Cytaty na temat rękopis

„Hamilkarze, senny władco grodu książek, czujny stróżu nocny! Przed szkaradnymi gryzoniami bronisz rękopisów i druków, które stary uczony nabył za cenę skromnego dochodu i niezmordowanej gorliwości. W tej cichej bibliotece, której strzegą twe cnoty marsowe, śpij, Hamilkarze, jak lubieżna sułtanka! Bo w swej osobie łączysz straszną postać tatarskiego rycerza z ociężałym wdziękiem kobiety Wschodu. Bohaterski i zmysłowy Hamilkarze, śpij, czekając chwili, gdy myszy przy świetle księżyca zaczną wyprawiać harce Acta sanctorum uczonych bollandystów.”

„Czesław Miłosz wyraził kiedyś przekonanie, że wiersz oddziałuje nawet wtedy, gdy leży w rękopisie.”

„A pan Lelewel oficjalnie uznał kronikę Prokosza za falsyfikat w interesie historiografii zaborcy niemieckiego, która była zagrożona jej treścią. Oświadczył, że znalazł jej rękopis 21 czerwca 1764 roku i nie miał wątpliwości, ze stoi za tym fałszerz dokumentów Przybysław Dyjamentowski. Ale to nie jest żaden dowód, ponieważ:
1. Rękopis ten nie był podpisany – brak dowodu?
2. Lelewel tylko przypuszczał, że jego twórcą mógł być P. Dyjamentowski – brak dowodu?
3. Nie wiadomo czy był to rękopis części kroniki Prokosza czy całości, która liczy z bezcenną bibliografią aż 267 stron?
4. Gdzie się zatem podział ten rękopis Lelewela – brak dowodu?”

„Debiut mnie wykończył na co najmniej pięć lat. Agent zaczął mnie ustawiać tylko na największe sceny. A miałem 25 lat. I trudne do wymówienia nazwisko. Marzyłem, żeby osiwieć. Chodziłem w okularach, żeby wyglądać poważniej. Ale wtedy znalazłem pomysł na siebie. W antykwariatach szukałem rękopisów starych, nieznanych oper. To stało się moją marką, tak jak status „reżysera spektakli niemożliwych”. Kiedy teatr nie miał orkiestry, sceny albo musiał coś zrobić w kilka dni, ja okazywałem się specjalistą.”

„Tymczasem jest oczywiste, że istnieje duża różnica między rękopisami; wynika ona bądź z niedbalstwa pewnych kopistów, bądź z niegodnej śmiałości niektórych, bądź winę za to ponoszą ci, którzy nie zwracają uwagi na poprawność tekstów, bądź ci, którzy poprawiając dodają lub usuwają, co im się podoba.”

„Zawsze chciałem kręcić filmy długie, kolorowe i przygodowe. Przygody mogą być na każdy temat, niemal. Napisałem film o tym, jak getto, będące niegdyś w Łodzi, wpływa na kształt tego miasta i jego ducha dziś. Pomyśli pewnie pani, że to jakaś ponura, nudna tragedia, a tymczasem nie, to wcale nie tragedia. Opowiem w trzech zdaniach tę przygodę. Emerytowany agent Mosadu – lat 48, emeryt dzięki mundurówce – wraz z młodszym kolegą przylatują do Łodzi, aby odszukać zaginiony rękopis powieści Franza Kafki pod tytułem „Die Matrix”. Rękopis przywiozły tu najprawdopodobniej siostry Franza Kafki deportowane przez Niemców z Pragi w 1941. Aby odnaleźć rękopis, agenci muszą odnaleźć ostatnich żyjących świadków z czasów wojny. Żydów i Polaków, ofiary, bohaterów i szmalcowników. Sprawa jest beznadziejna, bo już nikogo tu nie ma i byłoby się nie udało, gdyby niespodziewanie nie natrafili na pewne tajemnicze przejście mające dużo wspólnego z teorią kwantów.”

„I odtąd żyli długo i szczęśliwie.
Kończy się sprawa i urywa opis.
Autor co stręczył kochanków ku sobie
z zadowoleniem odkłada rękopis.”

„Jeśli po mojej śmierci znajdziesz jakiś mój rękopis, albo nawet pojedynczy akapit, który nie jest całkowicie zgodny z nauczaniem Kościoła, nie wahaj się tego spalić.”

„Wkrótce Minc zapchał oba pokoje książkami, rękopisami i periodykami naukowymi, które przysyłano mu z całego świata. Powiatowy Pocztowy Sprawdzacz wykończył się niemal na tych zagranicznych i egzotycznych językach, a w końcu poddał się, przyszedł do Minca i poprosił, by ten tłumaczył przynajmniej nazwy czasopism i książek, dla wykonania czekistowskiej sprawozdawczości. Co też Minc i robił. Wypijali ze Sprawdzaczem po dwa kufle piwa, które zdobywać musiał pracownik wiadomych organów.”

„Jeszcze nie ułożył się wiersz/ Rękopis dopiero szuka ręki”

„Dziewczyny były dobre i potulne: żadna nie brała więcej niż pięć, dziesięć lewa.(…) Była wśród nich jedna nierozgarnięta grubaska. Pamiętam, jak kiedyś pojawiła się z grubą teczką pod pachą i położyła ją przed sobą na stoliku.
Pewnie sądziła, że w ten sposób zostanie uznana za poetkę, czy coś w tym stylu. Tonczo zamówił jej następną kolejkę koniaku (…). Zapytał ją (…), o co chodzi z tymi teczkami. Zaczerwieniła się, ale uparcie trzymała się swojej wersji:
– To są rękopisy pewnej młodej poetki – przyjaciółki. Dała mi je do przejrzenia.
– Co? – Oczy Toncza omal nie wyskoczyły z orbit.
– Co się tak dziwisz! – powiedziała dziewczyna. – Ostatnio w kraju sporo się pisze.
Tarzaliśmy się ze śmiechu. Bawiła nas powaga, z jaką grała swoją rolę.(…) A teraz zadaję sobie pytanie: dlaczego właściwie tak nas to śmieszyło. Czyjej nawyk noszenia ze sobą tej teczki nie przytrafiał się też wielu z nas – początkujących pisarzy? A dokładnie: czy nie tuszował uprawianej przez wielu z nas intelektualnej prostytucji.”

„Opowieść gościa Iwanowego stawała się coraz zawilsza, coraz więcej w niej było niedomówień. Mówił coś o zacinającym deszczu i o rozpaczy panującej w cichej piwniczej przystani, o tym, że dokądś jeszcze chodził z tym rękopisem. Wykrzykiwał szeptem, że bynajmniej nie wini tej, która go zagrzewała do walki, o nie, nie wini jej!”

„Musisz uwielbiać tańczyć, aby się tego trzymać. Nie daje ci nic z powrotem, żadnych rękopisów do przechowywania, żadnych obrazów do pokazania na ścianach i może wisieć w muzeach, żadnych wierszy do wydrukowania i sprzedania, nic oprócz tej jednej ulotnej chwili, kiedy czujesz, że żyjesz.”