„Jestem w stanie (cóż, niemalże) usłyszeć was pytających „dlaczego?”. Hurd zostanie wydany za rok (albo dwa, albo za miesiąc, kto wie), a ja już mam działającego miniksa.”

„Clay wcale nie był zaskoczony tym, że z potyczki zwycięsko wyszła kobieta o wyglądzie szkolnej bibliotekarki albo nauczycielki na rok lub dwa przed emeryturą. Kiedy pracował w szkole, spotykał takie damy i wiedział, że te, które dotrwały wieku przedemerytalnego, były niemalże niezniszczalne.”

„Z pomocą Boga sprawimy, że ten rok będzie dla was rokiem krwi i łez.”

„Cóż was sprowadza towarzyszu sekretarzu do meliny ciemnogrodu i reakcji?
– Mam do was poufną sprawę.
Wyjął z kieszeni kopertę i usiłował niezdarnie wcisnąć ją Wędrowyczowi.
Ten ostatni wziął ją w końcu i ciekawie zajrzał do środka. Wewnątrz tkwiły dwa tysiące złotych.
– To chyba rzeczywiście bardzo poufna sprawa.”

„Mam ogromną nadzieję, że jeszcze za mojego życia kobieta zostanie prezydentem Stanów Zjednoczonych.”

„Mamy samoloty, ale nie mamy pilotów, mademoiselle. Nie mamy techników. Musimy ich jeszcze przeszkolić, wdrożyć. A to zajmuje rok albo dwa. Dlaczego wcześniej ich nie przygotowaliśmy? Właśnie dlatego, że wcześniej musieliśmy zajmować się armią! Zawsze mówiłem, że nie będziemy gotowi przed 1973 rokiem. Oto dlaczego komuniści żądają powstrzymania wietnamizacji i jej się boją. A wie pani, ile czasu potrzeba, żeby stworzyć nowoczesną armię?!”

„Jedyne dostojeństwo związku małżeńskiego stanowi miłość wyłączna, wierność dwu serc. Jeśli to zniknie, cóż zostanie poza pewnymi korzyściami praktycznymi?”

„Niepodległość Białorusi jest zagrożona. Nieważne, czy skażą mnie na rok, czy na dwa. Znacznie ważniejsze jest to, co za rok czy dwa będzie z moim krajem.”

„Na pewno jestem osobą mściwą. Zapamiętuję osoby, które kiedyś stanęły mi na stopie i umiem się odegrać potem. Czy to, powiedzmy, miesiąc później, rok później czy dziesięć lat później. Jestem osobą mściwą, na sto procent.”

„Problemem szkolnictwa wcale nie są niewłaściwi nauczyciele, tylko fatalny system motywacji. Zresztą z każdym rokiem coraz gorszy. Dawniej trzeba było kilkunastu lat, aby nauczycielom zaczynały opadać skrzydła. Obecnie, jak patrzę na nowych pracowników, to widzę, że ich motywacja siada już po kilku miesiącach. Jak ktoś wytrzyma na pełnych obrotach rok czy dwa, to może uważać się za bohatera.”