Eduardo Mendoza: Na czasie cytaty (strona 2)

„Wy mężczyźni nigdy nie zrozumiecie kobiet, oświadczyła. Ani też kobiety nigdy nie zrozumieją mężczyzn, powiedział Prullas.
Jasne, przecież tu nie ma czego rozumieć, odparła aktorka.”

„(…) lubiłem przebywać w tej dusznej Barcelonie, opustoszałej, buntowniczej, zaludnionej mężczyznami i kobietami o zwykłym wyglądzie, ubranymi byle jak, którzy po zmroku wystawiali na chodnik wiklinowe krzesła i odpoczywali po upalnym dniu, krzycząc do siebie przez ulicę. Panowała atmosfera przyzwolenia i zmysłowości, przesiąknięta zapachem portu i smażonej oliwy, przekształcająca najbardziej banalne czynności takie jak przechadzka, śpiew, sączenie orszady, w coś zdrożnego.”

„Historia naturalna (…) nie zna granic ani stronnictw.”

„Studiuj i nie przejmuj się zbytnio. Pamiętaj, że przyda ci się w życiu tylko to, czego nie zrozumiesz.”

„(…) cuda stanowią integralną część religii, a ja jestem w końcu człowiekiem zaangażowanym w religię. Natomiast pan, z tego, co widzę, musi być agnostykiem.
– Ba! – odparł Fabregas. – Nawet nie wiem, co ten termin znaczy. Jestem człowiekiem dorosłym, korzystającym ze swojego mózgu, który nie lubi, jak ktoś robi sobie z niego żarty.”

„Świat się nie kończy tylko dlatego, że coś nie wyszło całkiem dobrze, i że jeszcze znajdą się okazje, by udowodnić mą mądrość, a jeśli się nie znajdą, sam ich sobie poszukam.”

„To zaiste ciekawe (…) – jak pamięć staje się ostatnią rzeczą ocalałą z katastrofy naszej egzystencji.”

„Ktoś powie: Ileż na tym musieli skorzystać biedni, pokrzywdzeni robotnicy, przecież dla umożliwienia takich zysków musiała bardzo wzrosnąć produkcja, wobec tego dzień roboczy przedłużył się o parę godzin, z pewnością zrezygnowano z godzin wypoczynku na rzecz szybkości działania! Jak to dobrze, pomyślą czytelnicy, którzy nie wiedzą, jak to się mówi, za co ksiądz tę mszę odprawia. Niech mi wybaczą władze duchowne porównanie mszy do tego piekła, jakim jest świat pracy…”

„Z okresu tego pamiętam, że radośnie wyrzucałem czas za brzeg kosza z nadzieją, że balon wzniesie się i zawiedzie mnie ku lepszej przyszłości. Złudna nadzieja, gdyż zawsze będziemy tym, czym już niegdyś byliśmy.”

„Żadne zachowanie ludzkie nie potrzebuje precedensów by móc zaistnieć.”

„Jesteśmy – (…) – liśćmi na łasce wiatru. Carpe diem, jak mawiali Rzymianie.”

„Nie drzwi odstraszają złodziei, tylko obawa przed tym, co znajduje się za drzwiami.”

„Przyjmowanie na siebie cudzych win nie jest cnotą i nie służy nikomu (…). Kiedy człowiek niewinny umiera jak baranek ofiarny dla zbawienia innego człowieka, świat nie staje się przez to lepszy, a w dodatku przyzwyczaja się, że tak można. Przyznawanie bólowi właściwości terapeutycznych jest właściwe tylko kulturom prymitywnym. Dlaczego pozwoliłeś się oskarżyć, skoro naprawdę jesteś niewinny?”

„Zawsze tak jest (…) że obrywa się sprawiedliwym, a grzesznicy wychodzą na swoje.”

„(…) wymiana strzałów jest zarazem wymianą poglądów, tylko innymi środkami – jak mawiał Platon.”

„Zawsze byłeś ambitny bez siły przebicia, despotyczny bez wielkości i szalony bez wdzięku. Nidy nie dałeś mi nic z tego, czego oczekiwałam, ani nawet z tego, czego nie oczekiwałam, a za co byłabym równie wdzięczna. Z mej niezgłębionej zdolności do cierpienia wykorzystałeś tylko uległość.”

„Niełatwo jest uciszyć sumienie.”

„Zawsze bałam się wieczności; wyobrażam ją sobie jako coś ogromnego, niezbyt sprzyjającego ponownym spotkaniom.”

„To straszne, w jakiej izolacji żyją ludzie starzy, straszne…”