„Ufajcie Bogu, ale baczcie, by nie zamoczyć prochu.”

„Po ludzku mówiąc, nie ma wyjścia, ale Pan Bóg jest nad nami i chce, by Jemu tylko ufać.”

„Módl się nie więcej, ale lepiej i ufaj. Modlitwa „zmusza” Boga…”

„Bogu ufamy. Wszyscy inni muszą pokazać dane.”

„O boże na wielkiem niebie!
Drogo to, widzę, u ciebie,
Dać młodość i baczenie zaraz; jedno płacić
Drugiem trzeba; to dobre, a tego żal stracić.”

„Kości wszystkich zakochanych bez pamięci kur (i nie tylko kur) rozpadają się w proch. Tak samo jak wszystko, co żyje, oddycha i myśli sobie, że jest najważniejsze na świecie. Proch to proch, nic więcej. Nawet jeśli ten proch był pełen miłości, to co? Niczym się nie różni od prochu, który miłości nie zaznał. Różni się?”

„Nie zażywaj prochów. Prochy zmieniają cię w twoich rodziców.”

„Kiedy tu przyjdziesz, zapukaj trzy razy. Ja nawet zza grobu odpowiem ci: ufaj Bogu.”

„Proch pozostaje prochem, czy się go użyje do zranienia człowieka, czy do leczenia jego ran.”

„Trzeba żyć, jak się da i ufać Bogu, Jego św. Opatrzności, że nas nie opuści, ale zawsze wspierać nas będzie. Nie żałujcie poświęcenia.”