„Wystarczy umieć rozróżniać między porządkiem idealnym a porządkiem rzeczywistym, by zdać sobie sprawę, że nikt nie może głosić zasad moralnych wskazując na swój własny przykład, gdyż niczyja cnota nie sięga ideału tkwiącego w doktrynie. Opieranie nauczania moralnego na czymś innym niż prawda prowadziłoby do uzależniania wartości, jaką przypisuje się treści nauczania, od doskonałości nauczyciela. Wówczas przepowiadanie prawdy stałoby się niemożliwe. Gdyby kryterium pozwalającym księdzu prawdy wiary był jego doskonały, dorastający do nieskazitelności doktryny poziom moralny, nawet najbardziej świątobliwy ksiądz musiałby zrezygnować z nauczania. Tym czasem konieczne jest, „by wielu, jeśli nie wszyscy nauczali moralności wznoszącej się wyżej niż ich praktyka. Jest bowiem wymogiem urzędu nauczycielskiego (…), aby ludzie słabi, nawet ulegający niekiedy żądzom, głosili surowe i doskonałe zasady moralne. Nie należy oskarżać ich o dwulicowość, gdyż wypełniają w ten sposób powierzone im posłannictwo, zaś to, co głoszą, głoszą z przekonaniem, nie kryjąc – a czasami dając tylko do zrozumienia – że sami dalecy są od doskonałości, jakiej nauczają.””

Tematy

opierać , ludzie , prawda , wiara , zrozumienie , nauczyciel , czas , nauczanie , sprawa , przykład , wartość , poziom , ideał , zasada , inny , nauczać , prowadzić , surowy , nikt , doktryna , dwulicowość , urząd , cnota , praktyka , przekonanie , posłannictwo , wypełniać , kryterium , ksiądz