Cytaty na temat podwyższyć (8 cytatów)

„Pomysły nadchodzą do nas z wszystkich stron. Polscy robotnicy z wszystkich cudzoziemców zdają się być najsprytniejsi w tym względzie. Polak, nie umiejący mówić po angielsku, pokazał, że osadzenie narzędzia w jego maszynie pod innym kątem może podwyższyć trwałość narzędzia, które zużywało się po czterech czy pięciu cięciach. Miał słuszność i mnóstwo pieniędzy oszczędziło się na ostrzeniu.”

Henry Ford (1863–1947) przemysłowiec amerykański, twórca masowej motoryzacji

„Dla emerytów i rencistów przede wszystkim należy podwyższyć kwotę wolną od podatku. Deklaruję, że to będzie zrobione!”

Andrzej Duda (1972) polski polityk, prezydent, prawnik

Źródło: Andrzej Duda w finale kampanii: Ta władza uczciwa nie jest i od początku nie była! Polska potrzebuje zmiany! http://wpolityce.pl/polityka/245164-andrzej-duda-w-finale-kampanii-ta-wladza-uczciwa-nie-jest-i-od-poczatku-nie-byla-polska-potrzebuje-zmiany, wPolityce.pl, 20 maja 2015.

„Dziś jeszcze ciąży na nas pierworodny grzech szlachetczyzny. Dziś jeszcze, gdy wzbogacony niepomiernie ziemianin wyjdzie o poranku wiosennym na ganek dworu i spostrzeże, że, dajmy na to, słońce zbyt silnie przygrzewa, a w łanach pszenicy i żyta tworzą się łysiny w miejscach przypalonych, postanawia stante pede podnieść cenę „pary” zboża. Gbur wzbogacony idzie w tym wypadku ręka w rękę z dziedzicem i skwapliwie go naśladuje. Gdy tylko ta koncepcja w czyn wchodzi, co prędzej piekarz podnosi cenę chleba. Robotnik fabryczny, wskutek podwyższenia ceny chleba, żąda podwyższenia swej płacy dziennej, a skoro mu nie podwyższają, musi strajkować, ażeby mieć za co chleba kupić. Skoro zaś fabrykant, czy przedsiębiorca płacę za dzień roboczy podwyższył, natychmiast skacze cena cegły z dwudziestu tysięcy na trzydzieści tysięcy za tysiąc – i wyżej. Ktokolwiek zamierzał wznosić budowle, staje i na czas nieograniczony odkłada swój zamiar. Pęka Warszawa od nadmiaru mieszkańców, walą się stare domostwa. A ziemianin poczciwy, zgarnąwszy papierków bez liku i bez miary, nic nie buduje. W starym swym dworze, urąga na żydów i czytuje kiedy niekiedy gazetkę co reakcyjniejszą, co soczystszą w wymyślaniu na strajkujących parobków, pisaną przez najemnych chwalców starego porządku rzeczy.”

Stefan Żeromski (1864–1925) powieściopisarz polski

Snobizm i postęp
Źródło: rozdz. IV, s. 40 http://www.biblioteka.vilo.bialystok.pl/lektury/Dwudziestolecie_miedzywojenne/Stefan_Zeromski_Snobizm_i_postep.pdf

O życiu , O czasie , O słońcu

„Naszą odpowiedzią będzie podniesienie płacy minimalnej w wymiarze wystarczającym do pełnego wyrównania podwyższonych kosztów utrzymania. Do tego dochodzi wspomniane już przeze mnie zwolnienie najniżej zarabiających z podatku dochodowego, a wreszcie reforma systemu zasiłków społecznych sprawiająca, że pieniądze będą wydawane na rozwiązanie konkretnego problemu, a nie na utrzymanie w ruchu mechanizmu, który często marnuje pieniądze, a wcale nie pomaga.”

Janusz Palikot (1964) polski polityk

w odpowiedzi na pytanie, jak chce zrekompensować najbiedniejszym 18 proc. podatek liniowy (w tym 18 proc. VAT na żywność).
Wywiad dla „Krytyki Politycznej”

O pieniądzach

„Konsumpcja stanowi o wiele istotniejszy element poziomu życia w mieście niż na wsi. Wśród ludności wiejskiej częściowo zastępują ją oszczędności, a częściowo udogodnienia w gospodarstwie domowym, o których, dzięki sąsiedzkiej plotce, wszyscy wiedzą akurat tyle, by mogły one pełnić rolę świadectwa przyzwoitej pozycji materialnej. Te udogodnienia domowe i umożliwione przez nie próżnowanie – jeśli można mówić tu o próżnowaniu – da się, oczywiście, zaliczyć do konsumpcji na pokaz. To samo zresztą w dużym stopniu dotyczy oszczędności. Fakt, że miejska warstwa rzemieślnicza oszczędza mniej niż farmerzy i inni mieszkańcy wsi spowodowany jest na pewno przede wszystkim mniejszą skutecznością oszczędzania jako środka reklamy w mieście niż na wsi. Na wsi wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich, a już szczególnie o sytuacji majątkowej każdego. Dodatkowe pokusy, na jakie wystawieni są rzemieślnicy i klasy pracujące w mieście, mogą same przez się nie skłaniać do większej rozrzutności, jednakże w połączeniu z podwyższonym standardem przyzwoitego poziomu konsumpcji znaczą bardzo wiele.”

Thorstein Veblen (1857–1929) ekonomista i socjolog amerykański

Teoria klasy próżniaczej (1899)

„Australia zachęca do przedsiębiorczości i popiera biznes jako główny sektor tworzenia miejsc pracy. Państwo współpracuje z małym i średnim biznesem przy usuwaniu barier, przy tworzeniu pożyczki na 20 miliardów australijskich dolarów. W Europie brakuje kapitału podwyższonego ryzyka. Małe i średnie przedsiębiorstwa mogłyby rosnąć szybciej i tworzyć miejsca pracy, gdyby miały więcej płynności. A jest tak, że bardzo pilnie potrzebujemy więcej miejsc pracy w Europie. Unia Europejska mogłaby także nauczyć się czegoś z australijskiego prawa pracy, które pozwala na większą elastyczność zarówno pracodawcy, jak i pracownikowi. Obecnie w wielu krajach UE prawo pracy tworzy bariery dla nowych miejsc pracy. Jeśli spółka zatrudnia człowieka i ma obowiązek, by trzymać go na stanowisku prawie do końca życia, to wtedy bardzo trudno zachować wysoki poziom wydajności. Tak więc firmy, inaczej niż w Australii, niechętnie zatrudniają ludzi. A trzecia sprawa, w której UE mogłaby się czegoś nauczyć od Australii, to mniej biurokracji. Ogromna biurokracja zabiera zbyt wiele energii i zostawia niewiele czasu, by zająć się rzeczywistą pracą – tworzeniem, produkowaniem, sprzedawaniem itp.”

Antanas Guoga (1973)

czego Unia Europejska może nauczyć się od Australii
Źródło: Antanas Guoga: Gra w pokera nauczyła mnie myśleć strategicznie, radiownet.pl, 13 lipca 2014 http://www.radiownet.pl/publikacje/antanas-guoga-gra-w-pokera-nauczyla-mnie-myslec-strategicznie

O ludziach , O zachowaniu , O grach , O myślach

„Główne Miasto, Stare Miasto, Korzenne Miasto, Stare Przedmieście, Młode Miasto, Nowe Miasto i Dolne Miasto, budowane łącznie ponad siedemset lat, spłonęły w trzy dni. Nie był to pierwszy pożar Gdańska. Pomorzanie, Brandenburczycy, Krzyżacy, Polacy, Szwedzi i znów Szwedzi, Francuzi, Prusacy i Rosjanie, także Sasi już przedtem, tworząc historię, co parę dziesiątków lat uznawali, że trzeba to miasto spalić – a teraz Rosjanie, Polacy, Niemcy i Anglicy wspólnie wypalali po raz setny cegły gotyckich budowli, nie uzyskując w ten sposób sucharów. Płonęła Straganiarska, Długa, Szeroka, Tkacka i Wełniarska, płonęła Ogarna, Tobiasza, Podwale Staromiejskie, Podwale Przedmiejskie, płonęły Wały i Długie Pobrzeże. Żuraw był z drzewa i płonął szczególnie pięknie. Na ulicy Spodniarzy ogień kazał sobie wziąć miarę na wiele par uderzająco jaskrawych spodni. Kościół Najświętszej Marii Panny płonął od środka i przez ostrołukowe okna ukazywał uroczyste oświetlenie. Pozostałe, nie ewakuowane jeszcze dzwony Świętej Katarzyny, Świętego Jana, Świętej Brygidy, Barbary, Elżbiety, Piotra i Pawła, Świętej Trójcy i Bożego Ciała stapiały się w dzwonnicach i skapywały bez szmeru. W Wielkim Młynie mielono czerwoną pszenicę. Na Rzeźnickiej pachniało przypaloną niedzielną pieczenią. W Teatrze Miejskim dawano prapremierę „Snów podpalacza” dwuznacznej jednoaktówki. Na ratuszu Głównego Miasta postanowiono podwyższyć po pożarze, z ważnością wstecz, pensje strażaków. Ulica Świętego Ducha płonęła w imię Świętego Ducha, Radośnie płonął klasztor franciszkanów w imię Świętego Franciszka, który przecież kochał i opiewał ogień. Ulica Mariacka płonęła równocześnie w imię Ojca i Syna. Że spłonął Targ Drzewny, Targ Węglowy, Targ Sienny, to samo przez się zrozumiałe. Na Chlebnickiej chlebki już nie wyszły z pieca. Na Stągiewnej kipiało w stągwiach. Tylko budynek Zachodniopruskiego Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia z czysto symbolicznych względów nie chciał spłonąć.”

Günter Grass książka Blaszany bębenek

Blaszany bębenek

O historii , O piekle , O snach , Kochać się

„Nie drwię ze starości. Podrwiwam z siebie, ze swoich uzurpacji i podwyższonych aspiracji – na wszelki wypadek, gdybym rzeczywiście miał się okazać, choćby tylko wobec siebie samego, uzurpatorem jakiejś nadzwyczajności aspirującej do niebiańskiego baldachimu. To nie znaczy, że drażni mnie moja starość. Nie chcę być ani o dzień młodszy.”

Bogusław Kierc (1943)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 28 grudnia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jwsz.htm

O starości