Cytaty na temat ranek

„Im dłużej się żyje, tym ranek jakby wcześniej przychodzi z każdym rokiem.”

„Dzień piękny, pogodny. Cały ranek odbierał Lwów echa silnej artyleryjskiej walki na północ[nym] przedpolu miasta. Żółkiew zajęta. Sowieci 12 km w Kulikowie, a 60 km na zachód od L[wowa] pod Krakowcem. Wyjazd ze Lwowa możliwy tylko na Stryj.”

„Było gorzej. Bo szedłem nie do dentysty, ale na oddział chirurgii Akademii Medycznej. Do świetnego chirurga doktora Janusza Płomińskiego. Potem były nie dwa, a trzy miesiące chodzenia o kulach. Osiem razy dziennie po pół godziny ćwiczenia i oto dzień dzieli się na czas, gdy ćwiczysz, i na czas, gdy czekasz, by znów zacząć ćwiczyć. Żyjesz rygorem życia kaleki. Gdy kolega przywiózł mnie ze szpitala, zostałem sam w mieszkaniu. Zrobiłem w kuchni kawę. Potem stanąłem nad nią na tych dwóch kulach i… zacząłem się śmiać. Teoretycznie wszystko OK: jest ranek, jest kawa. Tylko tę kawę trzeba jakoś wypić. Przenieść. I nie ma jak. Nie przeniesiesz kawy, chodząc o kulach. Zrozumiałem, że jestem bezradny wobec prozaicznych rzeczy. Kilka dni później wracam z zakupami do domu, kuśtyk, kuśtyk do windy, a winda zepsuta. Szóste piętro, marsz o kulach. Znów było śmiesznie. Takie drobiazgi uczą pokory i porządkują widzenie świata.”

„Zbudź się, bo ranek cisnął w czarę nocyKamień, co płoszy rój gwiazd migocący, Patrz, już pochwycił ze wschodu myśliwySułtańską basztę w splot blasku gorący.”

„Przypomniałem sobie pewien ranek, gdy zobaczyłem uczepioną kory drzewa poczwarkę właśnie w chwili,
gdy motyl rozrywał spowijającą go powłokę, przygotowując się do lotu.
Czekałem dość długo, ale motyl zwlekał.
Niecierpliwie schyliłem się i zacząłem go ogrzewać własnym oddechem.
I w moich oczach – szybciej, niż przewiduje natura – zaczął dokonywać się cud.
Powłoka opadła i wyszedł motyl, ale kaleki.
Nigdy nie zapomnę przerażenia, jakie odczułem, gdy zobaczyłem, że nie może rozwinąć skrzydeł.
Drżąc próbował tego dokonać wysiłkiem całego ciała – na próżno – choć pomagałem mu oddechem.
Potrzebny był tu cierpliwy proces dojrzewania. Skrzydła powinny wolno rozwijać się w słońcu.
Teraz było już za późno. Ciepło mojego tchnienia zmusiło go, aby opuścił poczwarkę przedwcześnie, pomarszczony niby embrion.
Drżał rozpaczliwie jeszcze chwilę i umarł na mojej dłoni.
Te leciutkie zwłoki motyla spoczęły ogromnym ciężarem na moim sumieniu.
Dzisiaj już wiem, że pogwałcenie odwiecznych praw natury jest śmiertelnym grzechem.
Nie wolno nam ulegać niecierpliwości, winniśmy z ufnością poddawać się wieczystemu rytmowi wszechświata.
Usiadłem na skale, aby przemyśleć to z Nowym Rokiem.
O, gdyby ten motyl, którego zabiłem, mógł lecąc przede mną wskazywać mi drogę!”

„Kogo ranek widzi wyniosłym, tego wieczór widzi powalonym.”

„Przypomnijcie mojemu bratu, że Egipcjanie wierzą w potęgę wschodu słońca. Wierzą, że każdy ranek zaczyna nie tylko nowy dzień, ale też nowy świat.”

„Nienawidzę tenisa, nienawidzę go z całego serca, a mimo to będę grał dalej, odbijał piłki cały ranek, całe popołudnie, bo nie mam wyboru. Bez względu na to, jak bardzo bym chciał przerwać, nie mogę.”

„Ranek wcześnie się budzi
pachnący świeżym chlebem –
dzień zagaduje do ludzi ciekawy
co stanie lub co nie stanie się
dzisiaj ich dziełem.”

„Pracowałem cały ranek nad korektą jednego z mych wierszy i wykreśliłem przecinek. Po południu wstawiłem go z powrotem.”

„Nie chciałam wiedzieć.
Żyłam w wymyślonym świecie.
Umieram z miłości.
Umieram z braku miłości.
Dogorywam.
Dzień po dniu, noc po nocy.
Każdy ranek jest zaskoczeniem.
Jeszcze nie?
Jeszcze jeden dzień?
Dzień, po którym znowu będę umierać, i noc, w której czai się śmierć?”

„Chciała spać znowu, jakby nic się jeszcze nie wydarzyło, jakby po obudzeniu dopiero miało się zacząć jej życie, jakby miłość miała być nie znanym jeszcze bólem. Chciała obudzić się i widzieć każdy ranek, i zapisywać to, co widziała, w najbardziej precyzyjnym punkcie uczuć: w miejscu, gdzie łączą się serce i głowa. Do tej pory patrzyła, nie widząc. Nie wiedziała, co robić z obrazkami zwykłego życia, które dzień wkładał do jej pustych rąk.”

„Noc z nieba już gwiazdy zmazała
i ranek się budzi ze snu.”

„Jaki ranek, taki dzień – nie dziwi nic,
Jaka woda, taki brzeg – nie dziwi nic,
Jaka pościel, takie sny – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jakie serce, taki lęk – nie dziwi nic,
Jaka słabość, taki grzech – nie dziwi nic,
Jaka kieszeń, taki gest – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jaka róża, taki cierń – nie dziwi nic,
Jaka zdrada, taki gniew – nie dziwi nic,
Jaki kamień, taki cios – nie dziwi nic,
Jakie życie, taka śmierć.”

„Ranek walczący z pogodą […]. W godzinach rannych zjawił się konserwator dr Hornung i do rąk moich złożył w przechowanie protokół z przebiegu prac około zabezpieczenia „Panoramy Racławickiej” (oryginał czterostronicowy!). W „Słowie” potępienie (nagana) dla prof. Chlamtacza sensacją dnia. Wieść o zajęciu Wilna, co studiowaliśmy pilnie, bo taki sam los gotów przypaść Lwowowi w czasie niedalekim. W godzinach popołudniowych przeciągnęła nad Lwowem silna burza z wielką ulewą i piorunami (pięć po sobie). Po przejściowym wypogodzeniu z nadciągnięciem nocy nowa burza w okolicy Lwowa i w mieście spowodowała zachmurzenie, dalekie błyskawice i słaby deszcz – noc przeszła spokojnie.”