Cytaty na temat wędrowiec (23 cytatów)

„Człowiek jest dziś wolny jak zbłąkany wędrowiec na pustyni.”

Nicolás Gómez Dávila (1913–1994)

„Co roku nie wiedząc o tym mijam ten dzień
Kiedy pożegnają mnie ostatnie ognie
I cisza odprawi
Niestrudzonego wędrowca (…).
Wtedy nie będę już czuł się
W życiu jak w cudzym ubraniu,
Zdziwiony ziemią
I miłością jednej kobiety
I bezwstydem ludzi,
Tak jak dziś, pisząc po trzech dniach deszczu,
Słysząc jak śpiewa strzyżyk i ustaje ulewa,
Zmierzając nie wiem ku czemu.”

William S. Merwin (1927–2019) amerykański poeta, dramaturg oraz tłumacz

Źródło: Na rocznicę mojej śmierci, tłum. Czesław Miłosz

O śmierci , O kobietach , O ludziach , O ciszy

„Nigdy nie odpuszczamy - mówił Nocny Wędrowiec. Do końca. Dopóki żyjesz, walczysz. Dopóki możesz myśleć, walczysz. To umysł jest bronią. Reszta to narzędzia. Nie mają znaczenia. Można je zdobyć, zrobić albo zastąpić.”

Jarosław Grzędowicz Pan Lodowego Ogrodu

Postać: Filar
Przemyślenia w czasie niewoli u węży
Pan Lodowego Ogrodu
Źródło: tom 4

O myślach , O myśleniu

„Gdy czujemy znużenie, mówimy o sennych marzeniach, jakby były spełnieniem naszych najszczerszych pragnień – co chcielibyśmy mieć, gdy to, co mamy, sprawia nam bolesny zawód. Ale dla wędrowca prawdziwym przedmiotem pożądania zawsze był świat materialny. A znużenie przychodziło dopiero wtedy, gdy świat zaczynał wydawać się jak ze snu.”

Anne Rice (1941) pisarka amerykańska

Mumia

O świecie

„Lud polski to jest niedzielna msza i tygodniowa porcja tabloidów, obrona dziecka poczętego i porno w domowym internecie, pielgrzymka na Jasną Górę i codzienny język brudnych przekleństw, miłość do Ojczyzny i twarde pragnienie, by z Ojczyzny wyjechać na zawsze gdzieś, gdzie będzie lepiej, nienawiść do Niemców i pragnienie, by pracować u Niemca, bo dobrze płaci, chociaż jest potomkiem Hitlera, stawianie talerza dla wędrowca na wigilijnym obrusie i ochota, by walnąć kijem bejsbolowym „ciapatych”, którzy uciekają do Europy przed straszną wojną w Syrii. Lud polski – takie jest moje podejrzenie – nie lubi wolności.”

Stefan Chwin (1949) polski pisarz

Źródło: Samotność mędrka, „Gazeta Wyborcza”, 29–30 października 2016, nr 254, s. 24.

O miłości , O nienawiści , O wojnie , O dzieciach

„Wędrowiec idący drogą dochodzi do jakiegoś końca: tylko błądzenie nie ma kresu.”

Seneka Młodszy (-4–65 p. n. e.)

„[Obcy to] osoba, która dziś przychodzi, jutro zaś zostaje – niejako potencjalny wędrowiec, który, aczkolwiek nie wyruszył dalej, nie zrezygnował też ze swojej swobody przychodzenia i odchodzenia. Tkwi on przestrzennie (…) w określonym kręgu. Jednak istotnym wyznacznikiem jego pozycji jest fakt, że nie należy on od początku do tego kręgu, że wnosi jakości nie będące i nie mogące być rdzennymi właściwościami tego kręgu.”

Georg Simmel (1858–1918) niemiecki socjolog

Źródło: Obcy; cyt. za Sławomir Mandes, Raport: Miejsce Obcego w kulturze, afryka.org, 24 czerwca 2010 http://afryka.org/afryka/raport--miejsce-obcego-w-kulturze,news/

„Dojrzał we mnie nowy dramatyczny plan. Wanderer [Wędrowiec] składający się z prologu, 12 pojedynczych scen i epilogu. Chrystus jako wędrowiec powraca na ziemię i wraz z poetą odwiedza cierpiącą ludzkość.”

Joseph Goebbels (1897–1945) niemiecki polityk nazistowski, minister propagandy

w 1923.
Dzienniki (1923–1945)

Chrystus

„Kim jesteś? Skąd idziesz? I dokąd zmierzasz? (…)
– Jestem wędrowcem – rzekł. – Idę stamtąd – wskazał kciukiem za plecy. – A gdzie zmierzam, mógłby pytać tylko ostatni matoł.”

Jakub Ćwiek książka Kłamca

Kłamca
Źródło: Głupiec na wzgórzu

O głupcach

„Wszędzie tam, gdzie brzoza
i muzyka w kołach jadącego na jarmark woza:
„Aj, dierbień, dierbień kaługa” śpiewa wóz i w słońce jedzie…
gdzie wiewiórki są królewny, a królowie – niedźwiedzie;
gdzie kobiety noszą piersi wysoko, a w oczach zmrużonych całą słodycz świata,
gdzie na wędrowca czeka wieczorem herbata
i mały dom, i sen, i brzęk talerza,
i głupie, rzeźbione drzwi, dla biedaków rozwarte na ścieżaj –
wszędzie tam,
choćby to było na końcu świata,
jest Rosja.”

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953) polski poeta

Kronika olsztyńska (1950)
Źródło: Rosja

O kobietach , O muzyce , O domu , O snach

„Każdy wędrowiec, choć wybrał swój los i nie zamieniłby do na inny, ma taką chwilę, kiedy przechodząc przez wieś o zmierzchu i widząc przez okno izbę, gdzie rodzina zasiada do stołu w kręgu lampy, odczuwa strach przed przyszłością żal za przeszłością i niepewność, czy wybrał właściwie. Wtedy chciałby rzucić w szybę kamieniem. Na pozór po to, by zniszczyć obraz, który uważa za głupi i niedorzeczny. A naprawdę po to, żeby dodać sobie odwagi. Nie wie, że jednocześnie ktoś obserwuje go z głębi domu. Ktoś, kto widząc włóczęgę, zazdrości mu wędrówki, bo sam siedzi przez całe życie w tej samej izbie, ciepłej i przytulnej, ale za to w bezruchu i nudzie. I ten ktoś ma ochotę wyjść przed dom i rzucić w wędrowca kamieniem. Pozornie z oburzenia na niemoralne, bo bezpłodne życie włóczęgi, a naprawdę z zawiści i zemsty za swoją nudę. Dwa mijające się w locie kamienie – więc po co nimi rzucać? Lepiej niech każdy schowa swój kamień do swojej kieszeni. Po co wymieniać jeden kamień na inny? Dwa takie same kamienie.”

Sławomir Mrożek (1930–2013) polski dramatopisarz, prozaik i rysownik

Varia. Życie i inne okoliczności

O życiu , O losie , O strachu , O rodzinie

„Kiedy myślisz sobie „kowboj”, to myślisz o poganiaczu krów czy jednak o bohaterze westernu? Bo dla mnie sprawa jest oczywista. Filmowy, romantyczny wizerunek kowboja tak silnie zakorzenił się w masowej świadomości, że zamiast poganiaczy krów wyobrażamy sobie szlachetnych wędrowców, odważnych pionierów przemierzających nieznane strony, kierujących się wciąż na zachód. I każdy z nich obowiązkowo wygląda jak Steve McQueen, Robert Redford albo Paul Newman.”

Olivia Wilde (1984) aktorka amerykańska

Źródło: Yola Czaderska-Hayek, Kobieta znikąd. Olivia Wilde specjalnie dla Stopklatki, stopklatka.pl, 22 sierpnia 2011 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=80015

O kobietach , O myślach , O myśleniu

„Skąd się wzięło słowo sachar? – zapytałam ojca po rosyjsku.
– Od Sahary. Jest taka pustynia w Afryce. Ogromna pustynia, na której nic nie rośnie, bo cała jest z białego piasku. Ten piasek to właśnie cukier, czyli po rosyjsku sachar. W Afryce deszcze padają bardzo rzadko, ale wtedy cukier się topi, a potem, w upale, schnie i powstają wielkie cukrowe głazy… Biada wędrowcowi, który zapuści się na pustynię, w chwili gdy zaczyna się burza piaskowa. Wiatr podnosi całe chmury cukrowego piasku. Cukier skrzypi mu w zębach, zalepia nos i oczy… Niewolnicy-Murzyni pracują tam w straszliwym upale: Ładują piasek cukrowy do worków i wysyłają do różnych krajów. A dla tych, co lubią pić herbatę na prikusku, tną cukrowe głazy na kostki specjalnymi tarczami.
– Czy ta Sahara nie leży w Rosji? – zdziwiłam się.
– Nie… Jeszcze nie – odparł ojciec.
– To dlaczego jej nazwa pochodzi z rosyjskiego sachar? Ojciec zastanawiał się chwilę.
– Bo większość, a może nawet wszystkie nazwy wymyślili Rosjanie – powiedział z dziwnym uśmieszkiem. – Im szybciej to sobie przyswoisz, tym łatwiej ci będzie
iść przez życie.”

Helena Amiradżibi-Stawińska (1932–2017) polska reżyserka i scenarzystka filmowa, pochodzenia gruzińskiego

Słodkie życie księżniczki (1996)

O życiu , O piciu , O herbacie

„Podszedł do mnie na stacji benzynowej (…) człowiek wyglądający na mocno pogruchotanego przez życie, o dość niemiłym zapachu, z prośbą o podwiezienie. Byłem sam, trzaskał mróz, w ułamku sekundy postanowiłem pomóc. (…) nie miał grosza przy duszy ani pracy i samotnie wychowywał trójkę dzieci, które się pochorowały, i zabrakło mu 68 zł na wykupienie lekarstw. (…) wybrał się stopem, przez pół Polski, do kolegi z wojska, żeby mu pożyczył pieniądze na święta. Ten odprawił go bez niczego, o świcie. (…) Oczywiście, oddałem wędrowcowi wszystko, co miałem w portfelu, ale pomińmy to, bo przytrafiła mi się niesamowita podróż i rozmowa. Mój pasażer posługiwał się innym językiem, ale znaleźliśmy wiele wspólnych tematów. Rozmawialiśmy o Radiu Maryja, Dodzie-Elektrodzie i braku Teatru Telewizji. „Panie, zabrali mi ten Teatr Telewizji! Gdzie ja do teatru pójdę?” – mówił.”

Maciej Stuhr (1975) aktor polski

„Ileż można tego Kevina oglądać?”. Kiedy się rozstaliśmy, uroniłem łezkę, bo takie spotkania są jak katharsis.
Źródło: Jacek Cieślak, Święta sprzedają się jak seks, „Rzeczpospolita” nr 298, dodatek „TV Magazyn”, 23 grudnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/129874.html

O życiu , O pieniądzach , O dzieciach , O seksie