„Bydlęctwo i człowieczeństwo toczą nieustającą walkę – powiedział z powagą – W jednym jestestwie wspinamy się i spadamy. I tak bez końca. Ta wieczna wędrówka Syzyfa w naszej duszy. – posmutniał – Tylu zginęło marnie na tej drodze. Już nie potrafi po upadku zacząć mozolnej wspinaczki wzwyż. Zabrakło im sił.”

„Dusze ludzkie – samotnice wieczne,
Samotnice – jak planety błędne:
Każda błąka się przez drogi mleczne,
Każda toczy koło swe bezwzględne.”

„Gdy człowiek pnie się powoli [po drabinie], sukces ma lepszy smak. Taka mozolna wspinaczka ma i tę zaletę, że gdy się człowiek w środku drogi zadyszy, łatwiej przystanąć i nie spaść, niż wbiegając na górę po trzy stopnie.”

„Gdy w pół drogi mi zabraknie sił,
Gdy zwątpię, schylę wzrok,
Ten krajobraz, który we mnie śpi,
Schronieniem będzie mi,
Nadzieją mą.”

„Aniołowie spadają z bardzo wysoka, kiedy przyjdzie upadek.”

„Kiedy już zaczniesz trudną wspinaczkę, najlepiej iść aż do końca. Nigdy nie należy przestawać w połowie drogi. Oczywiście to kwestia psychiki. Jeśli się zatrzymasz, strasznie trudno znowu się ruszyć. Po prostu trzeba sobie obiecać odpoczynek dopiero po dotarciu na szczyt.”

„To nabożeństwo żałobne za dusze naszych kolegów więzionych jako jeńcy wojenni w obozach Kozielska, Starobielska i Ostaszkowa, za dusze sióstr i braci, którzy zginęli w kraju, prowadząc walkę z krzyżackim najeźdźcą, za dusze tych, którzy zginęli w więzieniach i katorgach sowieckich, za dusze naszej ludności brutalnie wywiezionej z gniazd rodzinnych, która wyginęła w Rosji sowieckiej z głodu, nędzy, zimna i chorób.”

„Krzyż nie jest celem samym w sobie: wznosi się wzwyż i wskazuje drogę.”

„Aby wypełnić ludzkie serce, wystarczy walka prowadząca ku szczytom. Trzeba sobie wyobrażać Syzyfa szczęśliwym.”

„Droga człowieka to droga od upadku do upadku.”