„Serce ustało pierś już lodowata, ścięły się usta i oczy zawarły; Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata. Cóż to za człowiek - Umarły”

„Słońce skórę mi spiekło, lecz kłopot to mały.
Jestem przecie tak mocnym i krzepkim pasterzem!
I cóż wart jest mężczyzna, gdy nie ogorzały?
Włos mi pierś i ramiona porósł, by rzec szczerze,
Lecz nie powinno cię to odstręczać, jeżeli
Piękność twoja zawarła z rozumem przymierze.”

„Aby człowiek dobrze czynił dla świata, musi umrzeć dla samego siebie.”

„Zakwita nadzieja zachwytów bezgranicznych, oczy rozpalają się, pierś faluje. Potem unosi się z ziemi delikatna czerwień; jest to czerwień wstydu wszystkich tych nagich serc i noc staje się różowa.”

„Cóż tobie imię moje powie?
Umrze jak smutny poszum fali,
Co pluśnie w brzeg i zmilknie w dali,
Jak nocą głuchą dźwięk w dąbrowie (…)
Lecz gdy ci będzie smutno – wspomnij,
Wymów je szeptem jak niczyje
I powiedz: ktoś pamięta o mnie
Jest w świecie serce, w którym żyję.”

„Nie ma wolności dla człowieka, jak długo nie pokonał strachu przed śmiercią. Ale nie przez samobójstwo. Zwyciężyć to nie znaczy ustać. Móc umrzeć z podniesionym czołem, bez goryczy.”

„Miała oczy Kaliguli i usta Marilyn Monroe.”

„Cóż jest człowiek? Kawalec błota, syn gniewu, naczynie zelżywości, urodzony w plugastwie, żyjący w nędzy, mający umrzeć w ucisku.”

„Czyje serce jest puste, tego usta słów pełne.”

„Ludzkie oczy mówią czasem gorsze rzeczy niż usta.”