Stefan Szczygłowski cytaty

„Ta pora zawsze jest nie w porę i czas nie o
Swoim czasie.”

„Na dworcu w, pośrednik handlu
Nieruchomościami oferuje działkę
Rekreacyjną oczywiście. Nic na niej
Nie można będzie zbudować…”

„Zawsze się znajdzie ktoś kto się zgubił.”

„To wszystko co poza nami co
Przed nami obok to mniej niż nic.”

„A nasze pałace wyglądają tak bez zbędnego minimum bez niezbędnych kolumn stiuków pilastrów właściwie bez okien dokładnie mówiąc bez ścian sufitów nawet najmniejszych i froterowanej posadzki ogromny jednak jak wolność przestrzeni majestatycznych jak majaki nocne i dzienne ale wieczorem między papierowymi horyzontami jak śliwka w kompost wpadliśmy i to na dłużej niż zakładał nienapisany nigdy przez nikogo scenariusz wypełniony ten nasz pałac muchami szafirowymi i świecącymi w słońcu odwłokami…”

„Nigdy nie dotykam ziemi
Rozwijam zawsze przed sobą
Szklisty dywan dla
Mojej nogi

Nie poczuwam się do winy.”

„Żyjemy na brudno bez żadnych
poprawek…”

„Na mocy okólnika
Z wyroku ustawy
Kropla człowieka
drążąca skałę.”

„Tylko to czego nie ma, jest nieobecne obecnie.”

„ratujmy Polskę

– odpowiedź o ustosunkowanie
Wydam w obowiązującym
Czasokresie administracyjnym.”

„Wszystkie zwierzęta wśród nas
Mają swoich ludzi.”

„Goniony przez psy
Zając z tego mężczyzny

Złapana na lep mucha
Z tej kobiety.”

„Szkliste, wytrzeszczone oczy fok patrzyły, nie widząc nikogo poza sobą, a one same, szykownie ubrane jak na ślub albo przyjęcie noworoczne, robiły zakupy. Ich bezszyjne łby, kuliste czaszki, niekiedy ubrane w kapelusze i zmyślnie zawiązane chusteczki, tworzyły uliczny klimat zupełnie odmienny od mojego podłego nastroju. Foki, zajęte sobą i o sobie tylko myślące, nie zwracały na mnie najmniejszej uwagi; przesiadywały przy stolikach w poczekalniach, czytając z mordami zanurzonymi w gazetach wszystko to, co focze.”

„Ta twarz zza okna – z liści i połączonych ze sobą gałęzi, zielona na wiosnę, potem żółknąca i czerwieniąca się, jakby zrobiła coś, czego powinna się wstydzić, rozgadana, kiedy padał deszcz – była jedynym, pewnym człowiekiem, na którego mogliśmy liczyć. To nic, że zimą odchodziła, nie wiadomo gdzie, zostawiając czaszkę czarnych gałęzi. Nie wiadomo po co odchodziła. Zostawaliśmy na te sztywne i zimne miesiące sami jak palec… Źle nam było z zimą i zimie też z nami nie najlepiej pewnie było, kto to wie. Jednak najbardziej podczas zimy doskwierał mnie i Pliplokowi brak znajomej i bliskiej nam twarzy, która już od przedwiośnia codziennie aż do późnej jesieni czekała pomiędzy gałęziami i jakoś dziwnie, zielono uśmiechała się do nas, wystraszonych nastaniem poranka, którego się baliśmy. Jakby nam chciała dodać otuchy i zupełnie tak, jakby wszystko o nas wiedziała. Nawet to, czego my o sobie nie mogliśmy, z braku refleksji nad sobą, domyślać się i wiedzieć.”

„Tego słowami nie da się powiedzieć.”

„Samotność jest człowiekiem czekającym z
drżeniem cienia na radość serca, która

nie nadejdzie bo nie zna drogi do celu,
którym jest ona dla niego, on dla niej.”

„Każdy człowiek jest ślepy, tylko słońce
świat mu pokazuje, takim jakim nie jest.
W swoim trwałym mroku kruchym
za wcześnie i za późno zawsze.”

„Jestem zamknięty, chociaż ciągle się otwieram,
Otwarcie mówiąc to wciąż się zamykam.”

„W zielonej głowie wysoko pod koroną
Rodzą się pytania o których
Zielonego pojęcia nie mamy --”

„Prawdziwy sen zaczyna się dopiero rano
Jak lustro księżyca…”

„Kto czuje nie błądzi…”

„Polsko dziadowizno obca jesteś jak choroba ile
Cię lekceważyć trzeba ten tylko się dowie kto cię
Zyskał dziś klęskę twoją w całej brzydocie
Czytam…”

„Ty o ciężarze właściwym
Właściwym tylko tobie o
Barwie oczu podobnej do trawy
Lub piwa…”