o porównaniu Renaty Beger do posłanki PiS Marzeny Wróbel.
Źródło: politbiuro.pl http://politbiuro.pl/politbiuro/1,85402,6781160,Zapasy_w_kisielu_i_blocie__czyli_sejmowa_komisja_sledcza.html, 2 lipca 2009
„Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan.
— Wróbel.
— Acha.
Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź.
Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w
tym zakątku.
— Kto by go mógł powiesić?
— Jakiś dzieciak.
— Nie. Za wysoko.
— Chodźmy.
Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk,
tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja.
— Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. —
Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu
staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony…
byłem śpiący.
— No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.”
Cosmos
Tematy
ruszaj , powietrze , noc , matka , pozostawiać , myśl , odejście , myślenie , rodzaj , powiesić , gałąź , marsz , rzeczy , lista , krótki , ptak , głos , kawałek , droga , szef , trawa , pociąg , jazda , powód , szczególny , wielki , druga , słońce , ziemia , ziemia , drogi , list , powiedzieć , milion , przyglądanie , obcy , zakątek , proporcja , gąszcz , nieznane , nasi , mrówka , tłum , krzak , wróbel , opowiadać , chodzić , dzieciak , drut , moment , kompan , nogawka , drugi , liść , z powoduWitold Gombrowicz 125
pisarz polski 1904–1969Podobne cytaty
„Szkielet wróbla zawsze odlatuje z drzewa,
kiedy wróbel jeszcze na gałęzi.”
Źródło: Szron, tłum. Wojciech Gałązka
Źródło: Bogusław Wołoszański, Ten okrutny wiek, Wydawnictwo Colori, Warszawa 1995, ISBN 8390497204, s. 246.
„Na to wróbel zaterlikał:
„(…) Ćwir ćwir świrk!
Świr świr ćwirk!
Tu nie teatr
Ani cyrk!””
użycie wyrazów dźwiękonaśladowczych w celu imitowania języka ptaków.
Wiosny i jesienie. Wiersze dawne i nowe
Źródło: Ptasie radio w: Antologia poezji dziecięcej, wyb. Jerzy Cieślikowski, Gabriela Frydrychowicz, Przemysława Matuszewska, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 173.
Źródło: Ptasie radio w: Antologia poezji dziecięcej, wyb. Jerzy Cieślikowski, Gabriela Frydrychowicz, Przemysława Matuszewska, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 173.
„Kapitaliści sprzedadzą nam sznurek, na którym ich powiesimy.”
Inne cytaty
Źródło: Tadeusz Gospodarek, Aspekty złożoności i filozofii nauki w zarządzaniu, 2012, s. 175.
„Znałem człowieka, który umarł pionowo: powiesili go.”
Źródło: Żądło i miód mądrości. Antologia aforyzmu polskiego, wyb. Kazimierz Orzechowski, Ossolineum, 1977, s. 106.
„Śmierć przez powieszenie! Myślałem, że zostanie mi to oszczędzone.”
po otrzymaniu wyroku śmierci na procesie norymberskim.
Źródło: Bogusław Wołoszański, Ten okrutny wiek, op. cit., s. 246.