„Jeden płacze, a drugi się śmieje.
Drugi kradnie to, co pierwszy zasieje.
Jeden płacze, a drugi się śmieje.
Nie każdy w tym samym pokłada nadzieję.
Jeden płacze, a drugi się śmieje.
Drugi kradnie to, co pierwszy zasieje.
Niewola człowieka na tym polega.
Że musi mieć więcej niż mu potrzeba.”

„I śmiał się, więc zaczęłam płakać
A płacz zamienił mi się w śmiech!”

„I oto zapuścili się w nieskończoną dyskusję o kobietach. Jeden twierdził, że są dobre, drugi, że złe: i obaj mieli słuszność; jeden, że głupie, drugi, że pełne sprytu: i obaj mieli słuszność; jeden, że fałszywe, drugi, że szczere: i obaj mieli słuszność; jeden, że skąpe, drugi, że rozrzutne: i obaj mieli słuszność; jeden, że ładne, drugi, że szpetne: i obaj mieli słuszność; jeden, że gadatliwe, drugi, że skryte; jeden, że szczere, drugi, że obłudne; jeden, że ciemne, drugi, że rozumne; jeden, że stateczne, drugi, że wyuzdane; jeden, że postrzelone, drugi, że roztropne; jeden, że duże, drugi, że małe: i obaj mieli słuszność.”

„Nieprawdaż, że czasem, kiedy wiatr wieje jeden i ten sam, to jeden z nas marznie, a drugi nie? I jeden marznie lekko, a drugi mocno?”

„Przychodząc na świat, płaczemy. Inni się śmieją. Umierając śmiejmy się, niech płaczą inni.”

„Przychodząc na świat płaczemy. Inni się śmieją. Umierając śmiejmy się, niech płaczą inni.”

„Śmieję się niekiedy, żeby nie płakać.”

„Zła to rozmowa, kiedy jeden biesiaduje, a drugi pości.”

„Bóg stworzył jeden świat, a człowiek drugi.”

„Jest tylko jeden ratunek, jeden jedyny, dla zmęczonej duszy – miłość do drugiego człowieka.”