„(…) serce przypomina głęboką studnię. Nikt nie wie, co jest na dnie. Można tylko sobie wyobrażać na podstawie tego, co czasami wypływa na powierzchnię.”

„Czasami człowiek sądzi, że ujrzał już dno studni ludzkiej głupoty, ale spotyka kogoś, dzięki komu dowiaduje się, że ta studnia jednak nie ma dna.”

„Mam w sercu tylko jedną nienawiść, za to głęboką i żywą: nienawiść do wychowania religijnego. […] Czy pod pretekstem wolności można zatruwać studnie?”

„Głębia ziewa na powierzchni,
a powierzchnia okazuje się dnem głębi.”

„Byli to rzeczywiście ludzie ze studni – tacy, co wpadli do niej dawno temu i teraz na jej dnie urządzali sobie swoje życie, myśląc, że studnia jest całym światem.”

„Trzeba wykopać głęboką studnię
Jeśli chce się czystej wody
Czerwień róż, och czerwień róż
Głębokie wody nie są spokojne”

„Czy jest pisarz, który pisałby tylko dla potomnych? Nie, nawet jeśli tak twierdzi; gdyż może jedynie wyobrażać sobie potomnych na podstawie tego, co wie o współczesnych.”

„Delikatność i godność wypływa z głębi serca, a nie z lekcji tańca.”

„Noc posępna w dziedzinach myśli mojej gości,
A dusza moja leży na dnie ciemnej studni,
Niby upadła gwiazda, łza nieskończoności!…”

„Wypracowałam sobie własny sposób utrzymywania się na powierzchni. Nie jest zbyt pewny, więc nie wspieraj się na nim. Nie powiem Ci, o co w tym wszystkim chodzi, ponieważ pójścia na dno można uniknąć, jeśli się o tym nie myśli ani nie mówi.”