„Elizabeth – albo Beth, jak ją wszyscy nazywali – była różaną, gładkowłosą i jasnooką dziewczynką lat trzynastu, o nieśmiałym sposobie bycia, cichym głosie i łagodnym usposobieniu, które rzadko ulegało zmianie. Ojciec nazywał ją „Maleńką Ciszą” i imię to świetnie do niej pasowało, gdyż zdawała się ona żyć we własnym szczęśliwym świecie, wyruszając z niego tylko na spotkanie tych kilku osób, które darzyła zaufaniem i kochała.”

„Spotkanie dwóch osobowości przypomina kontakt dwóch substancji chemicznych: jeżeli nastąpi jakakolwiek reakcja, obie ulegają zmianie.”

„Ludzie, którzy kochają tylko jeden raz w życiu są płytcy. To, co nazywają lojalnością i wiernością, ja nazywam bezwładem przyzwyczajeniem albo brakiem wyobraźni. Wierność jest w życiu emocjonalnym tym samym, czym spójność w życiu intelektu - przyznaniem się do porażki.”

„Przecież nazywać znaczy kochać.”

„Spotkał na swojej drodze dziewczynkę, powiedział do niej: „Podobasz mi się.” Ona odpowiedziała cynicznie: „Widzę”.”

„Punkt spotkania woli człowieka i woli Boga jest właśnie tym, co nazywamy materią.”

„Nazywam się Lisa. Jestem dziewczynką, to chyba od razu widać z imienia. Mam siedem lat i wkrótce skończę osiem.”

„Miłość to ojciec ratujący dzieci z płonącego budynku, wynoszący je i ginący przy tym. Kiedy kochasz przestajesz żyć dla siebie, żyjesz dla innej osoby.”

„Zastawem życia nazywamy nasze dzieci. Kogo natura nauczyła być ojcem, ten i wychowawcą jest godnym zaufania dzięki doświadczeniu i rodzicielstwu, i troskom ojcowskiej miłości.”

„Sza, cicho sza czas na ciszę,
już oddech jej coraz bliżej,
tego naprawdę ci brak,
ona jedna prawdziwy ma smak,
cisza jak ta.”