Cytaty o pięknie i wyglądzie (strona 7)

„Przepis na sukces w tym zawodzie: przede wszystkim szczęście, dobry wygląd i, niestety, układy, a na samym końcu talent.(…) Ten zawód wymaga wielkiej wiary w siebie i tupetu, bo każda rozmowa o nowej roli, każde zdjęcia próbne to walka.”

Ewa Gawryluk (1967) polska aktorka

o zawodzie aktorki.
Źródło: Ewa Gawryluk. Najbardziej boi się nudy, „Halo!”, 1996.

„Tamtą noc na tarasie pamiętałem! Utkwiła mi w szpiku. Zostawiła tatuaż na sercu.”

Jostein Gaarder książka Dziewczyna z pomarańczami

Dziewczyna z pomarańczami

„Te inscenizowane filmy były odpowiedzią na oficjalny ton ówczesnej twórczości dokumentalnej, na jej lakoniczny, hurra-optymistyczny ton. Starałem się poruszać sprawy, które zbanalizowano, chciałem pokazać trud, poświecenie, bohaterstwo, piękno codziennej pracy. W Kolejarskim słowie mówiłem – dzisiaj wydaje nam się to banalne, wówczas jednak te proste sprawy przemilczano – że praca kolejarzy jest ciężka, że wymaga dużego wysiłku.”

Andrzej Munk (1921–1961) polski reżyser

Źródło: Stanisław Janicki, Polscy twórcy filmowi o sobie, 1962

„Czasem ludzie są piękni.
Nie z wyglądu.
Nie w tym, co mówią.
W tym, kim są.”

Markus Zusak (1975)

Posłaniec

„Nie narzekam na wygląd, chociaż mogłabym mieć mniejszy tyłek!”

Nelly Furtado (1978)

„Starość jest nagrodą. Pozwala długo widzieć bliskich. A to jest najważniejsze piękno na świecie widzieć, jak twoje dzieci dojrzewają, nawet starzeją się. Starość jest wewnętrzną pięknością, tylko ludzie jej tak nie traktują.”

Aida Kosojan-Przybysz (1969) ormiańska wizjonerka i piosenkarka

Źródło: rozmowa Waldemara Sulisza, Trzeba umieć być szczęśliwym, dziennikwschodni.pl, 2 stycznia 2011 http://www.dziennikwschodni.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20110102/MAGAZYN/763034046

„(…) Jeżeli świat nie jest rozsypaną przed nami łamigłówką, tylko zupą, w której pływają bez ładu i składu kawałki, od czasu do czasu zlepiające się przez przypadek w jakąś całość? Jeżeli wszystko, co istnieje, jest fragmentaryczne, nie donoszone, poronne, zdarzenia mają koniec bez początku albo tylko środek, sam przód albo tył, a my wciąż segregujemy, wyławiamy i rekonstruujemy, aż zaczynamy widzieć całe miłości, całe zdrady i klęski, chociaż naprawdę jesteśmy cząstkowi, byle jacy. Nasze twarze, nasze losy urabia statystyka, jesteśmy wypadkową ruchów brownowskich, ludzie to nie dokończone szkice, przypadkowo zarysowane projekty. Perfekcja, pełnia, doskonałość – to rzadki Wyjątek, zdarzający się tylko dlatego, że wszystkiego jest tak niesłychanie, niewyobrażalnie wiele! Olbrzymiość świata, nieprzeliczalna jego mnogość jest automatycznym regulatorem codziennej zwyczajności, dzięki niej uzupełniają się pozornie luki i wyrwy, myśl dla własnego zbawienia odnajduje i scala odległe fragmenty. Religia, filozofia są klejem, wciąż składamy i zbieramy rozpełzające się w statystykę ochłapy, żeby je złożyć w sens, jak w dzwon naszej chwały, żeby odezwały się jednym, jedynym głosem! Tymczasem jest tylko zupa. Matematyczny ład świata to nasza modlitwa do piramidy chaosu. Na wszystkie strony wystają kawałki życia poza znaczenia, które ustaliliśmy jako jedyne, a my nie chcemy, nie chcemy tego widzieć! Tymczasem istnieje tylko statystyka. Człowiek rozumny to człowiek statystyczny. Czy dziecko będzie piękne czy brzydkie? Czy muzyka da mu rozkosz? Czy dostanie raka? O tym wszystkim decyduje gra w kości. Statystyka stoi u naszego poczęcia, ona wylosowuje zlepki genów, z których tworzą się nasze ciała, ona wylosowuje naszą śmierć. O spotkaniu kobiety, którą pokocham, o mojej długowieczności, o wszystkim decyduje normalny rozkład statystyczny, więc może także o tym, czy będę nieśmiertelny? Może ona staje się czyimś udziałem na ślepo, przez przypadek, od czasu do czasu, tak samo jak uroda lub kalectwo? A skoro nie istnieją jednoznaczne przebiegi, skoro rozpacz, piękno, radość i brzydota są dziełem statystyki, statystyką jest podszyte nasze poznanie, istnieje tylko ślepa gra, wiekuiste układanie się przypadkowych wzorów. Nieskończona liczba Rzeczy szydzi z naszego umiłowania Ładu. Szukajcie – a znajdziecie; zawsze w końcu znajdziecie, jeżeli będziecie tylko dość żarliwie szukali, statystyka bowiem niczego nie wyklucza, czyni wszystko możliwym, jedynie mniej lub więcej prawdopodobnymi. Historia zaś jest ziszczaniem się brownowskich ruchów, statystycznym tańcem cząstek, które nie przestają marzyć o innym doczesnym świecie…
– Może i Bóg istnieje tylko czasami? – rzucił niegłośno Inspektor. Pochylił się do przodu i z niewidzialną twarzą słuchał tego, co Gregory z takim trudem wyrzucał z siebie, nie śmiejąc nań spojrzeć.
– Może – obojętnie odparł Gregory. – A przerwy w jego istnieniu są bardzo długie, wie pan?
Wstał, podszedł do ściany i wpatrzył się niewidzącymi oczami w jakąś fotografię.
– Może i my…”

Stanisław Lem książka Śledztwo

zaczął i zawahał się – ... i my jesteśmy tylko czasami, to znaczy: raz mniej, niekiedy prawie znikamy, rozpływamy się, a potem nagłym skurczem, nagłym wysiłkiem, scalając na chwilę rozpadające się rojowisko pamięci... na dzień stajemy się...
finalna rozmowa Inspektora z Gregorym.
Utwory, Śledztwo

„Należy swoje ułomności nosić jak szaty królewskie, ze spokojem. Jak aureolę, którą lekceważymy, udając, że jej nie dostrzegamy. Tylko sylwetki ułomnych nie rozmywają się w mętnej przejrzystości atmosfery. Piękno jest cudowną ułomnością formy.”

Mario Vargas Llosa książka Pochwała macochy

Cesar Moro, Amar a mort
Pochwała macochy

„Marzę o Europie młodej, zdolnej by być jeszcze matką: matką, która miałaby życie, ponieważ szanuje życie i daje długie życie. Marzę o Europie, która troszczy się o dziecko, pomaga jak brat ubogiemu i tym, którzy przybywają w poszukiwaniu gościnności, bo nic nie mają i proszą o schronienie. Marzę o Europie, która wysłuchuje i docenia osoby chore i starsze, aby nie sprowadzano ich do bezproduktywnych przedmiotów odrzucenia. Marzą o Europie, gdzie bycie imigrantem nie byłoby przestępstwem, ale zaproszeniem do większego zaangażowania na rzecz godności wszystkich istot ludzkich. Marzę o Europie, gdzie ludzie młodzi oddychaliby czystym powietrzem uczciwości, kochali piękno kultury i prostego życia, nie zanieczyszczonego przez niekończące się potrzeby konsumpcjonizmu; gdzie zawarcie małżeństwa i posiadanie dzieci jest wielką odpowiedzialnością i radością, a nie problemem spowodowanym brakiem dostatecznie stabilnej pracy. (…) Marzę o Europie, o której nie można powiedzieć, że jej zaangażowanie na rzecz praw człowieka było jej ostatnią utopią.”

Franciszek (papież) (1936) papież

fragment przemówienia wygłoszonego podczas odbierania nagrody Karola Wielkiego.
Źródło: CONFERIMENTO DEL PREMIO CARLO MAGNO. DISCORSO DEL SANTO PADRE FRANCESCO, vatican.va, 6 maja 2016 http://w2.vatican.va/content/francesco/pl/speeches/2016/may/documents/papa-francesco_20160506_premio-carlo-magno.html

„Przestrzeń, w której funkcjonują role charakterystyczne przeznaczone dla aktorów w moim wieku wyglądających tak a nie inaczej, z pewną nadwagą, powoduje, że spektrum grania jest trochę większe niż dla amantów. Nadchodzi czas, w którym role amantów będą grywali aktorzy charakterystyczni. Skończył się czas identyfikacji z niemrawym pięknem. Za to nastąpił czas identyfikacji z prawdą. Tylko że prawda nie zawsze jest piękna, a jej bohaterowie również.”

Krzysztof Globisz (1957) aktor polski

„Angora”, 33/03

„Piszesz bardzo kiepską książkę – powiedziałem do siebie za moimi lusterkami.
– Wiem – odparłem.
– Boisz się, że zabijesz się tak samo jak twoja matka – powiedziałem.
– Wiem – odparłem.
Tam w cocktail-barze, spoglądając przez moje lusterka na wymyślony przeze mnie świat, wypowiedziałem słowo schizofrenia.
Brzmienie i wygląd tego słowa fascynowały mnie od lat. Kojarzyło mi się z człowiekiem kichającym w zamieci płatków mydlanych.
Nie byłem i nie jestem pewien, czy cierpię na tę chorobę. Wiedziałem i wiem jedno: ściągałem na siebie straszliwe kłopoty nie skupiając uwagi wyłącznie na aktualnych sprawach życiowych i nie akceptując poglądów wyznawanych przez moich bliźnich.”

Kurt Vonnegut książka Śniadanie mistrzów

Śniadanie mistrzów

„Nawet wtedy, kiedy sitwa literacka skakała wokół niego na paluszkach, miał wybuchy szczerości. Pamiętam, jak zareagował, gdy ktoś próbował obniżyć piękno akowskiego etosu. Po prostu walnął pięścią w stół i wyszedł ze mną na taras. A na tarasie huknął potężnym basem: „Precz z bolszewikami.””

Jerzy Narbutt (1925–2011)

o Zbigniewie Herbercie
Źródło: „Nasz Dziennik”, 28 lipca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/bwpr.htm

„Tyle stajesz się z dnia na dzień piękniejszy, o ile wzrasta w tobie miłość. Bo miłość jest ozdobą duszy, jest jej pięknem.”

Aureliusz Augustyn z Hippony (354–430) wczesnochrześcijański biskup i teolog

Źródło: Marta Żurawiecka, Z księdzem Twardowskim 2014, op. cit., s. 72.

„Matematyka uczy pokory. Zmusza do precyzyjnego myślenia, ale wymaga też wyobraźni. Gdy jej zabraknie, nawet proste do sformułowania problemy nie dają się rozwiązać. Były i są takie problemy, które opierają się pokoleniom matematyków, ale matematyka pozwala czasem zachłysnąć się specyficznym pięknem, pięknem twierdzenia, rozumowania, zaskakującego przykładu. Chyba niewielu naukowcom dane jest takie przeżycie w odniesieniu do własnego wyniku, ale można je odczuć także po zapoznaniu się i zrozumieniu rezultatu kogoś innego – tak jak można odczuć piękno po wysłuchaniu znanego dzieła muzycznego.”

Andrzej Pelczar (1937–2010)

Źródło: Marzena Włodek, NA SZLAKACH ŻYCIA I NAUKI. ANDRZEJ PELCZAR (1937–2010). Wystawa w Archiwum Nauki PAN i PAU w Krakowie, „Alma Mater” nr 139, październik 2011, s. 43.

„Radziecka sztuka, jeszcze w Łodzi, w trudnym okresie. Wszyscy niechętnie grali, na całe szczęście publiczność też niechętnie chodziła. Radziecka sztuka „Zamieć”, jakiegoś Leonowa czy innego. Grałam kołchoźnicę, w której sentymenta uderzał inny kołchoźnik, którego grał Benoit. I tam była taka scena – jakiś Piotr Piotrowicz wracał z niewoli, ale nie wiem jakiej, jakaś wojna ojczyźniana. Mówiłam, że idzie ten Piotr Piotrowicz, że „oko jedno ma zaklejone, a odzież na nim nie nasza…”. A ja wpadłam na scenę i powiedziałam: „całą odzież ma zaklejoną a jedno oko nie nasze”. Koledzy szeptali w garderobie i pytali: Co to znaczy – oko nie nasze. Głupi jesteście – mówię – był gdzieś w niewoli u białych, wyjęli mu jedno radzieckie oko i wsadzili drugie, inne.”

Krystyna Feldman (1916–2007) aktorka polska

Źródło: „Arte” 03/05, 23 listopada 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/whaleciec.htm

„Twój rząd nie zalegalizuje marihuany, bo nie może na niej zarobić. Możesz hodować tą rzecz sam, bo takie jest piękno natury. Od czasu kiedy korporacyjne życie jest główną drogą amerykańskiego społeczeństwa, jeżeli nie mogą ci tego sprzedać – nie możesz tego mieć!!!”

Serj Tankian (1967) wokalista rockowy (SOAD)

„Piękno to przestarzała idea. Powierzchowna. Oszustwo.”

Chuck Palahniuk (1962)

Dziennik (2003)

„Z problemów powinniśmy wychodzić sami. Trzeba przestawić wszystkich na reżim wojenny. Nie wystarcza biełAZ-ów – pracujcie 28 godzin na dobę, nie starcza obuwia – pracujcie 30 godzin na dobę, nie starcza odzieży – pracujcie 50 godzin na dobę.”

Alaksandr Łukaszenka (1954) białoruski polityk, prezydent

przedstawiając swoją receptę na kryzys.
Źródło: Wacław Radziwinowicz, Kryzys wpędził Łukaszenkę w psychozę, wyborcza.pl, 29 maja 2011 http://wyborcza.pl/1,76842,9687956,Kryzys_wpedzil_Lukaszenke_w_psychoze.html#ixzz1Nr44J4vA

„(…) tym, co czyni Manhattan tak bardzo wyjątkowym, a tym samym Nowy Jork, to to, że miasto to znajduje się na bardzo małej wyspie, co oznacza, że nie może się ono rozbudowywać na zewnątrz. Kiedy opuszczasz Manhattan, jesteś już praktycznie w innym mieście, innej jednostce administracyjnej (…). Także wszystko, co się tam dzieje, musi się dziać na małej powierzchni (…). Dlatego też ludzie żyją tam praktycznie jeden na drugim: bogaci, biedni, bardzo bogaci, bardzo biedni etc. Do tego wszystkiego dochodzą jeszcze imigranci i gotowe. To właśnie plus ta fizyczność Nowego Jorku tworzą jego wygląd, energię, historię i stanowią o jego atrakcyjności.”

Suzanne Vega (1959) piosenkarka amerykańska

Źródło: Miłosz Habura, Suzanne Vega: „Dzięki Norah Jones nie muszę grać jazzu”, nuta.pl http://www.nuta.pl/wywiady/d/2/156/

„Jestem niepoprawnym optymistą. We wszystkim staram się dostrzec humor. Nie zawsze go znajduję, ale przynajmniej próbuję szukać. Dzięki temu odkryłem m. in. dowcip u Boscha. Większość ludzi widzi przede wszystkim potworność jego obrazów, tymczasem Bosch ma poczucie humoru. Część stworzonych przez niego potworów nie jest obrzydliwa. Są kpiarskie, zabawne, chociaż nie każdy to dostrzeże.”

Adam Kilian (1923–2016) polski scenograf teatru lalek

Źródło: Jolanta Gajda, Piękno za ogon złapane, „Życie Warszawy”, 22 maja 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pieknoz.htm