„Nadmiar smutku się śmieje. Nadmiar radości płacze.”

„Nic w nadmiarze.”

„Dlaczego nie smakuje mi czysta poezja? Dlaczego? Czyż nie dla tych samych przyczyn, dla których nie smakuje mi cukier w stanie czystym? Cukier nadaje się do osładzania kawy ale nie do tego aby go jeść łyżką z talerza, jak kaszkę. W poezji czystej, wierszowanej, nadmiar męczy; nadmiar poezji, nadmiar poetycznych słów, nadmiar metafor, nadmiar sublimacji, nadmiar, wreszcie, kondensacji i oczyszczenia ze wszelkiego elementu antypoetyckiego, co upodabnia wiersze do chemicznego produktu.”

„I gdy tak myślę, to tak rozpaczliwie tęsknię za Tobą, że chce mi się płakać. i nie jestem pewien, czy z tego smutku, że tak tęsknie, czy z tej radości, że mogę tęsknić.”

„Nadmiar swobody krępuje.”

„To co wystarcza jest nadmiarem dla mądrego.”

„Nadmiar dobroci nie szkodzi.”

„Cierpię na nadmiar czerwonych.”

„Nadmiar bogactwa u zamożnych powinien służyć potrzebom biednych, lecz jest odwrotnie, potrzeby biednych wypływają z nadmiaru bogactwa zamożnych.”

„Bo nadmiar światła umniejsza istnienie.”