Gabriele d'Annunzio cytaty

„Musisz sam tworzyć swoje życie, tak jak się tworzy dzieło sztuki. Życie człowieka światłego musi być jego własnym, wyłącznie jego dziełem.”

„Nie będę się odwracał, chyba tylko po to, aby patrzeć oczyma zasnutymi łzami na naszą minioną miłość, na wielką miłość na zawsze utraconą”

„Jest już wieczór. A tutaj wieczory są ogromnie smutne, ponieważ dzwonią dzwony. Jakże zdołam wyrazić ci całą moją rozpacz?… Wydaje mi się, że przestałem żyć, że śnię tylko zły, bezładny sen. Bez ciebie! I bez twoich pieszczot, bez tego kręgu miłości i dobroci.”

„Siłą drwiącej wewnętrznej ironii niszczył wszelkie zamierzenia. Skoro zaczął wątpić w siebie samego, powoli doszedł do tego, że zwątpił we wszystko. Skoro zaczął cierpieć z przyczyny siebie samego, powoli doszedł do tego, że cierpiał z przyczyny wszystkiego. Czuł, że przytłacza go powszechna ludzka głupota, wszystko burzyło się w nim na widok tłumu.”

„Śmierć w gruncie rzeczy jest obecna wszędzie, jak życie, jest ciepła jak życie, piękna jak życie, jest upojeniem, obietnicą, „wniebowzięciem.””

„Kiedy nie można żyć bez jakiejś istoty, bez tej jednej, i kiedy nie oddziela się jej duszy od jej ciała, co więcej, kiedy ciało przekłada się nad wszystko – to właśnie jest miłość, właśnie to.”

„Jakże często odczuwałem, że instynkt przewyższa we mnie zdolności umysłu i poprzedza cały kunszt mojego rzemiosła.”