Cytaty na temat psychoanalityk

„No cóż…, różnica między terapią niefreudowską i brakiem terapii jest prawdopodobnie nieistotna statystycznie. Można powiedzieć, i to bez ironii, że terapeuci niespecjalnie szkodą swoim pacjentom, a w niektórych przypadkach może i nawet pomagają. W przypadku traktowania ludzi psychoanalizą nie sposób powstrzymać się od wniosku, że psychoanalitycy przeszkadzają w naturalnych procesach przywracających stan równowagi psychicznej!”

„Boże, spowiedniku, psychoanalitycy, pomóżcie, bym nie pożądała własnych synów.”

„Żaden astrolog ani psychoanalityk nie może interpretować życia i ludzkiego przeznaczenia na poziomie wyższym niż ten, na którym sam funkcjonuje.”

„Nie warto frustratów komentować. To temat dla psychoanalityka. Takimi sprawami można się zajmować w kategoriach psychologicznej traumy, którą ten pan odkąd przestał być premierem, przeżywa.”

„Kogo nazywamy psychoanalitykiem? Człowieka, który – gdy do pokoju wchodzi Sophia Loren – obserwuje reakcję innych…”

„Psychoanalityk zakochany w swojej pacjentce jest tak samo zaślepiony, jak każdy inny zakochany mężczyzna.”

„Żadnemu psychoanalitykowi nie pozwoliłabym wykonać nad sobą pracy, która uwolniłaby mnie od patrzenia na świat z naiwnością dziecka. To daje poczucie wolności.”

„Jeśli komik opowie Ci dowcip, a Ty się roześmiejesz, to pomyśli sobie: „Okej, w porządku. Skoro ona uważa, że jestem zabawny, to znaczy, że chyba mnie lubi”. A potem, kiedy przychodzi sława, gwiazdorstwo i uwielbienie fanów, łatwo się w tym pogubić. Kiedyś mój psychoanalityk powiedział: „Ludzie sukcesu rzadko bywają normalni, powodzenie bowiem zawdzięczają temu, co w nich nienormalne”. Trudno o lepsze podsumowanie tej profesji.(…) Trzeba mieć naprawdę silną psychikę, żeby w tym wszystkim nie zwariować.”

„Współczesny człowiek posiada wszystko: samochód, dom, pracę, dzieci, rodzinę, problemy, trudności i satysfakcję – a jeśli to wszystko mu nie wystarcza – posiada swego psychoanalityka.”

„Pułkownik stał z założonymi rękoma, a czwórka kongresmenów przy eleganckim szklanym stole pracowicie wgryzała się w gąszcz rubryczek. Przez dłuższą chwilę słychać było tylko skrzypienie stalówek. Ten dźwięk, charakterystyczny dla piór, których cena bywa porównywalna z ceną średniej wielkości sondy kosmicznej, ten upał… Kongresmena Josepha Adlera z Teksasu przeszył nagły dreszcz. Na kręgosłupie załaskotał strumyczek potu, pióro paliło mdlejące palce. Znowu wróciło przeklęte wspomnienie ze szkoły w Austin: klasówki, testy, wieczny upał, wieczne kłopoty z nauką, bicie linijką po rękach przez dyrektora i w końcu te przeklęte koty. Adler skurczył się w sobie, ścisnął w dłoniach skronie i starał się przypomnieć, co w takich przypadkach radził mu psychoanalityk, ale w jego senatorskiej głowie chlupotała tylko pustka. Ocknął się, gdy ujrzał, jak rubryka w jego formularzu sama pokrywa się pismem. Wytrzeszczył oczy tylko po to, by przeczytać: „Jaki silny i gibki, jaka śliczna pupa, jakie cudne, dzikie oczy”. Nie, nie przerażało go, że wypisuje takie obrzydliwości jak pierwszy lepszy gej. Przerażało go raczej to, że obrzydliwości wypisywał dłonią ozdobioną długimi ciemnozielonymi paznokciami. Poczuł nagły ból w okolicy serca.
– Joseph, nie śpij, skończ wreszcie wypełnianie tej cholernej ankiety – zahuczał mu nad prawym uchem znajomy bas Nata Corvusa.
Senator Adler drgnął i natychmiast zastygł ze wstydu. Prawy łokieć senator z ramienia Partii Demokratycznej, Rebeki Vogel z Arkansas, wpijał mu się w mostek, a jej zdobna zielonymi paznokciami dłoń wypisywała właśnie w rubryce „Odznaczenia wojenne” słowa: „cudny purpurowy języczek.””

„Polska pilnie potrzebuje psychoanalityka. W ciągu tygodnia uznawani za najgorszą część społeczeństwa politycy zmienili się w jego najlepszych synów. Do ubiegłego tygodnia prawicowi publicyści przekonywali nas każdego dnia, że w Polsce nie ma żadnych elit, co najwyżej fałszywe. Kiedy już niektórzy czytelnicy w to uwierzyli, to nagle one wszystkie zginęły.”

„Chciałbym być psychoanalitykiem, gdybym mógł rżnąć wszystkie babki.”