„Moja ciotka kiedyś powiedziała: „cieszę się, że jesteś aktorem, ale pamiętaj – kochaj ludzi, szanuj. Bo to, kim jesteś, im zawdzięczasz.””

„Nie kocham cię za to kim jesteś, ale za to jaka jesteś kiedy przebywam z tobą.”

„Jeśli nie możesz być z tym kogo kochasz, kochaj tego, z kim jesteś.”

„Powiedz mi, kim są twoi przyjaciele, a powiem ci, kim jesteś.”

„Powiedz mi, co jesz, a ja ci powiem, kim jesteś.”

„Styl to świadomość, kim jesteś, to, co chcesz powiedzieć, i nieprzejmowanie się.”

„Śmierć zrównuje ludzi. Nic jej nie obchodzi, kim jesteś.”

„Jesteś człowiekiem nieznośnym! Jesteś katem, oto kim jesteś! Zadręczasz swoją żonę, swojego syna, cały rosyjski lud!”

„Pamiętam, że kiedyś Robyn powiedziała: „Mówienie o sobie może być przejawem egoizmu lub szlachetności.” Gdy zapytałam, co to znaczy, wyjaśniła: „Jeśli nigdy nie mówisz o sobie, o swoich problemach i tak dalej, jesteś egoistką, bo nie dajesz przyjaciołom szansy, by ci pomogli. A jeśli gadasz o sobie bez przerwy, jesteś samolubna i nudna.””

„Znała tego, który na nią czekał w każdy dzień tygodnia na ławce przed stawem i zobaczywszy, że nadchodzi zieloną aleją, biegł ku niej, nie zważając na obecność ludzi, obejmował i mówił: jesteś. Nie musiał dodawać tego całego banalnego szajsu: „kochana moja” lub „śliczna moja”, „stęskniłem się za tobą”. Po prostu mówił: jesteś. I to jego: jesteś, odbierała jak najpiękniejsze wyznanie miłości. Nie potrzebowała innego. Jestem, odpowiadała.”