Cytaty na temat monolog (30 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Znowu milczę sobie, bo cię monologiem zanudzę,
chociaż kocham twoje nogi, rzucam okiem na cudze.”

Taco Hemingway (1990) polski raper, znany też jako FV, albo Fifi

Wosk
Źródło: utwór 515

Kochać się

„Jeszcze jako początkujący tekściarz napisałem dla Tadeusza Olszy monolog (…) Dzienniczek syna.”

Stanisław Tym (1937) polski aktor, satyryk, felietonista

Olsza był znany z tego, że miał trudności z zapamiętaniem tekstu i wszystkie monologi mówił pod suflera. Dodatkowo miał też problem ze słuchem. Numery estradowe Olszy często wyglądały tak, że wychodził Olsza na scenę, kłaniał się, dostawał brawa, następnie słychać było głos suflera. A że teksty były śmieszne, publika zaczynała się śmiać i zagłuszała powtarzającego tekst Olszę. Ludzie bili brawa po pointach suflera, paląc pointy aktorowi. Kiedy Olsza dostał mój monolog, mógł sobie cały tekst dużymi literami napisać w tytułowym dzienniczku. Na pierwszym przedstawieniu wygonił suflera. Ten poszedł się poskarżyć do dyrekcji teatru. Olsza przychodzi na dywanik i co mówi? „Bo wy, kurwa, nic nigdy nie zrozumiecie. Tak piszą te monologi, że się zwyczajnie nie sposób nauczyć. Przyszedł utalentowany gówniarz, napisał… i samo wchodzi do głowy”.
Źródło: Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Stanisław Tym, „Playboy” nr 2, 2007 http://wywiadowcy.pl/stanislaw-tym/

„Kempa jest mistrzynią autorytarnego monologu. Trudno z nią dialogować.”

Julia Pitera (1953) polska działaczka polityczna i samorządowa

o buncie w świętokrzyskich strukturach PiS.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/0,1692515,0,1,kempa-to-mistrzyni-autorytarnego-monologu,wiadomosc.html, 12 lutego 2011

„Z zawodu jestem tokarzem ślusarzem i w pewnym momencie życia zaczęłam recytować. Pracowałam w zakładach Unitra-Unima, wytwarzających m. in. pompy próżniowe. I tam podeszła do mnie kiedyś kierowniczka prężnie działającego klubu przyzakładowego, pani Teresa. Wyznała mi, że ma problem, ponieważ żaden mężczyzna, którego prosi, nie chce powiedzieć okolicznościowego wiersza. Był to monolog Załuckiego opowiadający o jakiejś urzędniczce. Zgodziłam się. I za sprawą tego wiersza weszłam do konkursów recytatorskich.”

Elżbieta Okupska (1953) aktorka polska

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Katowice, 30 sierpnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jztzs.htm

O problemach

„Jest taki moment w konstruowaniu postaci, gdy pozwalam jej niejako wniknąć w moje życie. To czas, gdy chcę poczuć, jak ta postać się porusza, co lubi jeść, jakiej muzyki słucha. Muszę być tą postacią. Bardzo dużo o niej myślę, w domu piszę monologi wewnętrzne. Żyję nią przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Kiedy wreszcie ją 'uchwycę”

Maja Ostaszewska (1972) aktorka polska

wracam do niej już tylko wtedy, gdy gram.
Źródło: „Pani” 5/2000

O życiu , O domu , O myślach , O czasie

„Ojcem chrzestnym mego aktorstwa był Dudek Dziewoński. Za kulisami łódzkiego Teatru Syrena – gdzie biegałem patrzeć, jak tańczy moja ukochana Alina – spytał mnie, ile mam wzrostu. Odpowiedziałem, że 182 cm. „Powinieneś być na scenie. Przygotuję cię. Strzelisz monolog Papkina”. Lenistwo nie pozwoliło mi opanować na czas tekstu, ponieważ hołdowałem zasadzie, co masz zrobić dzisiaj, zrób jutro, a będziesz miał dwa dni wolne. Na egzaminie udawałem schrypniętego. „Pan do teatru dla głuchoniemych? – huknął na mnie Zelwerowicz. -W niedzielę ferujemy wyroki. Jak panu gardło nie wyzdrowieje, to niech pan nie przychodzi”. Obkułem Papkina. Zacząłem i słyszę tłumione śmiechy – albo jestem taki dobry, albo kompletna rura. Spytali, kto mi pomagał. Mówię, że Edward Dziewoński. I tu ryk śmiechu: „To widać, to widać…”. Wspaniały, złośliwy karzeł Jacek Woszczerowicz chciał mnie obejrzeć w ruchu. Zaproponowałem wciąganie po linie. Był wystarczająco próżny, by pokazać swoją wersję. Patrzę na to i odzywam się jak kretyn: „Niedobrze pan to robi – cud, że mnie nie wyrzucił. – Przede wszystkim powinien pan spróbować, czy ta lina jest wystarczająco mocna. A wciągając się, trzeba ją też chwytać nogami”. Pokazałem, rozłożył ręce. Kilka miesięcy mnie nie dostrzegał. W końcu podszedł: „Złoty panie, oni się męczą, nie zawsze mają poczucie ciała. Niech pan weryfikuje, czy mam oglądać to, co robią, czy nie”. Zostałem jego asystentem.”

Tadeusz Pluciński (1926–2019) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 4 marca 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/gralemn.htm

O śmiechu , O czasie

„Pamiętam Marię Czubaszek z dawnych lat. Lubiłem jej emitowane w radiowej Trójce monologi. Podobał mi się jej zjadliwy humor i bawiła mnie słowna ekwilibrystyka. Nie miałem pojęcia, że ta kobieta nosi w sobie ciężki problem. Dowiedziałem się o tym cztery lata temu, gdy pani Czubaszek publicznie oświadczyła, że nie ma dzieci, bo ich nie cierpi. Po chwili jednak okazało się, że ma dzieci, tylko one nie żyją, bo ich mama dwa razy „usunęła ciążę”. „Boże, jak to cudownie, że ja to zrobiłam” – cieszyła się do mikrofonu, zapewniając, że nie odczuwa żadnej traumy. (…) Ojcze Przedwieczny, miej miłosierdzie dla nas i dla Marii Czubaszek. I dla całego świata.”

Franciszek Kucharczak (1962) polski dziennikarz

o Marii Czubaszek.

O kobietach , O Bogu , O dzieciach , O problemach

„Rzadko mogę patrzeć na kogoś i nie uderzyć. Inni wolą monolog wewnętrzny. Ja nie. Wolę bić.”

Henri Michaux (1899–1984)

„Jeszcze jako początkujący tekściarz napisałem dla Tadeusza Olszy monolog (…) Dzienniczek syna. Olsza był znany z tego, że miał trudności z zapamiętaniem tekstu i wszystkie monologi mówił pod suflera. Dodatkowo miał też problem ze słuchem. Numery estradowe Olszy często wyglądały tak, że wychodził Olsza na scenę, kłaniał się, dostawał brawa, następnie słychać było głos suflera. A że teksty były śmieszne, publika zaczynała się śmiać i zagłuszała powtarzającego tekst Olszę. Ludzie bili brawa po pointach suflera, paląc pointy aktorowi. Kiedy Olsza dostał mój monolog, mógł sobie cały tekst dużymi literami napisać w tytułowym dzienniczku. Na pierwszym przedstawieniu wygonił suflera. Ten poszedł się poskarżyć do dyrekcji teatru. Olsza przychodzi na dywanik i co mówi? „Bo wy, kurwa, nic nigdy nie zrozumiecie. Tak piszą te monologi, że się zwyczajnie nie sposób nauczyć. Przyszedł utalentowany gówniarz, napisał… i samo wchodzi do głowy”.”

Stanisław Tym (1937) polski aktor, satyryk, felietonista

Źródło: Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Stanisław Tym, „Playboy” nr 2, 2007 http://wywiadowcy.pl/stanislaw-tym/

O ludziach , O problemach

„Dlaczego filozof ma kojarzyć się ze starcem z długą brodą i patetycznymi monologami?”

Marek Kasprzyk (1961) polski aktor

Źródło: „Gazeta Łódzka”, 24 czerwca 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/dobryz.htm

„Najtrudniejsze były chyba sceny kręcone w Spodku. Kiedy stanąłem przed tłumem statystów, to nogi się pode mną ugięły. Niby na co dzień mam bezpośredni kontakt publicznością, ale jest to publiczność teatralna. Skupiona i cicha. W Spodku byli natomiast fani Dżemu, którzy zachowywali się jak na regularnym koncercie. Były krzyki i gwizdy. Pamiętam, że zamknąłem oczy, chwyciłem mikrofon i pomyślałem sobie: Rysiu pomóż, bo jak coś spieprzę, to oni mnie zabiją. Niezwykle trudna, ze względu na ładunek emocjonalny, była dla mnie także scena monologu w kuchni. Wtedy jeden jedyny raz poprosiłem o pięć minut ciszy na planie.”

Tomasz Kot (1966) duchowny polski, jezuita

o roli w filmie Skazany na bluesa.
Źródło: Wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=27078

„Gazprom to specyficzny klub – ta sama osoba jest tam prezesem, dyrektorem i trenerem. Alfą i omegą. Z nim nie można dyskutować, bo uważa się za nieomylnego. Zresztą trenerem był tylko z nazwy. W tygodniu nie pojawiał się na treningach tylko przysyłał asystentów. Widzieliśmy go dopiero 10 minut przed meczem, wpisującego ustawienie drużyny. Miał nietypowe metody prowadzenia zespołu. Żeby nas zmobilizować wygłaszał monolog składający się z samych przekleństw.”

Zbigniew Bartman (1987) polski siatkarz

Źródło: wywiad, 2009 http://aves.lksdwernicki.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=97:wesoych-wit&catid=3:newsflash&Itemid=75

Trening

„Ta sztuka [Monologi waginy] nie powstała po to, aby szokować. Autorka po prostu odważnie, wprost, bezpruderyjnie mówi o problemach kobiet i kobiecym ciele.”

Aldona Figura (1979)

Źródło: „Głos Wybrzeża”, 20 czerwca 2002

O kobietach , O sztuce

„(…) mogę obalić teorię, która ten fenomen tłumaczy zabawnymi dialogami. Kiedyś w warszawskim klubie Stodoła pokazałem japońską wersję Rejsu polskim studentom. Nie było tłumaczenia na język polski, a oni świetnie się bawili nawet na monologu o marności polskiego kina.”

Marek Piwowski (1935) polski reżyser i scenarzysta

Źródło: Dokąd ten statek płynie? Piwowski na 40-lecie „Rejsu”, Stopklatka, 18 października 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=70339

„Najbardziej męczą dialogi z sobą i monologi innych.”

Stefan Pacek (1938)

„Widmo krąży po Europie, także po innych kontynentach: widmo końca systemu totalitarnego widmo kresu koszarowego komunizmu. Tak, to już chyba koniec. Nic już chyba nie wskrzesi tego systemu, który obiecywał świetlaną przyszłość, a przyniósł terror i nędzę, kłamstwo i deprawację, wynarodawianie i gwałt na ludzkich sumieniach. Rozglądamy się wokół, nieufnie i niepewnie. Czy to możliwe? Czy nie bierzemy własnych życzeń za rzeczywistość? Czy nie jest to kolejny podstęp rządzącej ekipy? Czy raz jeszcze, jak tylekroć dotąd, nie zostaniemy okłamani? Zastanówmy się przeto: w polityce liczą się fakty. Najbardziej doniosłym faktem tej wiosny były obrady „okrągłego stołu” i powrót „Solidarności” na legalną scenę. (…) „Okrągły stół” był aktem zgody na przeobrażenie polityki policyjnego monologu w polityczny dialog; (…) Co o tym zdecydowało? Po pierwsze: ekonomiczna plajta polityki stanu wojennego. (…) Po drugie: kontekst międzynarodowy. Stojąc wobec analogicznych zagrożeń, radzieckie kierownictwo partyjno – państwowe wybrało drogę „głasnosti”, wielkiego politycznego otwarcia, zaś szeroka kampania demaskująca stalinizm stała się rodzajem presji. (…) Odpowiadamy: system totalitarny jest naszym wrogiem. Nie chcemy go udoskonalać ani poprawiać. Chcemy zastąpić go ładem parlamentarnej demokracji. Ale odrzucamy drogę rewolucji i przemocy, świadomi, jak łatwo zastąpić jedną dyktaturę dyktaturą odmienną.”

Adam Michnik (1946) polski dziennikarz i publicysta

pierwszy artykuł Michnika w „Gazecie Wyborczej”.
Źródło: Widmo krąży po Europie, „Gazeta Wyborcza” nr 2, 9 maja 1989, s. 3.

O kłamstwie , O demokracji , O wiośnie , O rzeczywostości

„Są takie dni, kiedy kamera mi nie przeszkadza, a ja jej. Kiedy nie zauważam, że dookoła jest ekipa filmowa, a monolog postaci jest większy niż monolog kontrolera i wtedy najlepiej mi się gra.”

Krzysztof Respondek (1969) polski aktor i piosenkarz

Źródło: Joanna Rutkowska, 500xBARWY: „Serialowy Jeleń”. Wywiad z Krzysztofem Respondkiem, 29 listopada 2010 http://www.barwyszczescia.pl/15525/500xbarwy-serialowy-jelen.html

O grach

„Z kobietą trzeba rozmawiać. Unikając dialogu, skazujesz się na jej monolog.”

Andrzej Rodan (1945)

Autobiografia

O kobietach

„Jestem dość nietypowym chirurgiem. Zdawałem równocześnie egzaminy do Akademii Medycznej i Szkoły Teatralnej w Warszawie. Był rok 1951, a Szkołą Teatralną władał wtedy prof. Aleksander Zelwerowicz, wielki Zelwerowicz. Zgłosiłem się tam na wstępną rozmowę kwalifikacyjną. Wszedłem do małego budynku szkoły i natrafiłem na niecodzienną scenę. Na schodach szkolnych stał Mieczysław Gajda – młodziutki wówczas aktor o wybitnych zdolnościach i cudownych warunkach. Stał na półpiętrze i patrząc w dół, wygłaszał wielki monolog z pierwszej sceny trzeciego aktu „Hamleta.””

Ryszard Długołęcki (1933)

Ten monolog został tak powiedziany, że nogi wrosły mi w ziemię. Pomyślałem sobie: „Gdzie ja trafiłem? Czego tu szukam?”.
Źródło: Karolina Kowalska, „Być albo nie być” chirurga Ryszarda Długołęckiego, bydgoszcz.gazeta.pl, 2 kwietnia 2013 http://bydgoszcz.gazeta.pl/bydgoszcz/1,48722,13668031,_Byc_albo_nie_byc__chirurga_Ryszarda_Dlugoleckiego.html#opinions

„Po pierwsze, możliwość bezpośredniego obcowania z widzem. W teatrze aktor spotyka się z bezpośrednią reakcją swojego odbiorcy i wie od razu, czy prowadzona przez niego scena czy monolog spotyka się z takim odbiorem, jakiego się spodziewał (…). Gra w teatrze to nie tylko relacja i współdziałanie między aktorami, ale to również ciągły dialog z widownią. Dobry odbiór (…) powoduje, że chcesz dać z siebie jeszcze więcej, rosną ci skrzydła. Po drugie – rewelacyjne jest to, że każdy spektakl jest inny, bo inna jest publiczność, inny jest dzień tygodnia, co innego nieświadomie wnoszę ze sobą z zewnątrz. I po trzecie, faza przygotowań i możliwość prawdziwej pracy nad rolą, analizowania postaci itd., która jest zazwyczaj dłuższa niż w filmie i zawsze dłuższa od tej w telewizji.”

Rafał Cieszyński (1976) aktor polski

o tym, co pociąga w pracy w teatrze.
Źródło: Marta Jachnik, Kocham pracę przed kamerą i w teatrze, „Echo Miasta Warszawa” nr 86, 21 listopada 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/127635.html

O grach , O relacjach

„Z nadania globalizacji i jednoczesnego rozwodu mocy i polityki, państwa stają się niczym więcej niż nieco większymi sąsiedztwami, zamkniętymi w nieprecyzyjnie zarysowanych, nieszczelnych i nieefektywnie chronionych granicach (…) „Naprzód” do „małych państw” sprowadza się w swej istocie do „z powrotem do plemion”. Na terenie zaludnionym przez plemiona, zwaśnione strony stronią od wzajemnych kontaktów i wystrzegają się przekonywania, nawracania, ewangelizowania swych przeciwników. No i nie dziwi, że wolą uciekać się do obelg niż do argumentów, skoro wadliwości obcoplemieńców muszą pozostawać raz na zawsze ich nieusuwalną i nieuleczalną skazą. Defekty i przywary innego plemienia muszą być nienaprawialne, pozostawać na wieki wieków stygmatem nie do zmazania, bo odpornym na wszelkie próby rehabilitacji. Gdy podział na „nas” i „ich” rozgrywany jest z tym celem na uwadze, spotkania antagonistów nie mogą służyć jego załagodzeniu, lecz utrwalaniu przez gromadzenie dalszych dowodów na to, iż wysiłek łagodzenia jest bezsensowny i z góry na niepowodzenie skazany. Aby uniknąć ryzyka i nie kusić licha, członkowie odrębnych plemion wychodzą z siebie, by miast rozmawiać ze sobą, mówić obok siebie – by zapobiec groźbie dialogu przez zastąpienie go serią monologów.”

Zygmunt Bauman (1925–2017) polski socjolog, filozof, eseista

Źródło: Helena Celestino, wywiad dla tygodnika „Valor” http://www.valor.com.br/cultura/4620535/confusao-vai-desestimular-euroceticos-diz-bauman#geral, 1 lipca 2016, tłum. http://www.krytykapolityczna.pl/artykuly/ue/20160706/zygmunt-bauman-brexit-historia-sie-powtarza Jakub Dymek.

O historii , O wysiłku , O wieku , Niepowodzenie

„Monolog mojego „ja” to słowny labirynt, z którego się nie wydostanę, póki ktoś nie pokaże mi jak.”

John Maxwell Coetzee (1940) południowoafrykański pisarz, noblista

W sercu kraju

„Każda scena, każdy monolog Szekspira ma swój wewnętrzny rytm, formalny i znaczeniowy. Słowa nie mogą zwalniać akcji, sensy i emocje muszą docierać do widza w tempie przewidzianym przez autora, który – jak wszyscy wielcy twórcy – był nieomylnym praktykiem i wiedział doskonale, co się sprawdza na scenie.”

Piotr Kamiński (1949)

Źródło: Joanna Walaszek, Natura Szekspira http://www.dwutygodnik.com/artykul/3935/, Dwutygodnik.com nr 91/2012.

O naturze , Sens

„Stand-up comedy dopiero w Polsce raczkuje, ale powoli wchodzi na estrady, co mnie bardzo cieszy, bo era kabaretonów się przejadła. Byłam jedną z pierwszych kobiet stendaperek, posiadających cały program złożony z monologów. W stand-up nie chodzi tylko o żart, należy tu wykorzystać wszystkie środki, łącznie z improwizacją z widzem. Często trafiam na ludzi tak dowcipnych, że zabawa jest przednia.”

Aldona Jankowska (1964) aktorka polska

Źródło: Bohdan Gadomski, Jestem różowym koniem, „Angora” nr 2, 9 stycznia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/108714.html#

O kobietach , O ludziach

„Hedaard także jadł i pił. Śniadał w alkierzu w towarzystwie Lamprechta, Benedykta i brzuchatego kupca imieniem Myślimir, właściciela basowego głosu. Nastrój panował przy stole nadtrumienny. Hedaard jadł w milczeniu zrazy z grzybami i kapustą, tęgo zapijając piwem, Benedykt i Myślimir tylko zapijali, Lamprecht zaś prowadził monolog, ledwie co tknąwszy stojący przed nim puchar.”

Marcin Pągowski (1978)

Zima mej duszy, Zima mej duszy

O nastroju

„Dla mnie bez wątpienia jest to również tekst o samotności. Ale jest to przede wszystkim manifestacja oglądu rzeczywistości, w której żyjemy. Dlaczego Koltes pierwszy swój poważny tekst napisał w formie monologu? Dlatego, że jak mówi Ferry, przepełniony był w owym czasie wielkim smutkiem. Ten smutek w tej opowieści jest bardzo eksponowany. Bo ta historia jest nie tylko o samotności, ale i o smut ku. O smutku egzystencji. O obcości. Moje wewnętrzne poczucie obcości jest większe niż parę lat temu i pewnie dlatego, z potrzeby chwili właśnie teraz sięgnąłem po Noc tuż przed lasami.”

Radosław Krzyżowski (1972)

Źródło: „Dziennik Polski”, 13 lutego 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/18946

O smutku , O historii , O rzeczywostości , O samotności

„Nigdy nie marzyłam o Julii. Wręcz bałam się tej roli. Przytłaczała mnie ilość inscenizacji dramatu, setki razy powtarzane monologi Julii na egzaminach wstępnych czy konkursach recytatorskich i jej obraz jako delikatnej filigranowej dziewczynki gdzieś głęboko aż nadto dojrzałej. Odcięłam się jednak od moich uprzedzeń i zaczęłam odkrywać tę sztukę na nowo. Przepuszczając przez to, co kiedyś sama przeżyłam. Chciałam, by moja Julia nie popadła w sztampę i była jak najbardziej moja.”

Monika Buchowiec (1982) aktorka polska

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 12 września 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rjwsg.htm

Obraz

„Każdego dnia poświęcałem godzinę, żeby powtarzać ten monolog w kółko, a za każdym razem, kiedy dochodziłem do końca, wybuchałem śmiechem.”

Christopher Walken (1943) aktor amerykański

O śmiechu

„My kurczowo trzymamy się słowa, bardzo ważna w naszym kabarecie jest piosenka. Młodzi stawiają na skecze, monologi, piosenka jest przerywnikiem. Do tego dochodzą kostiumy i bogata scenografia, bardzo ważna jest mimika aktorów. Całość zaczyna ocierać się o teatr. Zmienił się też język kabaretu. Blog, czat, komórka – my nie używaliśmy takich słów, teraz wiele skeczów opiera się na tej terminologii i tematyce.”

Jerzy Skoczylas (satyryk) (1948) polski artysta kabaretowy

porównując kabaret Elita z młodszymi grupami kabaretowymi.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 20 stycznia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/nmhi.htm

„Gdybym był wtedy młodym chirurgiem i miał komuś operować serce, to byłby powód do takiego strachu, jaki wówczas przeżywałem. Ale to, że mogę się pomylić w czasie monologu „Być albo nie być”, albo zapomnieć komuś podać kielich z zatrutym winem, naprawdę niewiele zmienia w naszej rzeczywistości.”

Wojciech Malajkat (1963) aktor polski

o tym, jak debiutował w roli Hamleta.
Źródło: Małgorzata Piwowar, „Rzeczpospolita”, 9 lipca 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/lubiesie.htm

O strachu , O rzeczywostości , O czasie , Serce