Zenon Kosidowski cytaty (22 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

Zenon Kosidowski: 22 Cytaty 0 Polubień

Zenon Kosidowski słynne cytaty

„W razie, gdyby był przy mnie piesek (czarny pudelek) Kuba, bardzo proszę o zaopiekowanie się nim i odprowadzenie do rodziny.”

Zenon Kosidowski

kartka ze swoim imieniem, nazwiskiem, adresem, numerem telefonu, którą zabierał podczas spacerów z psem Kubą pod koniec swego życia
Źródło: Krzysztof Pilawski, Opowieści niebiblijne http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/opowiesci-niebiblijne, „Przegląd”, 43/2013

„Wszyscy starają się o miejsce przy żłobie, fachowość się nie liczy, ale kontakty – nawet jeśli nie mają pojęcia o pracy.”

Zenon Kosidowski

Źródło: Krzysztof Pilawski, Opowieści niebiblijne http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/opowiesci-niebiblijne, „Przegląd”, 43/2013

„Ezaw był krępy i barczysty, w dodatku rudy i owłosiony na całym ciele. Odznaczał się buńczucznością i brawurą, kochał rubaszne żarty i chętnie mocował się z domownikami. Łatwowierny, dobroduszny i naiwny, łatwo jednak wpadał w gniew i wtedy stawał się niebezpieczny. Całymi dniami gonił po okolicy, polując na zwierzynę, albo też przebywał na pastwiskach, kumając się z czeladzią pasterską. Nie dbał zupełnie o wygląd zewnętrzny, chodził zaniedbany, a z jego przepoconych szat zalatywało polem i kozami. Życie było niego sprawą szerokich przestrzeni, słońca i swobody. Nigdy nie bolała go głowa o to, co przyniesie mu jutro. Gdy wracał do domu z włóczęgi, nie troszczył się o gospodarstwo. Gdy był głodny, zasiadał do jedzenia; gdy był spragniony, pił; gdy stawał się senny, kładł się gdziekolwiek i spał.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 51

„Izraelska Joanna d’Arc.”

Zenon Kosidowski

o Deborze.
Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 228

„Ojciec, rozumie się, był z niego dumny i jak to niekiedy bywa, ulegał łatwo jego zachciankom. Sprawił mu między innymi wzorzystą szatę o pięknych barwach i zbytnio nie nalegał, by męczył się w pracach gospodarskich. Synowie Bilhy i Zilpy mieli na głowie troskę o bydło i całymi dniami przebywali na pastwiskach, tymczasem Józef paradował w domu wystrojony i ulizany jak gładysz. Przybierał przy tym pozy wyższości, chełpił się bez umiaru i wszystko wiedział lepiej od braci przyrodnich. Co gorsza, bywało, że ich podpatrywał i natychmiast donosił ojcu, jeśli coś przeskrobali.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 91

„Lud darzył go sympatią, z uciechą gawędził o jego eskapadach miłosnych i z uczuciem satysfakcji rozpływał się nad tym, jak zalazł za skórę nienawistnym Filistynom. W Samsonie znalazło także wyraz wątłe uświadomienie polityczne Izraelitów w epoce sędziów, w epoce anarchii i plemiennych partykularyzmów. Nie jest on przecież wodzem, który podobnie jak inni sędziowie organizuje opór przeciwko ciemięzcom. Jego utarczki z Filistynami mają charakter samotnej partyzantki zagorzalca, który chce się pomścić za doznane lub urojone zniewagi. Pobudką jego czynów jest nie tyle patriotyzm, co chęć załatwienia osobistych porachunków. I dopiero pod koniec opowieści postać jego ulega wyraźnej sublimacji, staje się postacią bohaterską i prawdziwie tragiczną. W tym głęboko przejmującym finale tkwi jakby zapowiedź nadchodzących nowych czasów, kiedy skłócone plemiona izraelskie, pod grozą rosnącego niebezpieczeństwa filistyńskiego, zaczną wreszcie rozumieć konieczność jednoczenia się do wspólnej walki o wolność.”

Zenon Kosidowski

o Samsonie.
Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 244

Zenon Kosidowski Cytaty o Bogu

„Witamy się i uśmiechamy,
Najzwyczajniejsze wiodąc rozhowory,
Gdy naraz w ciszy niespodzianej,
Zamilkły zbrzydły czcze pozory.
I jakby ucichł gwar kawiarni.
Zawyło szlochem, łka w pokorze,
I nie chce pojąć mózg niezdarny,
Że tam w Ojczyźnie… Wielki Boże…”

Zenon Kosidowski

Źródło: Paryska Wiosna (wiersz), cyt. za: Krzysztof Pilawski, Opowieści niebiblijne http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/opowiesci-niebiblijne, „Przegląd”, 43/2013

„Abram, pilnując powierzonych stad, niejednokrotnie spędzał noce przy ognisku wśród swoich pasterzy. Były to noce rozkosznie chłodne, pełne błogiej ciszy, usposabiające do rozmyślań. Abram godzinami szybował wzrokiem po migotliwych gwiazdach, śledził ich drogę w przestworzy podobnym do czarnego baldachimu i coraz głębiej pojmował ogrom świata, jego majestat, piękno i harmonię. W jego sercu budziła się rozterka: wiara w boga księżyca kruszyła się coraz bardziej. Aż pewnego dnia błysnęła mu myśl, że stwórcą wszechświata, słońca, księżyca i gwiazd mógł być tylko jeden Bóg potężny, wszechobecny, niewidzialny, łaskawy, ale też nieubłagany w gniewie. Abram nie krył się bynajmniej ze swoją nowiną: głosił ją otwarcie w mieście. Naokoło reformatora religii zebrała się gromadka ludzi wiernych i oddanych. Przystała do wyznawców nowego bóstwa jego żona Saraj, bratanek Lot i najbliższa czeladź, dla której zawsze był dobrotliwym chlebodawcą.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 34

„Inklinacjami poetyckimi można poniekąd wytłumaczyć sobie owe psychologicznie paradoksalne zjawisko, że Łukasz, chyba najbardziej wykształcony wśród ewangelistów, nagromadził w swoich przekazach o narodzinach dzieciątka Jezus więcej elementów cudowności niż jego poprzednicy. Do pewnego stopnia musimy oczywiście położyć to na karb procesu mitologizacji Jezusa, procesu, który wówczas już posunął się dalej niż za czasów Marka i Mateusza. Ale sam fakt deifikacji nie wyjaśnia nam, dlaczego Łukasz tak bezkrytycznie wciela do swojej ewangelii te rozbrajająco naiwne, przez prostaczków kolportowane pogłoski, owe podawane z ust do ust, typowo ludowe, urocze baśnie, w których dzieją się dziwy nad dziwami. Archanioł Gabriel zwiastuje narodziny Jana Chrzciciela i Jezusa, a potem każe pasterzom iść do Betlejem. Gdy ruszają w drogę „zastępy wojsk niebieskich” głoszą chwałę Boga i wołają: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”. Na widok ciężarnej Marii w łonie Elżbiety skoczyło z radości dzieciątko; przyszła matka Jana Chrzciciela zawołała wówczas: „Błogosławionaś ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota twego”.
Gdy przypominamy sobie te czarodziejskie sceny, pełne chwytającej za serce prostoty, radosnych uniesień i światłości niebieskiej, gdy słyszymy hymny Marii i Zachariasza, jak też rozlegające się w przestworzach pienia anielskie – zaczynamy rozumieć Łukasza. Wydaje się bowiem, że nie tylko poetycka wrażliwość na urodę tych ludowych baśni podszepnęła mu myśl, by wcielić je w biografię Jezusa. Wyczuł on może nieomylnym instynktem, ile radości, pokrzepienia i nadziei przyniosą te proste opowieści licznym pokoleniom smutnych i udręczonych ludzi. Dostrzegając ich wagę dla chrześcijaństwa, niejako zalegalizował je swoim autorytetem i nadał im sankcję prawdy historycznej.”

Zenon Kosidowski

Opowieści ewangelistów (1979)
Źródło: Opowieści ewangelistów

„Terach zajmował się gospodarstwem, wydawał rozporządzenia, prowadził rachunki i handlował. Codziennie rano i wieczorem oddawał pokłony bóstwu domowemu, a w święta udawał się pod piramidę i modlił się tam żarliwie do boga księżyca (…). Zdawałoby się, że życie popłynie mu w spokojnym dosycie. Doczekał się przecież podeszłego wieku i niemałej zamożności. A jednak któregoś dnia postanowił zamknąć podwoje domu, wyrzec się wygód, opuścić rodzinne miasto na zawsze i wybrać się na nową tułaczkę do odległego miasteczka, które nazywało się Haran (…).”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 32

„Samson jest na pewno postacią legendarną. Przypomina on w niektórych szczegółach sumeryjskiego bohatera Gilgamesza i greckiego Heraklesa. Niektórzy uczeni podejrzewają nawet, że pierwotnie był on jakimś mitologicznym bóstwem w kulcie słońca, który w Kanaanie miał wielu wyznawców. Jego imię wywodzi się etymologicznie z hebrajskiego „szemesz” i babilońskiego „szamszu”, co oznacza słońce. Wiadomo ponadto, że w Bet-szemesz, w niedalekiej odległości od wsi rodzinnej Samsona, znajdowała się świątynia poświęcona bogu słońca. Nie jest więc wykluczone, że postać Samsona miała za prawzór jakiegoś bożka popularnego wśród Kananejczyków. Nie znaczy to jednak, że nie jest on tworem wyobraźni.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 243

Zenon Kosidowski cytaty

„(…) ginie podobnie jak poświęcona przez Agamemnona Ifigenia.”

Zenon Kosidowski

o córce Jeftego.
Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 228

„(…) tradycja – to rzecz zawodna. Narażona na igraszkę fantazji ludowej, ulega często przeinaczeniom.”

Zenon Kosidowski

Źródło: Królestwo złotych łez, Warszawa 1979, wyd. Iskry, s. 163.

O fantazji

„Jakże odmiennym człowiekiem [od Ezawa] okazał się Jakub! Zawsze chadzał wydeptanymi ścieżkami i krzątał się w gospodarstwie, słowem, był przykładnym, pracowitym i potulnym synem. Ezaw miał go za niemrawca i obchodził się z nim z lekką pogardą. Nie przeczuwał bowiem, jak przebiegły i bystry był w gruncie rzeczy ów maminsynek.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 51

„Milczenie autorów, którzy zlekceważyli nie tylko takie rzekome cuda, jak rozdarcie zasłony czy zaćmienie Słońca, lecz nawet samą postać Jezusa, uprzytamnia nam pewne psychologiczne zjawisko: rozdźwięk między rzeczywistością historii a rojeniami żyjących w odosobnieniu pierwszych gmin chrześcijańskich, pozostających w kręgu swoich wierzeń, między obojętnym otoczeniem grecko-rzymskiego społeczeństwa a garstką wtajemniczonych sióstr i braci w Chrystusie, upojonych pięknem swoich nieziemskich zachwyceń i tęsknot.”

Zenon Kosidowski

Źródło: ks. Piotr Pierzchała, s. Otylia Olga Pierożek, Jarosław Jarszak, Być świadkiem Zmartwychwstałego w Kościele. Podręcznik do nauczania religii w klasach I liceum i technikum, Wydawnictwo Katechetyczne, Warszawa 2012, ISBN 9788393531547, s. 145.

O religii , Cytaty o pięknie , O historii , O rzeczywostości

„Nagromadziwszy tyle okrucieństw, nieprawości i zatrważających wydarzeń w jednej księdze [Księdze Sędziów], redaktorzy tekstu biblijnego jakby w pewnej chwili się opamiętali. Bo antologia tych ponurych sag kończy się wydźwiękiem optymistycznym w dodanej znacznie później i nawiązującej do czasów sędziów prześlicznej opowieści o wiernej Rut. Sielankowy, nasycony kojącą ciszą obraz kosiarzy zasiadających podczas żniw do wspólnego posiłku, rolnicy o dobrych sercach i niewiasty obdarzone słodyczą charakteru – jakże inny to świat na tle ogólnej anarchii, nieobyczajności i barbarzyństwa. Opowieść o Rut jakby chciała nam uprzytomnić, że w epoce sędziów na przekór wszystkiemu istniał normalny świat uczciwych ludzi, którzy w ogólnym chaosie potrafili zachować czystość obyczajów, prostotę ducha i godność człowieczeństwa.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 228–229

O ludziach , O świecie , O zachowaniu , O charakterze

„Terach opływał we wszelkie dostatki. Mieszkał w pięknym domu z rozliczną służbą i posiadał niewolników, setki baranów, złoto i srebro, a także synów, którzy wyręczali go w pracy i na podmiejskich pastwiskach sprawowali pieczę nad czeladzią pasterską. Zajmował się nadto handlem, jako że od dawna pożegnał się z życiem wędrownego pasterza. Był więc szacownym patrycjuszem sławnego miasta Ur Chaldejskiego, jak je nazywa Biblia.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 31

O domu , O pożegnaniu

„Ten buńczuczny zabijaka pełen animuszu, ten niewyczerpany w konceptach chwat i niezbyt tęgi na umyśle siłacz jakaż to pyszna, typowa postać ludowa! W jego fortelach i opałach życiowych uwidacznia się rubaszny humor hebrajskich pasterzy i typowe dla Wschodu zamiłowanie do awanturniczych opowieści baśniowych. Samson to jakby Zagłoba plemion hebrajskich.”

Zenon Kosidowski

o Samsonie.
Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 243

„Jakub miał dwunastu synów, ale największą słabość czuł do najmłodszych latorośli, Józefa i Beniamina, ponieważ zrodziła ich umiłowana Rachela. Beniamin był jeszcze dzieckiem, Józef zaś wyrósł na wyjątkowo rozgarniętego chłopca i nikt w rodzinie nie dorównywał mu roztropnością umysłu.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 91.

O dzieciach , O rodzinie

„Obaj przyjaciele nie podali mu ręki, odwracając się pogardliwie, odeszli (…). W tę przepaść pchnęli go najbliżsi przyjaciele i koledzy polityczni z obozu sanacyjnego”

Zenon Kosidowski

reakcja na zachowanie Jana Lechonia i Kazimierza Wierzyńskiego, gdy chciał się z nimi przywitać generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski.
Źródło: Krzysztof Pilawski, Opowieści niebiblijne http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/opowiesci-niebiblijne, „Przegląd”, 43/2013

O zachowaniu , O odejściu

„Książki moje zalicza się zwykle do kategorii popularnonaukowych. Nie uchybiając tej skądinąd pożytecznej dziedzinie, muszę wyznać, że ambicje moje sięgają dalej. Może ulegam złudzeniu, ale uważam siebie za pisarza, który za tworzywo artystyczne obrał sobie po prostu epopeję zdobyczy naukowych. Pasjonuje mnie odkrycie, ale w większym jeszcze stopniu sam odkrywca jako człowiek, jego trud, jego mozół i dramatyczna przygoda w drodze ku prawdzie, jego sukcesy jakże często osiągane za cenę zdrowia i życia. (…) Jeżeli pisałem o losach starodawnych kultur, to zawsze czyniłem to w poszukiwaniu tej właśnie afirmacji życia, tego cennego wątku ludzkiego postępu, który przewija się poprzez burzliwe czasokresy wojen, okrucieństw i ciemnoty. Szukałem człowieka, który miotając się w pętach pierwotnych instynktów i zabobonów, szedł jednak naprzód ku świtającym horyzontom bytu. Śledzenie jego pełnej udręki wędrówki przez ery, epoki i stulecia – to właśnie temat moich książek. Nie ma bowiem bardziej przejmującej epopei niż pochód rodzaju ludzkiego od jaskiniowca do odkrywcy atomu i tajemnic kosmosu.”

Zenon Kosidowski

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: ze wstępu, wydanie dwunaste, Warszawa 1987, s. 7.

O losie , O tajemnicy , O książkach , O poszukiwaniu

„Był to człowiek już niemłody, słaby i mało rozgarnięty. Wnet opanowali go fanatycy ze stronnictwa filoegipskiego i Juda weszła ponownie na niebezpieczną drogę knowań przeciwko Babilonii.”

Zenon Kosidowski

o Sedecjaszu.
Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 382