Manuela Gretkowska: Na czasie cytaty (strona 4)

„Partia Kobiet zapewne nie uzyska większości, żeby przejąć władzę. Zresztą nie powinna o to zabiegać.”

„Miłość, homo czy hetero, jest mezaliansem genitaliów z duszą.”

„Przymrozki, rano, póki wóz się nie rozgrzeje, poruszam drążkiem skrzyni biegów niby łychą w zastygłym sosie.”

„Kościół nie potrzebuje reklamy; potrzebuje miłości.”

„Nasze osiedle jest typową wylęgarnią dzieci. Mieszkają tu albo single, które lada moment się spa­rują, albo młode małżeństwa zachodzące w ciążę i kredyt. Dziewczyny są ode mnie o dziesięciolecie młod­sze, o tych kilka najważniejszych lat wrażliwsze. Po­między dzieckiem a pracą. Te niewracające do roboty, bo jej nie ma, czują się skazane na macierzyństwo. Te pracujące są rozdarte między domem a przymuso­wymi robotami w nocy, weekendami i delegacjami. Pochlipują po korytarzach wkurwione na szefów, roz­żalone na mężów. Podaję im jednorazówki na otarcie łez i czuję się w obowiązku (ni to starsza siostra, ni to macocha) coś powiedzieć: Słynny wybór między karie­rą a macierzyństwem to wymysł bezdzietnych redakto­rek pism kobiecych i chyba gwiazd Hollywoodu. Kto tu mówi o karierze? Pracuje się, żeby przeżyć kredyt. Zrobienie kariery, do której wszyscy cię namawiają, tak jak kiedyś rodzina zgromadzona wokół twego nocniczka: „No zrób, zrób wreszcie, kochanie” jest czaso­wą mantrą i też nie gwarantuje szczęścia.”

„Najbardziej lubię noc. Gdy kładę się i jeszcze mam siłę poczytać, a potem czuć poluzowanie uścisku mięśni. Zostawiających mnie w spokoju, bez napinania szczęk, rąk.”

„Boję się, że jedyny sensowny ruch, na jaki stać Polaków, to ruch oporu.”

„Czy coś oddziela rozsądek od paranoi? Owszem, kreska uśmiechu. Ironia, wyznaczająca idealną odległość między podmiotem a przedmiotem.”

„Dziennik opisuje czas. Podobieństwo dziennika do samego czasu: posuwa się na przód, a to, co ciekawe, jest na poboczach w didaskaliach chwil.”

„Rozpoznaję ludzi przez otoczenie, kontekst? Są składanką miejsc, rodzinnych powiązań i sytuacji? Mylę imiona, przekręcam nazwiska – są nieważne, przypadkowe, pomijane przez mój umysł. Zaczynam też pomijać osoby, rozpadają się na mniejsze cząstki. Rozpływanie się świata nie byłoby tak przerażające, gdyby nie moje zaledwie 42. urodziny. Nie jestem stara, a już byłam sparaliżowana, pozbawiona czucia, teraz pamięci. Prezent od życia: zobacz, co tracisz.”

„Małżeństwo to nieuświadomiona prostytucja.”

„Dla mnie najlepszymi pytaniami są te dające mi odpowiedź na problemy, których wcześniej nie miałem.”

„Kontakt nie jest możliwy wszędzie tam, gdzie zdrowy rozum zaślepia fanatyczna ideologia.”

„Nie chcę być ślepą uliczką ewolucji.”

„Oczarowani – rozczarowani. Tak za piosenką Mileny Farmer nazwało się moje pokolenie we Francji. Słodkie hasło reklamowe do tego samego, o czym pisze Houellebecq w Cząstkach elementarnych spermą i gównianą prawdą. Najpierw oczarowani, potem rozczarowani po­lityką obiecującą dobrobyt i szczęście. Najbardziej rozczarowani sobą, gdy dostają czego chcą. Szczęście stało się nowym rodzajem marchewki pozornie do­stępnej dla każdego. Stąd rozczarowanie, gdyż za mar­chewką czai się bat. Przynęta dla wielu jest tylko do polizania, nad nią szyldy humanizmu i reklamowe slogany.”

„Z reguły o naszej historii decydowało kilku bohaterów albo pacanów.”

„Pod pozorami cynicznej pustki kryje wrażliwe, lewicowe serce: chore od niesprawiedliwości, czułe dla gejów, oburzone dyskryminacją kobiet i klerykalnym gorsetem nieudolnego państwa. Nawołując do obrony przed „zapateryzmem”, podświadomie o nim marzy.”

„Poprawia nieporządną rzeczywistość tak, jak poprawia się kwiaty w wazonie.”

„Mężczyzna to nieskomplikowane urządzenie – ma tylko jedną dźwignię.”