Marek Konecki cytaty

strona 2

„Konto
Mam konto w pewnym banku
Wyłożone lustrami tektonicznymi ściany
Obrotowe drzwi dolin lodowcowych
Ochrona z kolorowych pomurników
(…)”

„Zachodnia ściana Zadniego Kościelca
Trudno było
Dobić się
Do jej łóżka
Ale gdy
Wbijałem hak
Traciła cnotę
W ponurym zacięciu
Które przeszliśmy
Razem
W zeszłym sezonie
W zachodniej ścianie
Zadniego Kościelca”

„Ach, lubię bywać w Dolinie Pięciu Stawów Polskich w Tatrach. Schronisko wysoko, nieśmiertelnie smakowita szarlotka. Najważniejsze, że zasięgu komórka nie ma. Jak dobrze jest wtedy wyskoczyć gdzieś w górę, na Kozi Wierch, czy w kierunku Świnicy, w poszukiwaniu zasięgu.”

„Dopiero kiedy, przewróciłem się, wtedy ona na mnie najechała. Tłumaczyła się potem, że jak widzi leżącego faceta, to nie ma hamulców.”

„Ciśnienie – coś co nam skacze gdy widzimy parę zgrabnych nóg niewieścich na perci.”

„Dzisiaj przeszukałem całe mieszkanie w poszukiwaniu pokoju. W końcu wieczorem znalazłem go w kuchni.”

„Dochodziliśmy do eksponowanej grani, kiedy on potknął się i poleciał z nawisem kilometr w dół. Przez lornetkę widzieliśmy jak podniósł się z lodowca i z niecierpliwością otrzepywał spodnie. Tyle roboty na nic, pomyśleliśmy tak, jak on mógł sobie pomyśleć. Dzisiaj już nie zdąży dojść do nas, do obozu czwartego. Popatrzyliśmy w niebo w kierunku tego, który właśnie udał się na wirtualną kawę. Po niej, dokona korekty nawiasu, z którego wypadł on. Nasza liczba pierwsza.”

„Podziwiałem go za to, że nigdy nie tracił rozumu. Przyznał się potem, że go nigdy nie miał.”

„Niepokój
(…)
Góry istnieją
Nieruchomym
Niepokojem”

„Myślę, że w niebie religii musi być wesoło, jeśli każda z nich dostarcza swojego boga. Na pewno mogą razem rozegrać niejednego ekumenicznego roberka. Nie rozmawiając o pryncypiach, bo każdy z nich wie wszystko. O regułach gry także. Ciekaw tylko jestem, czy demona przypadkowości zapraszają do stołu gry, w charakterze dziadka.”

„Mój mąż jest prezesem w dużej firmie, powiedziała mi. Sam mówi, że to nieco go usztywnia. Przynajmniej w pracy. Polubmy sztywniaków, można się zawsze na nich oprzeć, dodała w zaufaniu.”

„Gdzieś na początku lat 70. ubiegłego wieku, schodząc z Przełęczy Kościelcowej po samotnym przejściu grani od Zawratowej Turni, miałem okazję obserwować, jak Wanda Rutkiewicz wraz z Andrzejem Sikorskim wspina się drogą Dziędzielewicza na zachodniej ścianie Kościelca. Zaczęli dość późno, robili właśnie pierwszy wyciąg, gdy usiadłem sobie na głazie i wyciągnąłem szkicownik. Droga była piękna, pogoda dopisywała. Wanda pomachała do mnie ze stanowiska. Krzyknąłem, że prześlę jej rysunek. Niestety, nie dotarł do niej, bo mój ulubiony plecak-horolezka, w którym miałem szkicownik, kilka dni później runął w czeluść z Żabiego Konia.”

„Stałem na listwie pod okapem. Świeciło słońce. Czułem jego gorący dotyk. Nagle na niebie pojawiło się drugie słońce. Upał stawał się nie do zniesienia. To dzwoniłaś ty. Pociągnąłem łyk zimnej herbaty z termosu.”

„Jest znanym internautą wyprawowym. To typ tak zwanego alpinisty-fotelarza posługującego się zaawansowaną technologią. Wiele wie, nie można zaprzeczyć. Zna przecież wszelkie procedury. Specjalizuje się w aktach oskarżenia nierozważnych wspinaczy oraz w bezbłędnym przewidywaniu zdarzeń górskich, które już miały miejsce.”

„Jak wiadomo wszystkim, czy też tylko niektórym, pomijając aspekt czysto sportowy i medale z tym związane, wspinanie jest nieprzydatne do niczego i całkowicie absurdalne. I może właśnie w tym tkwi sekret jego piękna i powabu.”

„W górskiej dolinie było już zupełnie pusto o tej porze. Jedynym wędrowcem był padający gęsto deszcz.”

„Nie jestem takim znowu skromnym taternikiem. Dobrze wiem, jaką wartość mają moje górskie osiągnięcia, bo sam je finansuję.”

„Przecież wielokrotnie, gdy stawałem przed przewieszoną ścianą czy turnią, zdobycie jej wydawało się absolutnie niemożliwe. A jednak, gdy człowiek dotknął skały, wstępowały w niego jakieś nadzwyczajne moce i cała przygoda kończyła się niespodziewanym sukcesem.”

„W górach, gdy wędrujemy w kierunku nieba, ciśnienie zwykle nam maleje. Ale bywa i odwrotnie.”

„Będąc w górach, zawsze miałem wrażenie, że obcuję z czymś wyjątkowym, niemal mistycznym, co zdumiewa i wywołuje zachwyt, jednocześnie podnosząc adrenalinę, szczególnie gdy śmiga się na tyłku z Wrót Chałubińskiego do Stawków Staszica po twardym, całkiem realnym śniegu, próbując hamować czekanem. I jak, w tak niepowtarzalnym środowisku, nie uśmiechać się i nie kpić, głownie z samego siebie, szczególnie wtedy, gdy wychodzi się z tego cało? Zresztą Ojciec powiedział mi kiedyś, że góry są piękne. I tego się trzymam.”