„Spal dotychczasową miłość,
zetrzyj popiół i zrób z niego atrament,
uczyń swe serce piórem,
intelekt - pisarzem,
i napisz nową, która nie ma końca ani granic.”

„Miłość. Zapewne, miłość… Ogień i płomienie przez rok, popiół przez trzydzieści lat.”

„Teraz jest epoka intelektu i globalizacji a nie granic i podziałów. Gdyby mój ojciec wstał z grobu i zobaczył, że nie ma granicy polsko-niemieckiej, to pewnie zmarłby na zawał serca.”

„Z doświadczenia ornitologów. Żeby pisarze mogli rozwinąć skrzydła, muszą mieć swobodę korzystania z piór.”

„Miłość jest jak popiół zmieszany z miodem – trzeba by dodać temu trochę świętości.”

„Miłość nie zna pór dnia, a nadzieja nie ma końca, a wiara nie zna granic, tylko wiedza i niewiedza skrępowane są czasem i granicami i najczęściej kończą się przedwcześnie.”

„Jest droga od oka do serca, która nie wiedzie przez intelekt.”

„Wielka szkoda, że tak to odczuwa, gdyż inteligencja jest niczym; prawdziwe wartości spoczywają w sercu. Szkoda, że nie mogę sprawić, by zrozumiał, że dobre, kochające serce to prawdziwy skarb; skarb sam w sobie, i że bez niego intelekt to ubóstwo.”

„Miłość jest to kamień drogi, nieoceniony, ale bez żadnej barwy i bez żadnego przymiotu i nabiera on tego obojga dopiero od tego, który go sobie przywłaszczy i włoży w swe serce.”

„Serce w piersi zamiera, w oczach błyskawice…
Przez chude, atramentem powalana palce
Łzy spływają na książki pożółkłe stronice.”