„Nie uczty i pochody świąteczne, rozkosze miłości i rozkosze podniebienia przy zastawnych stołach czynią życie słodszym, lecz trzeźwy umysł, który… odrzuca błędne mniemania, najwięcej niepokoju sprawiające duszy.”

„Rozkosz miłości chwilę trwa tylko,
Troski miłości trwają całe życie.”

„Ten doczeka duszy potępienia, kto się pozbywa sam miłości czystej dla rzeczy marnej, dla rozkoszy cienia.”

„Kocham i szanuję sen. Czczę głęboką, słodką, krzepiącą rozkosz, jaką daje.”

„Co za rozkosz, gdy dusze czują skłonność prawą, gdy miłość jest wolnością, natura ustawą.”

„Doznałem też w umyśle i w ciele tak nieopisanej błogości, że gdyby była jeszcze większa, moje ciało stopiłoby się od czystej rozkoszy.”

„Życie jest jak woda, która wysycha na słońcu – płynie szybko, a słońcem jest rozkosz, która życie wysusza.”

„Tylko rewolucja socjalna, która zastąpi rozkosz złudnego, a zarazem brutalnego wyuzdania ciała i duszy przez równie delikatną jak realną rozkosz obcowania z człowieczeństwem całkowicie spełnionym w każdej jednostce i we wszystkich razem.”

„Mój Boże! Cała chwila rozkoszy! Czyż to mało choćby na całe życie człowiecze?”

„Nasz duch, ten, który potrafi zrozumieć
Architekturę cudowną wszechświata,
Każdej planety błędny tor wymierzyć,
Wciąż pragnie zdobyć wiedzę nieskończoną
I krążąc, niby nieznużone sfery,
Nie daje spocząć, póki nie sięgniemy
Najdojrzalszego owocu ze wszystkich,
Samego szczęścia i samej rozkoszy,
Słodkiego tu, na ziemi, królowania!”