Cytaty na temat opary (13 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„W Othellu są różne miłości. Othella – idealisty, bezgranicznie, w opętaniu i zatraceniu zakochanego w Desdemonie. Othello i Desdemona to lśnienie, opary, które ich połączyły. Ta chemia jest cielesna, śmiem powiedzieć, że brakuje tu duchowości, została ona zaniedbana, a przez to wystawiona na chaos i potencjalne działanie zła. Stąd cały temat grzechu i zdrady, który w wewnętrznej harmonii by się nie wydarzył. Mimo że jest on tylko potencjalny, to prowadzi do katastrofy. Mamy też związek Emilii i Iagona, który jest zupełnie po innej stronie. Jest on oparty na ogromnej miłości i nienawiści, na ciągłym wołaniu o drugiego człowieka, to ciągłe próby ratowania związku, bycia razem. Małżeństwo w sztuce istnieje wielowymiarowo – jako instytucja, ale też i jako dana obietnica. Funkcjonujemy w świecie, gdzie obietnica uległa dewaluacji, zdegradowaniu. Sztuka ukazuje drogę przez różne formy spotkań między kobietą i mężczyzną.”

Maciej Sobociński (1975)

Źródło: „Ad Spectatores”, 7 marca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/romi.htm

O kobietach , O małżeństwie , O zdradzie , O sztuce

„Jakieś się nabożeństwo w górach uroczyste
Gotuje, szmery biegną ciche po przez wrzosy
Jodła z mgły nocnej czesze rozplecione kosy
I wyłania wierzchołek nad opary mgliste.”

Józef Kościelski (1845–1911) polski działacz polityczny, pisarz

Źródło: Wschód słońca z antologii Ziemia polska w pieśni

O gotowaniu

„Cóż to za subtelna, zdradziecka rzecz pozwolić sobie wkroczyć na tę drogę! Bo skoro raz zaczęłaś, strasznie trudno było się zatrzymać; wkrótce mówiłaś „Przepraszam, oczywiście ty masz rację”, „Cokolwiek zdecydujesz, będzie najlepsze” i „Jesteś najcudowniejsza i najcenniejszą rzeczą na świecie”, i zanim się zorientowałaś, cała uczciwość, cała prawda połyskiwały gdzieś w oddali, tak beznadziejnie poza twoim zasięgiem jak świat złotych ludzi. Przekonałaś się, że idziesz przez życie w taki sam sposób, w jaki Laurel Players grali w Skamieniałym Lesie albo Steve Kovick na perkusji: gorliwie, byle jak, z pretensjami i zupełnie źle; odkryłaś, że mówisz „tak”, kiedy myślisz „nie”, oraz „W tej sprawie musimy działać razem”, choć uważasz wręcz przeciwnie; wdychałaś opary benzyny, jakby to był aromat kwiatów, i zatracałaś się w delirycznej miłości pod ciężarem niezgrabnego, dyszącego, zaczerwienionego mężczyzny, którego nawet nie lubisz – Shepa Campbella!”

Richard Yates książka Droga do szczęścia

a wreszcie w całkowitej ciemności stanęłaś twarzą w twarz ze świadomością, że nie wiesz, kim jesteś.
Droga do szczęścia

O życiu , O ludziach , O prawdzie , O świecie

„Zdradziła mnie. Jest czternasty lipca, święto Francuzów, słońce praży jak piec, zieleń wiotczeje, czyjeś imieniny, jezioro srebrzy się, a nad nim opary, a wyżej mewy, a wyżej obłoczki niczym pupy niemowląt, a najwyżej błękit, niebieskość, seledyn, fiolet, kosmiczna głębia pełna niepotrzebnych planet, zbytecznych gwiazd, bezsensownych mgławic układających się w jakieś Drogi Mleczne, które prowadzą donikąd. No i po co to wszystko?
Pytam:
po co jest życie?
po co człowiek?
po jakie licho ludzkość, w dodatku podzielona idiotycznie na kraje, narody, społeczeństwa, rasy, wyznania, kolory?
dlaczego chłopcy kochają się w dziewczynach, a dziewczęta w chłopcach, tylko nie w tych co należy i nie na długo, nie na zawsze, choć przysięgają z iskrą w oku, że kochać będą przez wieczność?
dlaczego głupota góruje nad rozwagą, brutalna siła nad subtelnością, wulgarność nad humorem, przyziemność nad fantazją?
dlaczego mój ojciec pije?
dlaczego matka nie rzuci go do stu piorunów?
dlaczego dorośli ludzie na wysokich stanowiskach, skąd rządzi się światem, są zajęci głównie grożeniem sobie, prowokacjami i produkcją coraz to doskonalszych środków do rozbicia kuli ziemskiej na atomy?
dlaczego Jagoda mnie okłamała?”

Aleksander Minkowski (1933–2016) polski prozaik, reportażysta, scenarzysta filmowy

Wyspa szatana

O życiu , O ludziach , O głupocie , O świecie

„Podczas natarcia ogarniał nas wściekły gniew. Przepotężna żądza zabijania uskrzydlała mój krok. Wściekłość wyciskała gorzkie łzy. Niesamowita wola zniszczenia ciążąca nad polem bitwy zagęściła się w mózgach i zanurzyła je w czerwone opary. Krzyczeliśmy do siebie urywanymi bełkotliwymi zdaniami, a jakiś postronny widz mógłby sądzić że doznaliśmy nadmiaru szczęścia.”

Ernst Jünger (1895–1998) pisarz niemiecki

W stalowych burzach
Źródło: s. 211

O woli , O gniewie , O łzach , Wściekłość

„W pierwszych godzinach dnia atmosferę na południu, w pobliżu horyzontu, okrywa mgiełka zabarwionych na różowo chmur, ciemniejąca ku zachodowi; natomiast bliżej wschodu wilgotne opary na horyzoncie wydają się jaśniejsze od samego horyzontu; biel domów na wschodzie zaledwie wyróżnia się z tła, na południu zaś im dalej się znajdują, tym bardziej ciemnoróżowego odcienia nabierają, a jeszcze bardziej na zachodzie; z cieniami zaś jest odwrotnie, gdyż te rzucane przez białe domy, znikają.”

Leonardo da Vinci (1452–1519) malarz, rzeźbiarz, architekt, konstruktor maszyn, filozof

„Na przystanku tramwajowym wypaliłem papierosa, aż do ostatniego tytoniowego włókna, po sam brzeg bibułkowego filtra. Taaak, papieros był jedyną rzeczą, jaką ukrywałem przed moją ukochaną Żabcią, nie zdradzałem jej myślą ani uczynkiem, nie gapiłem się jak wszyscy moi koledzy na biust pani Lucynki z księgowości ani też nie kartkowałem w ubikacji pisemek z gołymi babami, jakie przemycali przez granicę ci dwaj spryciarze z działu eksportu; przynosiłem karnie całą pensję do domu, po drodze nie wymieniając nawet jednego grosika na piwną pianę w „Cyganerii”; gdy mówiłem, że idę na mecz z kolegami, trafiałem faktycznie na trybuny, a nie w opary dymu, unoszącego się ponad karcianymi stolikami i moczyłem usta w alkoholu tylko wówczas, gdy na moje pytające spojrzenie, odpowiadała dyskretnym, widocznym tylko dla nas skinieniem. Nie miałem sobie niemal niczego do zarzucenia, co więcej, odnajdywałem niepowtarzalny, kojący umysł zapach w tej bezprzykładnej poprawności. Podczas gdy moi koledzy, zdradzający swoje żony w każdej szufladzie biurka, cierpieli okrutnie z powodu urojonych małżeńskich ograniczeń, ja byłem wolny od trosk podobno nierozłącznie związanych ze stanem bycia-mężem i bycia-ojcem, nie odczuwałem specjalnie ciężaru obowiązków, jakie spadały niby gradobicie po odejściu od ołtarza; oni cierpieli piekielne męki, gdy ja taplałem się beztrosko po właściwej stronie otchłani dorosłych rozkoszy, może właśnie za to Bóg mnie pokarał?”

Adam Ubertowski (1967)

Trans-Syberia

O Bogu , O domu , O myślach , O odejściu

„Wiesz, co to jest piekło? Piekło to dwa zamglone szczyty, tulące się do siebie niczym półdupki. To wciąż te same szarpane linie gór, osnute niebieskawym oparem. To widoczne w oddali dwie plamy lasu wspinające się po zboczach, płonące królewskimi barwami jesieni. To siedemdziesiąt trzy iglaste krzewy, pokręcone, jakby wyszły spod ręki mistrza bonsai. To rozsypane wokół białoszare bryłki wapiennych skał, sine jak zepsute mięso. To roziskrzona plwocina śnieżnych czap na wierchach. To prześliczny niczym z pocztówki górski pejzażyk, który staje się wszystkim. Niezmienny, nudny, piękny. Pocztówka nagle awansowała do roli wszechświata. To uwięziony w słojach drewna wieczny gniew i wściekłość. To wyschłe, drewniane gardło, które nie zna krzyku. To jest piekło.”

Jarosław Grzędowicz Pan Lodowego Ogrodu

Pan Lodowego Ogrodu
Źródło: tom 2, rozdział 1, Drzewo

O piekle , O drzewach , O gniewie , Wściekłość

„Złudzenia, jak opary nad miejscem zdradliwym, mają nieraz kolorowe blaski i niejednego wciągnęły w sytuacje bez ratunku.”

Zofia Bystrzycka (1922–2011) powieściopisarka polska

„To jest szkodliwe?
– Jak cholera. Metale ciężkie. Widzisz pan tę żółtą grudkę o, tutaj? Kadm jak nic. A wie pan, że w czasie pierwszej wojny światowej wypróbowano kadm jako gaz bojowy? Ma całkiem niską temperaturę wrzenia, sześćset, czy siedemset stopni. Wypróbowali te opary na ludziach.
– I co im się stało?
– Gangrena jąder
Biegacz wziął głęboki wdech i odsunął swoja parę od biurka.”

Neal Stephenson książka Zodiac

Zodiac (thriller ekologiczny)
Źródło: Zodiac (thriller ekologiczny), str. 17, Poznań 2001.

O wojnie , O czasie

„Wiosna długo nie nadchodziła. (…) Na Wielkanoc leżał śnieg. I nagle na drugi dzień świąt powiał ciepły wiatr, nadciągnęły chmury i przez trzy dni i trzy noce lał rzęsisty i ciepły deszcz. We czwartek wiatr ucichł i nastała gęsta, szara mgła, jakby kryjąc tajemnicę dokonujących się w przyrodzie przemian. W tej mgle popłynęły wody, kry lodowe zatrzeszczały i drgnęły, szybciej ruszyły mętne spienione strugi i w samą Przewodnią Niedzielę przed wieczorem mgła się rozpełzła, chmury rozbiegły się, przybierając kształt baranków, niebo się przetarło i nastała prawdziwa wiosna. Rankiem mocne słońce pożarło cienką warstwę lodu, która przez noc ścięła wody, i całe rozgrzane powietrze zadrgało od napełniających je oparów zmartwychwstałej ziemi. Zazieleniła się zeszłoroczna i nowa, strzelająca igiełkami z ziemi trawa, napęczniały pączki kaliny, porzeczek i lepkiej, pełnej pieniących się soków brzozy. Na osypanej złocistym kwieciem łozinie zahuczała wysłana na zwiady, znużona lotem pszczoła. Zaniosły się od śpiewu niewidzialne skowronki nad aksamitem ozimin i nad zmarzniętym ścierniskiem; zapłakały czajki nad bagnami i nad zalanymi burą, nieskoro spływającą wodą niżami, a wysoko przeciągnęły z głośnym klangorem klucze żurawi i gęgające stada dzikich gęsi. Zaryczało wyliniałe nierówno bydło na wygonach, krzywonogie jagnięta poczęły wyskakiwać dokoła tracących wełnę, beczących matek. Po niezupełnie jeszcze suchych, pokrytych śladami stóp ludzkich ścieżkach rozbiegły się lekkonogie dzieci; nad stawem zaterkotały wesoło głosy bab niosących płótno, a po podwórzach zastukały topory chłopów szukających sochy i brony. Przyszła prawdziwa wiosna.”

Lew Tołstoj książka Anna Karenina

Źródło: Anna Karenina, t. 1, rozdz. XII, tłum. Kazimiera Iłłakowiczówna

O dzieciach , O tajemnicy , O wiośnie , O matce

„Książka to cudo promieniste, to złota iskierka, to okruch serca, to promień wieczystego słońca, co świeci na drodze we wieczność. Ona jest z nami, kiedy jest smutno, i śmieje się razem z nami. Bez niej wyglądałoby nasze życie jak lodowa pustynia, twarda, straszna i śmiertelna, życie bez marzeń, bez poezji, bez złudzeń, bez tęczy, bez tego, co rzuca blask na jego okrutność. Można w książce cudownej poważnem spojrzeniem dostrzec wszystko, co piękne: duszę tęczową, serce pełne słodyczy, uśmiech piękności niezrównany, wzruszenie aż do łez, współczucie nieskończone, jasność spojrzenia, mądrość serdeczną, cierpienie głębokie, ból niewypowiedziany, smutek prawdziwy. Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się zła pustka, której niczem wypełnić nie można, tam bez jej promienia włóczą się mgły i senne opary, rodzi się oschłość i najstraszniejsza choroba duszy: nuda. Człowiek więdnie bez dobrej książki i bez słonecznej jej iluzji, bez przeczystej jej poezji i bez śpiewu jej serca, jak więdnie kwiat bez słońca. Książka naucza serce dobroci i miłości, naucza świętości cierpienia i pogody bólu. Książka to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem; miłości dodaje skrzydeł, a trudowi ujmuje ciężaru; w martwotę domu wprowadza życie, a życiu nadaje sens.”

Kornel Makuszyński (1884–1953) polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta

Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.

O życiu , O mądrości , O bólu , O książkach

„Najniebezpieczniejszą, choć całkiem oddzielną sprawą, przed którą chciał mnie przestrzec najbardziej, a która posłała w opary szaleństwa całe kompanie młodych biedaczyn, było czytanie książek. Ten niedobry zwyczaj nasila się ostatnimi czasy, stąd więc niewypowiedziana wdzięczność ojca, że nie wykazałem do tej pory takich tendencji. Szpitale psychiatryczne są przepełnione ludźmi, którzy czytają zbyt dużo. Kiedyś byli - tak jak my - silni fizycznie, otwarci, zadowoleni i zrównoważeni. Potem zaczęli czytać. Najczęściej przez przypadek. Jakieś przeziębienie, wymagające kilku dni leżenia w łóżku. Ładna okładka wzbudzająca ciekawość. I nagle rodzi się zły nawyk. Pierwsza książka prowadzi do następnej. I następnej, i jeszcze jednej, ogniwa w łańcuchu, który wiedzie prosto w dół, w wieczny mrok choroby psychicznej. Po prostu nie można przestać. To gorsze niż narkotyk.”

Mikael Niemi książka Popular Music from Vittula

Popular Music from Vittula

O szaleństwie , O chorobach , O książkach , O wdzięczności