„Kiedy wstępowaliśmy do Zakonu przysięgaliśmy poświęcić nasze życie, kiedy i gdzie zajdzie taka potrzeba.”

„Nie powinniśmy wstępować w ślady naszych rodziców.”

„Bracia i siostry od znoju, co wre,
Wszyscy, co żeście rozproszyli się, –
Razem! Razem! Sztandar już tkwi.
Gniewnie łopocze czerwony od krwi!
Przysięga! Przysięga, po kres naszych dni!

Niebo i ziemia nas teraz wysłuchają,
Gwiazdy świetliste świadkami być mają.
Przysięga naszej krwi! Przysięga naszych łez!
Przysięgamy! Przysięgamy! Po życia kres!

Przysięgamy wierność bez granic „Bundowi”.
Jedynie on zrzucić może z nas okowy.
Czerwony sztandar wysoko już tkwi.
Gniewnie łopocze czerwony od krwi!
To Przysięga! Przysięga, po kres naszych dni!”

„Lepiej by było im (zakonnicom) wcale nie istnieć, jak żyć bez miłości Boga. Przecież miłość „to dusza i życie ducha naszego w zakonie.””

„Życie, a do tego kot, daje niewiarygodny wynik, przysięgam!”

„Gdyby zaszła taka potrzeba, musimy podjąć walkę na śmierć i życie, bo lepsza nawet śmierć niż życie w kajdanach, lepsza śmierć niż podła niewola. Precz z małodusznością, precz ze zwątpieniem. Ludowi, który jest potęgą, wątpić nie wolno ani rezygnować nie wolno! Trzeba ratować Ojczyznę, trzeba jej oddać wszystko – majątek, krew i życie, bo ta ofiara stokrotnie się opłaci, gdy uratujemy państwo od niewoli i hańby.”

„Miłości można poświęcić całe życie.”

„Całe życie poświęcił przemianie materii.”

„Tylko życie poświęcone innym warte jest przeżycia.”

„Gdybym nie przebył tej drogi do błędu, nigdy nie zaszłaby potrzeba ani nie zaistniała okazja przezwyciężenia go i zakończenia całej wędrówki.”