Marian Cezary Abramowicz – polski poeta i prozaik.
Był synem rolnika Franciszka Abramowicza i Stanisławy ze Skowrońskich. Ojciec zmarł w 1938, a matka w 1939. Po śmierci rodziców opiekowała się nim babka mieszkająca w tej samem wsi. Później zajęła się nim dalsza rodzina we wsi w okolicach Jarocina. Mieszkając u nich w 1948 roku ukończył szkołę podstawową. W latach 1950-1951 pracował w Koninie jako urzędnik i kontynuował naukę w liceum wieczorowym. Po przeniesieniu się do Warszawy, gdzie uzyskał stypendium Stowarzyszenia PAX naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym pw. św. Augustyna. Po roku przeniósł się do Płocka, gdzie podjął pracę jako urzędnik w magistracie i uczył się w liceum wieczorowym.
W 1952 roku wstąpił do zakonu salezjanów. W 1953 po złożeniu ślubów zakonnych rozpoczął studia w Instytucie Filozofii i Psychologii Towarzystwa Salezjańskiego . W 1957 roku wyszedł z zakonu z powodu złego stanu zdrowia. Od 1959 do 1962 roku przebywał w sanatorium przeciwgruźliczym w Prabutach. W 1962 uzyskał rentę inwalidzką, którą pobierał do 1964, gdy podjął pracę w nadleśnictwie Biała Królikowska. W latach 1965-1966 ponownie trafił do sanatorium przeciwgruźliczego tym razem w Sokołowsku pod Wałbrzychem i powtórnie uzyskał rentę inwalidzką.
Debiutował w 1966 roku wierszem Wrzosowisko w 13 numerze „Tygodnika Kulturalnego”.
W latach 1975-1979 pełnił funkcję dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w Gizałkach k. Kalisza. Od 1969 do 1983 należał do Związku Literatów Polskich. Od 1984 należał do nowego Związku Literatów Polskich. W 1986 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Mieszkał w Leśnictwie Biała Królikowska we wsi Dziewiń Duży w gminie Gizałki w powiecie pleszewskim w województwie wielkopolskim.
„I ja bywałem w Betanii,
bałem się zrzędliwej Marty
i wraz z Marią
rumieniłem się u stóp Mistrza.”
Źródło: Confiteor, Poznań 1994
Źródło: Uroki i zadziwienia, Poznań 1994
