„Czerwona róża nie jest egoistką, pragnąc pozostać czerwoną różą. Byłaby straszną egoistką, gdyby chciała, by wszystkie kwiaty w ogrodzie były czerwone i były różami.”

„Uciekłem od miłości.
Przyjechałem do Róż o czwartej po południu i kiedy wysiadłem z autobusu, zobaczyłem najpierw wielki kwietnik z różami, cudowny klomb w kształcie gwiazdy, zdobiący plac przed czerwonym ratuszem z wieżyczkami. Agnieszka byłaby zachwycona. Powiedziałaby coś w rodzaju:Ojej, ale bomba, róże w Różach!
Co mnie obchodzą teraz reakcje Agnieszki?”

„Wysoko pod sufitem znajdowało się małe okienko i do środka zaglądał przez nie jakiś mężczyzna. Najprawdopodobniej stał na drabinie. Miał uważne spojrzenie i czerwoną twarz, niemal tak czerwoną jak krew w drewnianym kuble. Ramę okna oplatały czerwone róże.”

„Różo, różo, formalistko!
Różo, różo, bój się Boga!”

„Życie kobiety usłane jest różami, co krok kolec z rzadka kwiat.”

„[Abelard] używał (…) sformułowania nulla rosa est [łac. „nie ma róży”], by wskazać, że język może mówić albo o rzeczach, które przepadły, albo o rzeczach nieistniejących. (…) róża jest figurą symboliczną tak brzemienną w znaczenia, że nie ma już prawie żadnego: róża mistyczna i nie masz róży, która by nie zwiędła [wojna Dwóch Róż], róża jest różą [różokrzyżowcy], dziękuję za wspaniałe róże, świeżość i woń róż.”

„Materio czuła, różo o uschłych skrzydłach,
zatopiony w marzeniu stąpam po twych płatkach
stopami, co zbyt ciężkie czerwonym znużeniem,
aby w twardej katedrze twojej zgiąć kolano
bijąc się w usta własne aniołami.”

„A róże… Róże są zbyt nietrwałe, żeby żywić do nich jakiekolwiek uczucia.”

„kto mieszka w róży
– nikt
nikt nie mieszka w róży
otwiera i zamyka okna
wdycha powietrze”

„Nie jestem godzien spojrzeć na Twe przejasne oblicze, skąpane w boskim świetle, podziwiane przez wszystkie zastępy niebieskie. Zdobna jesteś Twymi przeczystymi ustami, czerwonymi różami i złocistymi listkami. Dlatego wstyd mnie ogarnia na myśl o mej nieczystości, zasmuca mnie moja niegodność.”