„Ktoś płakał głośno. Czy to byłem ja?”

„Przyjaciel – ktoś, przed kim można głośno myśleć.”

„Kiedy byłem małym chłopcem, płakałem, że nie mam butów na stopach. Przestałem płakać, kiedy zobaczyłem dziecko, które płacze, bo nie ma stóp.”

„Szczęśliwi, którzy teraz płaczecie, bowiem śmiać się będziecie.”

„Byliśmy najlepszym rządem Republiki, będą za nami płakać.”

„Jeżeli ktoś przestrzega prawa i założy kościół to niech działa, ale jeżeli za tym niby-kościołem kryje się grupa przestępcza, to trzeba o tym głośno mówić.”

„Czasem wystarczy powiedzieć głośno, że się czegoś nienawidzi, i usłyszeć, że ktoś się z nami zgadza, aby poczuć się lepiej nawet w najgorszej sytuacji.”

„Ale to będzie bardzo trudne stwierdziła Bone – drżącym głosem.
– Masz rację to trudne. Czasem będziesz czuła się bardzo samotna i będzie ci się chciało płakać, wtedy płacz bo to bardzo pomaga.
– Tylko małe dzieci płaczą – zaoponowała bliska łez.
– Nie, płaczą wszyscy. Uwierz mi. Ludzie, którzy nigdy nie płaczą, to najbardziej nieszczęśliwe istoty na ziemi.”

„Przechodniu, nie płacz nad moją śmiercią. Gdybym żył, ty byłbyś martwy.”

„Ktoś płacze – zauważył Semen.
– Nie można zostawić bliźniego bez duchowego wsparcia. – Jakub potrząsnął antałkiem zabranym z siedziby maga.”