Rick Riordan cytaty

strona 2

„Prawdziwy świat jest tam, gdzie są potwory. Dopiero tam przekonujesz się, ile jesteś wart.”

„Udawajmy, że jesteśmy dwojgiem zwykłych ludzi. (…)
– Okej – przytaknąłem. – Zwyczajne popołudnie dwojga zwykłych ludzi. Kiwnęła głową
– I wiesz… Teoretycznie gdyby tych dwoje ludzi lubiło się nawzajem, co trzeba by zrobić, żeby ten głuptas pocałował dziewczynę, hę?
– Och… – poczułem się jak jedna za świętych krów Apollina: powolny, głupi i jaskrawoczerwony.”

„Chodził dziwacznie, jakby każdy krok był dla niego bolesny, ale to były tylko pozory. Trzeba było go widzieć, jak biegł, kiedy w stołówce podawali tortille.”

„Najniebezpieczniejszymi wadami są te, które w umiarze są dobrem.”

„(…) czasami lepiej jest kogoś, komu nie ufasz, mieć pod ręką, żeby go nie spuszczać z oka.”

„Poczułem w żołądku dziwaczny ogień. Najdziwniejsze było to, że nie kojarzył się ze strachem. Raczej z niecierpliwością. Pragnieniem zemsty.”

„(…) nie osądzaj nikogo, dopóki nie staniesz przy jego kowadle i nie popracujesz jego młotem.”

„Było to niemal tak samo prawdopodobne, jak to, że Ra i Apopis zostaną przyjaciółmi na Facebooku, ale nie odezwałem się”

„Świat staje się coraz gorszy.”

„Przypomnijcie mojemu bratu, że Egipcjanie wierzą w potęgę wschodu słońca. Wierzą, że każdy ranek zaczyna nie tylko nowy dzień, ale też nowy świat.”

„Nawet najdzielniejszym zdarza się upadek.”

„Cerber mówi, że mamy dziesięć sekund na modlitwę do wybranego boga. A potem… no wiesz… on jest głodny.”

„Chwycił mnie za rękaw, aż poczułem żar bijący od jego skóry jak od ognia.
– Ethan. Ja. Wszyscy nieuznani. Nie pozwól… Nie pozwól, by to się powtórzyło. W jego oczach był gniew, ale też błaganie.
– Nie pozwolę – odparłem – Obiecuję.
Luke kiwnął głową i jego ręka opadła. (…) Zastali mnie, Annabeth i Grovera, stojących nad zgruchotanym ciałem półboga w ciepłym świetle ogniska. – Percy – spytał mój ojciec z powagą w głosie
– Co… co to jest?
Odwróciłem się ku Olimpijczykom.
– Potrzebujemy całunu – oznajmiłem łamiącym się głosem.”

„Sprawiedliwość nie oznacza, że wszyscy dostają to samo – odparł tato.
– Sprawiedliwość oznacza, że wszyscy dostają to, czego potrzebują.”

„Leo opuścił śrubokręt. Spojrzał w sufit i pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć „I co ja mam zrobić z tym facetem?”.
– Staram się być denerwujący – powiedział. – Nie obrażaj mnie, twierdząc, że tego nie potrafię. I jak mam żywić do ciebie urazę, skoro zaczynasz mnie przepraszać? Jestem zwykłym mechanikiem. Ty jesteś księciem nieba, synem pana wszechświata. Po winieniem mieć do ciebie żal.
– Pana wszechświata?
– No pewnie! Jesteś ta-da-bum. Miotaczem błyskawic. „Patrzcie, jak ja fruwam! Jestem orłem, który szybuje…”
– Zamknij się, Valdez.
Leo uśmiechnął się blado.
– No widzisz. Denerwuje cię.
– Przepraszam, że cię przepraszałem.
– Dzięki.”

„Hedge zacisnął szczęki.
– Może rąbnę ich tylko raz, co?
– Nie.
– Pójdźmy na kompromis, dobra? Najpierw ich zabiję, a jeśli okaże się, że nie byli naszymi wrogami, przeproszę.
– Nie!
– No dobra.
Trener Hedge opuścił pałkę.”

„Wojna to obowiązek. Jedyny prawdziwy wybór to zaakceptować to lub nie i wiedzieć, o co się walczy.”

„Miał złe przeczucie, ale z drugiej strony – jak każdy człowiek, który na swoje nieszczęście urodził się pesymistą – rzadko kiedy miewał przeczucia dobre”

„Nie wolno przekreślać nikogo z rodziny, niezależnie od tego, jak ten ktoś się o to stara. Nieważne, jak bardzo cię nienawidzą, jak cię zawstydzają albo po prostu nie doceniają twojego geniuszu, mimo że wynalazłeś Internet…”

„Bałem się spróbować, ale pomyślałem: Horusie?
– No wreszcie – odezwał się ten głos.
– Witaj.
– O nie – powiedziałem, czując narastającą panikę. – O nie, nie, nie. Niech mi ktoś da otwieracz do konserw, mam w głowie bóstwo! Oczy Bastet błysnęły.
– Porozumiałeś się z Horusem bezpośrednio? Robisz postępy.
– Postępy?! – Złapałem się za głowę.”

„– Złaź stamtąd, synu Marsa! Czekamy na ciebie! Chodź, bądź naszym honorowym gościem!
– Dlaczego mam wrażenie, że „honorowy gość” znaczy to samo co „obiad?””

“Um… is that thing?" Frank said.
The horse whinnied angrily.
"I don't think so," Percy guessed. "He just said”

“Rachel: You're a half-blood, too?
Annabeth: Shhh! Just announce it to the world, how about?
Rachel: Okay. Hey, everybody! These two aren't human! They're half Greek god!… They don't seem to care.”

“She glared at me like she was about to punch me, but then she did something that surprised me even more. She kissed me.
"Be careful seaweed brain." She said putting on her invisible cap and disappearing.
I probably would have sat there all day, trying to remember my name, but then the sea demons came.”

“Like water leaking through a dam," said Piper.
"Yeah," smiled Percy. "We've got a dam hole."
"What?" Piper asked.
"Nothing," he said. "Inside joke.”

“I felt like one of Apollo's sacred cows- slow, dumb, and bright red.”

“Annabeth's face, her blond hair and gray eyes, the way she laughed, threw her arms around him, and gave him a kiss whenever he did something stupid.
She must have kissed me a lot, Percy thought.”

“What about a compromise? I’ll kill them first, and if it turns out they were friendly, I’ll apologize.”

“Die, enemies of Ra!" Sekhemet yelled. "Perish in agony!"
"She's almost as annoying as you," I told Horus.
"Impossible," Horus said. "No one bests Horus.”

“Well… sure good to be together again. Arguing. Almost dying. Abject terror. Oh, look. It's our floor.”

“The first lesson every child of Athena learned: Mom was the best at everything, and you should never, suggest otherwise.”

“Thalia's shoulders relaxed. "I owe you one."
"Two."
"One and a half," Thalia said.
She smiled, and for a second, I remembered that I actually liked her when she wasn't yelling at me.”

“Bob says hello," He told the stars.
The Argo II sailed into the night.”

“Sometimes you have to lose a piece to win a game.”

“Nico's voice was like broken glass. "I- I wasn't in love with Annabeth."

"You were jealous of her," Jason said. "That's why you didn't want to be around her. Especially why you don't want to be around… him. It makes total sense.”

“Are you crazy?""
""Probably”

“Nosoi?” Percy planted his feet in a fighting stance. “You know, I keep thinking, I have now killed every single thing in Greek mythology. But the list never seems to end.”

“You haven’t killed me yet,” I noted.

“Don’t tempt me.”

“I think it's time you met Percy. - Annabeth”

“Grover cradeled his laurel sapling in his hands. "Well… sure is good to be back together again. Arguing. Almost dying. Abject terror. Oh, look It's our floor”

“How did you die?"
"We er…. drowned in a bathtub."
"All three of you?"
"It was a big bathtub.”

“I nodded, looking at Rachel with respect. "You hit the Lord of the Titans in the eye with a blue plastic hairbrush.”

“Don't feel bad, I'm usually about to die.”

“Families are messy. Immortal families are eternally messy. Sometimes the best we can do is to remind each other that we're related for better or for worse… and try to keep the maiming and killing to a minimum.”

“It's hard to enjoy practical jokes when your whole life feels like one.”

“It seemed weird calling a teenager 'sir' but I'd learned to be careful with immortals. They tended to get offended easily. Then, they blew stuff up.”

“Why can't you place a blessing like that on us?" I asked.

"It only works on wild animals."

"So it would only affect Percy," Annabeth reasoned.

"Hey!" I protested.”

“Jumping out a window five hundred feet above ground is not usually my idea of fun. Especially when I'm wearing bronze wings and flapping my arms like a duck.”

“She'd also called me brave… unless she was talking to the catfish.”

“!"
I wasn't sure where the Latin came from. I think it meant 'Eat my pants!”

“I don't recommend shadow travel if you're scared of:
a) The dark
b) Cold shivers up your spine
c) Strange noises
d) Going so fast you feel like your face is peeling off
In other words, I thought it was awesome.”