„Brząkając na lirze pożegnał nas ślepy Homer (…)
on mnie uczył prawa łagodnych wzruszeń
i jak zrywać kwiat macierzanek
stojąc przy nim patrzyłam w niebo odbite w stawie
i w serce”

„A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj (…)”

„Są ludzie pozbawieni poczucia czasu. Chcą zrywać kwiaty, które się jeszcze nie stały kwiatami: i wtedy okazuje się, że nie ma kwiatów.”

„Już świt pierwszą roznietą złoci się po ścianie,
Gdy właśnie słychać kroki i do drzwi pukanie…

Więc zrywam się i biegnę! Wiatr po niebie dzwoni!
Serce w piersi zamiera… Nie!… To — Bóg, nie oni!…”

„Mężczyzna, kochając, zrywa jeden z tysięcznych kwiatów, którymi jego życie zakwita, kobieta zrywa jedyny. Jego do zawsze kwitnącej róży, ją do aloesu, tylko na pół wieku kwiat wydającego porównać by można.”

„Pomyliłeś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu.”

„Serce matki i kwiaty zawsze uwielbiam.”

„Kwiaty na to są, ażeby więdły, ale serca są, aby kochały.”

„Kiedy stawka jest dostatecznie wysoka, prawo przestaje się liczyć.”

„Szczególny to kwiat miłość. Potrzeba mu koniecznie rosy łez; a wtedy, jeśli niebo sprzyja, kwiat wyda najpiękniejszy owoc.”