje chęć reakcji i podniecenie. I co również znaczy, że żar, który w człowieku krąży i ogrzewa go, kiedy się skupi na jakiejś przeszkodzie lub luce, wówczas wyrzuca do wewnątrz lub na zewnątrz typowe ogniste węgielki lub wypryski znacząc szlak gorączki lub ognia, czego odpowiednikiem jest ciemność i chłodne luki. A więc są płonące róże, są wypryski i luki w obwodzie. Rzadko się zdarza, by w nas nie było tych luk i zakłóceń.”

Saul Bellow (1915–2005) amerykański pisarz, noblista

„Na samym brzegu grobów czekały i obłąkanym wzrokiem tępo patrzyły w głąb – dzieci, starcy, chorzy. Czekali na śmierć. Pozwalano im napatrzeć się do woli zwłokom, krwi i wdychać w siebie wyziewy zgnilizny, by za chwilę sprzątnąć ich strzałami krwawego Irrmana.”

Rudolf Reder (1881–1968) polski przedsiębiorca

o egzekucjach w obozowym „lazarecie”.
Bełżec
Źródło: s. 64–65.

O dzieciach , O pewności siebie , O czekaniu , O śmierci