Federico García Lorca cytaty

strona 2

„Kiedy na czole topól
Marszczy się wiatr Południa.
Gdy nasze serca oddadzą
Żniwo swych westchnień.”

„Na wieży
żółtej
bije dzwon.

Na wietrze
żółtym
kuranty grzmią.”

„Kiedy wschodzi księżyc,
morze kryje ziemię
i serce jest wyspą
wśród nieskończoności.”

„Ani ty, ani ja
nie jesteśmy gotowi
aby się spotkać.
Ty… przecież wiesz…
Kocham go bardzo!
Idź dalej swoją drogą.
Na dłoniach
mam dziury
po gwoździach.
Czyż nie widzisz,
że krwawię?”

„Na
rondzie
pląsa
dziewic sześć.
Trzy smukłe
i trzy puszyste.
Marzeń minionych goniły treść
lecz objął je Polifem złoty
w ramiona swe sprężyste.
Gitara!”

„Chrystus
miał lustro
w dłoniach obu.
Pomnażał
własne odbicie.
Wyświetlał serce
w czarnych spojrzeniach
Wierzę!”

„Dzisiaj odczuwam w mym sercu
gwiazd lekkie drżenie, lecz droga
zatraca się w duszy mgieł,
gubi się w gęstych obłokach.”

„Bardzo mało jest śpiewających aniołów,
bardzo mało jest szczekających psów,
tysiące skrzypiec mieści się w jednej dłoni.”

„Gitara
cuda sprawia,
do płaczu marzenia namawia.
Łkania zagubionych dusz
wyrywają się z jej ust.”

„A jeśli miłość nas oszuka?
Kto życiu ma otuchy dodać,
Kiedy ciemności nas pochyloną,
By nas pogrążyć w wiedzy Dobra,
Co może nie istnieje wcale,
i Zła, co skrada się po schodach?”

„Nie chciałem.
Nie chciałem ci nic powiedzieć.”

„Aleją
Śmierć kroczy.
Zwiędłymi kwiatami pomarańczy
głowa jej koronowana.
Śpiewa i śpiewa
pieśń,
zawodzi jej gitara biała.”

„Lament zaczyna
gitara.
Pęka jutrzenki
czara.
Nie oczekuj od niej
milczenia –
jest
nie do uciszenia.”

„Setki kochanków
śpi snem wiecznym
w ziemi suchej, ziemi ciepłej.
(…)
Setki kochanków
śpi snem wiecznym,
ostatecznym.”

„Za każdym luster
jest zmarła gwiazda
i tęcza maleńka
uśpiona.

Za każdym lustrem
jest wieczny spokój
i gniazdo dalekich uciszeń,
do których dotrzeć się n ie da.
(…)
Lustro
to matka-rosa,
księga, która zasusza
zachody słońc i echo kształtu”

„Krzyż.
(Koniec drogi.)

Odbijający się w kanale życia”

„I
Domokrążny przekupień ogrodów
zielnik swój niesie,
z księgą zapachu krąży.

Nocą przychodzą do jej gałęzi
duszyczki starych ptaków.

Śpiewają w tym zdławionym lesie,
któremu trzeba źródeł płaczu.

Jak małe noski dzieci
splaszczone na matowych szybach,
tak kwiaty owej księgi
u szyby lat, której nie widać.

Oto przekupień ogrodów
zagląda z płaczem do księgi
i omdlewają nad zielnikiem
żywych kolorów przybłędy.

II
Oto przekupień czasu
przynosi zielnik snów.

Ja
Gdzie zielnik twój, gdzie księga?

Przekupień
Trzymasz ją w swoich rękach.

Ja
Mam wolnych dziesięć palców

Przekupień
Sny w twoich włosach tańczą.

Ja
Ile minęło już stuleci?

Przekupień
Godzinę tylko ma mój zielnik.

Ja
Czy idę w zmierzch, czy do świtania?

Przekupień
Przeszłość jest nie do zamieszkania.

Ja
O gorzkie owoców ogrody!

Przekupień
Gorszy jest zielnik księżycowy.

III
Przyjaciel przyniósł mi po ciemku
w tajemnicy zielnik dźwięków

(Pst…Niech będzie cisza! Oto noc z nieba zwisa!)

W świetle portu zagubionego
wracają echa wszystkich wieków

(Pst…Niech cisza wytrwa jeszcze!
Oto noc chwieje się na wietrze!)

Pst…Dajcie ciszy więcej!
Gniew stary palce mi wykręca.”

„Żaden poeta nie wie, czym jest poezja.”

“Those hundred lovers
are asleep forever
beneath the dry earth.
Andalusia has
long, red-colored roads.
Córdoba, green olive trees
for placing a hundred crosses
to remember them.
Those hundred lovers
are asleep forever.”