Rick Riordan cytaty

„Prawdziwy świat jest tam, gdzie są potwory. Dopiero tam przekonujesz się, ile jesteś wart.”

„Udawajmy, że jesteśmy dwojgiem zwykłych ludzi. (…)
– Okej – przytaknąłem. – Zwyczajne popołudnie dwojga zwykłych ludzi. Kiwnęła głową
– I wiesz… Teoretycznie gdyby tych dwoje ludzi lubiło się nawzajem, co trzeba by zrobić, żeby ten głuptas pocałował dziewczynę, hę?
– Och… – poczułem się jak jedna za świętych krów Apollina: powolny, głupi i jaskrawoczerwony.”

„Chodził dziwacznie, jakby każdy krok był dla niego bolesny, ale to były tylko pozory. Trzeba było go widzieć, jak biegł, kiedy w stołówce podawali tortille.”

„Najniebezpieczniejszymi wadami są te, które w umiarze są dobrem.”

„(…) czasami lepiej jest kogoś, komu nie ufasz, mieć pod ręką, żeby go nie spuszczać z oka.”

„Poczułem w żołądku dziwaczny ogień. Najdziwniejsze było to, że nie kojarzył się ze strachem. Raczej z niecierpliwością. Pragnieniem zemsty.”

„(…) nie osądzaj nikogo, dopóki nie staniesz przy jego kowadle i nie popracujesz jego młotem.”

„Było to niemal tak samo prawdopodobne, jak to, że Ra i Apopis zostaną przyjaciółmi na Facebooku, ale nie odezwałem się”

„Świat staje się coraz gorszy.”

„Przypomnijcie mojemu bratu, że Egipcjanie wierzą w potęgę wschodu słońca. Wierzą, że każdy ranek zaczyna nie tylko nowy dzień, ale też nowy świat.”

„Nawet najdzielniejszym zdarza się upadek.”

„Cerber mówi, że mamy dziesięć sekund na modlitwę do wybranego boga. A potem… no wiesz… on jest głodny.”

„Chwycił mnie za rękaw, aż poczułem żar bijący od jego skóry jak od ognia.
– Ethan. Ja. Wszyscy nieuznani. Nie pozwól… Nie pozwól, by to się powtórzyło. W jego oczach był gniew, ale też błaganie.
– Nie pozwolę – odparłem – Obiecuję.
Luke kiwnął głową i jego ręka opadła. (…) Zastali mnie, Annabeth i Grovera, stojących nad zgruchotanym ciałem półboga w ciepłym świetle ogniska. – Percy – spytał mój ojciec z powagą w głosie
– Co… co to jest?
Odwróciłem się ku Olimpijczykom.
– Potrzebujemy całunu – oznajmiłem łamiącym się głosem.”

„Sprawiedliwość nie oznacza, że wszyscy dostają to samo – odparł tato.
– Sprawiedliwość oznacza, że wszyscy dostają to, czego potrzebują.”

„Leo opuścił śrubokręt. Spojrzał w sufit i pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć „I co ja mam zrobić z tym facetem?”.
– Staram się być denerwujący – powiedział. – Nie obrażaj mnie, twierdząc, że tego nie potrafię. I jak mam żywić do ciebie urazę, skoro zaczynasz mnie przepraszać? Jestem zwykłym mechanikiem. Ty jesteś księciem nieba, synem pana wszechświata. Po winieniem mieć do ciebie żal.
– Pana wszechświata?
– No pewnie! Jesteś ta-da-bum. Miotaczem błyskawic. „Patrzcie, jak ja fruwam! Jestem orłem, który szybuje…”
– Zamknij się, Valdez.
Leo uśmiechnął się blado.
– No widzisz. Denerwuje cię.
– Przepraszam, że cię przepraszałem.
– Dzięki.”

„Hedge zacisnął szczęki.
– Może rąbnę ich tylko raz, co?
– Nie.
– Pójdźmy na kompromis, dobra? Najpierw ich zabiję, a jeśli okaże się, że nie byli naszymi wrogami, przeproszę.
– Nie!
– No dobra.
Trener Hedge opuścił pałkę.”

„Wojna to obowiązek. Jedyny prawdziwy wybór to zaakceptować to lub nie i wiedzieć, o co się walczy.”

„Miał złe przeczucie, ale z drugiej strony – jak każdy człowiek, który na swoje nieszczęście urodził się pesymistą – rzadko kiedy miewał przeczucia dobre”

„Nie wolno przekreślać nikogo z rodziny, niezależnie od tego, jak ten ktoś się o to stara. Nieważne, jak bardzo cię nienawidzą, jak cię zawstydzają albo po prostu nie doceniają twojego geniuszu, mimo że wynalazłeś Internet…”

„Bałem się spróbować, ale pomyślałem: Horusie?
– No wreszcie – odezwał się ten głos.
– Witaj.
– O nie – powiedziałem, czując narastającą panikę. – O nie, nie, nie. Niech mi ktoś da otwieracz do konserw, mam w głowie bóstwo! Oczy Bastet błysnęły.
– Porozumiałeś się z Horusem bezpośrednio? Robisz postępy.
– Postępy?! – Złapałem się za głowę.”

„– Złaź stamtąd, synu Marsa! Czekamy na ciebie! Chodź, bądź naszym honorowym gościem!
– Dlaczego mam wrażenie, że „honorowy gość” znaczy to samo co „obiad?””

“Percy, let me go" she croaked. "You can't pull me up."
His face was white with effort. She could see in his eyes that he knew it was hopeless.
"Never," he said. He looked up at Nico, fifteen feet above.
"The other side, Nico! We'll see you there. Understand?"
Nico's eyes widened. "But-"
"Lead them!" Percy shouted. "Promise me!"
"I-I will."
Below them, the voice laughed in the darkness. Sacrifices. Beautiful sacrifices to wake the goddess.
Percy tightened his grip on Annabeth's wrist. His face was gaunt, scraped and bloody, his hair dusted with cobwebs, but when he locked eyes with her, she thought he had never looked more handsome.
"We're staying together," he promised. "You're not getting away from me. Never again."
Only then did she understand what would happen. A one-way trip. A very hard fall.
"As long as we're together," she said.
She heard Nico and Hazel still screaming for help. She saw sunlight far, far above- maybe the last sunlight she would ever see.
Then Percy let go of his ledge, and together, holding hands, he and Annabeth fell into the endless darkness.”

“She raised an eyebrow. "You got something to say to me, Seaweed Brain?"

You'd probably kick my butt."

YouI'd kick your butt."

I brushed the cake off my hands. "When I was at the River Styx, turning invulnerable… Nico said I had to concentrate on one thing that kept me anchored to the world, that made me want to stay mortal."

Annabeth kept her eyes on the horizon. "Yeah?"

Then up on Olympus," I said, "when they wanted to make me a god and stuff, I kept thinking-"

Oh, you so wanted to."

Well, maybe a little. But I didn't, because I thought-I didn't want things to stay the same for eternity, because things could always get better. And I was thinking…" My throat felt really dry.

Anyone in particular?" Annabeth asked, her voice soft.

I looked over and saw that she was trying not to smile.

You're laughing at me," I complained.

I am not!"

You arenot making this easy."

Then she laughed for real, and she put her hands
around my neck. "I am never, going to make things easy for you, Seaweed Brain. Get used to it.”

“Correct." Kekrops sounded bitter, like he regretted his decision. "My people were the original Athenians--the gemini."
"Like your zodiac sign?" Percy asked. "I'm a Leo."
"No, stupid," Leo said. "I'm a Leo. You're a Percy.”

“Tell the sun and stars hello for me.”

“The eidolons started pounding on the door.
'Who is it?' Leo called.
'Valdez!'
'Valdez who?”

“Percy smiled at her - that sarcastic troublemaker smile that had annoyed her for years but eventually had become endearing. His sea-green eyes were as gorgeous as she remembered. His dark hair was swept to one side, like he'd just come from a walk on the beach. He looked even better than he had six months ago - tanner and taller, leaner and more muscular.

Percy threw his arms around her. They kissed and for a moment nothing else mattered. An asteroid could have hit the planet and wiped out all life, and Annabeth wouldn't have cared.”

“You drool when you sleep.”

“The world was collapsing, and the only thing that really mattered to me was that she was alive.”

“Percy: Don't I get a kiss for luck? It's kind of a tradition, right?
Annabeth: Come back alive, Seaweed Brain. Then we'll see.”

“Hercules, huh? Percy frowned. "That guy was like the Starbucks of Ancient Greece. Everywhere you turn--there he is.”

“This is Annabeth,” Jason said. “Uh, normally she doesn't judo-flip people.”

“And it was pretty much the best underwater kiss of all time.”

“Annabeth, you know Morse code?” “Of course.” “So does Leo.” Piper handed her the mirror. “He’ll be watching from the ship. Go to the ridge—” “And flash him!” Annabeth’s face reddened. “That came out wrong. But yeah, good idea.”

“Love conquers all," Aphrodite promised. "Look at Helen and Paris. Did they let anything come between them?"
"Didn't they start the Trojan War and get thousands of people killed?"
"Pfft. That's not the point. Follow your heart.”

“What if it lines up like it did in the Trojan War… Athena versus Poseidon?"
"I don't know. But I just know that I'll be fighting next to you."
"Why?"
"Because you're my friend, Seaweed Brain. Any more stupid questions?”

“Once she was gone, I knelt next to Annabeth and felt her forehead. She was still burning up.
"You're cute when you're worried," she muttered. "Your eyebrows get all scrunched together."
"You aregoing to die while I owe you a favor," I said. "Why did you take that knife?"
"You would've done the same for me."
It was true. I guess we both knew it. Still, I felt like somebody was poking my heart with a cold metal rod.”

“[My mom's] funny that way, celebrating special occasions with blue food. I think it's her way of saying anything is possible. Percy can pass seventh grade. Waffles can be blue. Little miracles like that.”

“It's okay,” he said. “We're together.” He didn't say, or. After all they'd been through over the last year, he knew that the most important thing was that they were together. She loved him for saying that.”

“I'm calm," Rachel insisted. "Every time I'm around you, some monsters attack us. What's to be nervous about?"
"Look," I said. "I'm sorry about the band room. I hope they didn't kick you our or anything."
"Nah. They asked me a lot of questions about you. I played dumb."
"Was it hard?" Annabeth asked.”

“She glanced at the minotaur horn in my hands, then back at me. I imagined she was going to say, oror something like that.
Instead she said, "You drool when you sleep.”

“This is Leo. I'm the… What's my title? Am I like, admiral, or captain, or…"
"Repair boy."
"Very funny, Piper.”

“I had a crush on Percy," Nico spat. "That's the truth. That's the big secret.”

“Vulcan?" Leo demanded. "I don't even LIKE Star Trek!”

“Nothing is more tragic than loving someone to the depths of your soul and knowing they cannot and will not ever love you back.”

“If you ever leave me again,’ she said, her eyes stinging, ‘I swear to all the gods-‘
Percy had the nerve to laugh. Suddenly the lump of heated emotions melted inside Annabeth.
‘Consider me warned,’ Percy said. ‘I missed you, too.”

“People are more difficult to work with than machines. And when you break a person, he can't be fixed.”

“The real world is where the monsters are.”

“Dreams like a podcast,
Downloading truth in my ears.
They tell me cool stuff."
"Apollo?" I guess, because I figured nobody else could make a haiku that bad.
He put his finger to his lips. "I'm incognito. Call me Fred."
"A god named Fred?”

“It's funny how humans can wrap their mind around things and fit them into their version of reality.”