„Któż nie widzi kochanego, małego Dzieciątka Betlejemskiego, na spotkanie którego idziemy, przygotowując się; któż nie widzi, pytam się, Jego nieporównywalnej miłości do dusz? Przychodzi Ono, aby umrzeć dla naszego zbawienia i jest takie pokorne, słodkie i zasługujące na miłość.”

„Któż bowiem nie widzi, kto ma z tego korzyść, iż ludzie wierzą, że król nie ma władzy nad chrześcijaninem, o ile biskup go nie ukoronuje?”

„W Dzieciątku Jezus, Bóg stał się zależnym, potrzebującym miłości ludzi, proszącym o ich – naszą miłość.”

„(…) najkrótsze może streszczenie jednej z najwznioślejszych pobudek powołania kapłańskiego: gorliwoś[ć] o zbawienie dusz.”

„W samej rzeczy, człowiekowi nie wolno nawet w porządku nadprzyrodzonym zajmować się tylko sobą; nie wolno mu nawet o własnem zbawieniu myśleć z wykluczeniem tego ogólniejszego celu, któremu ma ono być podporządkowane, a którym jest chwała Boża. I tu pierwiastek bezinteresowny miłości Boga musi górować nad bardziej interesowną troską o własną duszę.”

„Tylko ten, kto kocha, widzi, co jest prawdziwe w człowieku.”

„Wszystko co czynimy, jest tylko środkiem do celu. Jedynie Miłość jest celem samym w sobie, bo Bóg jest Miłością.”

„Któż może kochać i rozsądnym pozostać! Bojaźliwa jest miłość w młodzieńczym sercu.”

„Idziemy przez życie jak pociąg, pędzący w ciemności do nieznanego celu.”

„Herbata od mieszania nie zrobi się słodsza, w tym celu bowiem trzeba dosypać cukru.”