„Wpatrywałam się w majestat gór, pełna zachwytu – a dusza moja unosiła się nad góry i chmury do stóp Stwórcy, który tyle wdzięków rozlał w przyrodzie, by napawać nimi moje oczy i ducha. Majestat Chrystusa Króla wydawał mi się niepojęty – a jednak czułam, że to wszystko tylko podnóżek stóp Jego, że On ponad wszystko – Król dusz nieśmiertelnych. Niedługo później byłam w Pieninach – u stóp „Orlicy” i „Sokolicy”. Przeżywałam znów chwile podniosłe, pragnęłam mieć skrzydła orła lub sokoła, by wznieść się na szczyty tych gór. Ciału zabrakło skrzydeł – lecz dusza uniosła się w radosnym pieniu do Pana nad Pany, by Go wielbić, kochać, wysławiać w przedziwnych dziełach rąk Jego.”

Tematy

dusza , siostra , kochanie , król , ciało , oko , duch , czuć , podnieść , bagaż , mienie , pień , dzieło , zachwyt , orzeł , wzniesienie , chrystus