Cytaty na temat idiotka

„Wbiegli artyści na scenę
jeden ryczał że jest pijany szczęściem
pił tylko wódkę
Drugi zabił prostytutkę młotkiem
chciał zabić sumienie
A trzeci umarł z głodu
płakały idiotki bez powodu
idioci pisali wiersze
na pocieszenie
Leżał socjalizm z długą brodą
w kącie jak szczenię!”

„Człowiek zawsze myśli, że niektóre związki są tak silne, że mogą oprzeć się wszystkiemu, ale to nieprawda. Brak zaufania, znużenie, złe wybory, miraże flirtów, uwodzicielskie głosy kretynów, długie nogi idiotek, niesprawiedliwość losu – wszystko to zabija miłość. W tej nierównej walce szanse na zwycięstwo są słabe i są bardziej wyjątkiem niż reguł.”

„Ja od 40 lat przekonuję ludzi, że 2×2=4, za komuny była teoria, że 2×2=12, w tej chwili jesteśmy przy twierdzeniu, że 2×2=9. Już gdzieś tak ludzie uczynili postęp, ja już mam tego dość. 2×2=4, jest 4, jest 4, jest 4, koniec. Jeśli ktoś np. mówi tak, a to się mówi w tej chwili, np. była minister finansów to powiedziała, że podatki takie lepsze, niskie, to wprowadzimy, jak się nam podniosą wskaźniki gospodarcze, jak to? To jeżeli się podniosą bez planów podatki, to po co planować podatki i wskaźniki wzrostu, to jest po prostu idiotka, kompletna idiotka, która po prostu nie wiem, co robi, ona może być księgową, nie ma pojęcia o gospodarce, ale ona była ministrem wybrana, a ja jestem ekscentryczny.”

„Alfa: Etka, dlaczego udajesz idiotkę?
Eta: Ja jestem idiotka.
Alfa: Kto ci to powiedział?
Eta: Wszyscy.
Alfa: A może ty to sama wymyśliłaś najpierw?
Może ty sama wpadłaś na ten pomysł pierwsza?
Eta: Już nie pamiętam.
Alfa: Wygodnie ci z tym?
Eta: Nie narzekam.”

„Brak zaufania, znużenie, złe wybory, miraże flirtów, uwodzicielskie głosy kretynów, długie nogi idiotek, niesprawiedliwość losu – wszystko to zabija miłość. W tej nierównej walce szanse na zwycięstwo są słabe i są bardziej wyjątkiem niż regułą.”

„Kiedy dwie zgrabne idiotki widzę na ulicy, do dzisiaj nie mogę nie snuć od razu pełnego prawie szacunku i tajemniczości mniemania, że są to osoby tajemnicze i wartościowe, wymieniające między sobą tajemnice radosne, podniecające, i będące tylko odblaskiem, względnie konsekwencją ich otchłannych osobowości (…). Tymczasem idiotki są tylko idiotkami i ich rozmowa kretyńska jest kompromitująca, w każdym razie nie mająca nic wspólnego z moimi pełnymi szacunku i zgrozy domniemaniami.”

„Nie było na świecie głupszej istoty od Jane Eyre; nie było na świecie niedorzeczniejszej idiotki, karmiącej się słodkimi kłamstwami, połykającej truciznę, jak gdyby to był nektar.”

„Żydo-komuno, jezuito,
Masoneria, Truman, Beria,
RWPG i EWG,
I DDT i Grupa AB.
A, B, C, D, E, F, G, H, idiotka!”

„Miłość to za skromne słowo, nie uważa pan? Mam przyjaciółkę w Fern Tree, która uczy gry na fortepianie. Ona jest bardzo muzykalna, a mnie słoń na ucho nadepnął. Ale pewnego dnia ta przyjaciółka powiedziała mi, że każdy pokój ma swoją nutę. Trzeba ją tylko znaleźć. Zaczęła przebierać palcami po klawiszach, tam i z powrotem, i nagle jedna nuta powróciła do nas, po prostu obiła się od ścian, uniosła nad podłogą i wypełniła cały pokój takim jakimś doskonałym pomrukiem. Pięknym dźwiękiem. Było to tak, jak gdyby rzucił pan śliwkę, a ona wróciła by do pana całym sadem. Nie uwierzyłby pan w to, panie Evans. To takie dwie kompletnie różne rzeczy, nuta i pokój, a jakoś się znalazły. Ten dźwięk brzmiał… dobrze. Nie mówię jak idiotka? Czy sądzi pan, że właśnie to mamy na myśli, mówiąc o miłości? Taką nutę, która do nas powraca? Która znajduje pana nawet wtedy, kiedy nie chce pan zostać odnaleziony? Że pewnego dnia znajduje pan kogoś, a potem wszystko czym ten człowiek jest, powraca do pana jakimś dziwnym pomrukiem? Który pasuje. Jest piękny. Nie potrafię dobrze wytłumaczyć, o co mi chodzi, prawda? Nie jestem zbyt elokwentna. Ale tacy właśnie byliśmy, Jack i ja. Właściwie się nie znaliśmy. Nie wiem, czy wszystko w nim mi się podobało. Pewnie miał w sobie coś, co mnie irytowało. Ale ja byłam tym pokojem, a on tą nutą, i teraz Jacka nie ma. I wszędzie panuje cisza.”

„Chcę, aby przestano podsuwać Friedzie tę chustkę, którą zadusiła swoje dziecko.
Kocur wzniósł ślepia ku niebu, westchnął donośnie, ale nic nie powiedział, może dlatego, że przypomniał sobie o swoim pokiereszowanym uchu.
-Ponieważ – uśmiechnąwszy się, zaczął mówić Woland – możliwość wzięcia przez panią łapówki od tej idiotki Friedy jest oczywiście najzupełniej wykluczona – nie dałoby się to przecież pogodzić z pani królewską godnością – doprawdy nie wiem, co mam począć. Mam chyba tylko jedno wyjście – zaopatrzyć się w szmaty i pozatykać nimi wszystkie szpary w ścianach mej sypialni.
-Najzupełniej się z tobą zgadzam, messer – wmieszał się do rozmowy kocu – właśnie szmatami! - I rozdrażniony kot trzasnął łapą w stół.
-Mówię o miłosierdziu – wyjaśnił swoje słowa Woland, nie spuszczając z Małgorzaty płomiennego oka. - Niekiedy najzupełniej nieoczekiwanie i zdradliwie wciska się ono w najmniejsze szczeliny. Dlatego właśnie mówiłem o szmatach…”