„Moje inne przygody miłosne miały tylko przejściowy charakter i generalnie były z ładnymi tancerkami królewskiego zespołu baletowego, które lubiły moje towarzystwo, oficerów naszej armii czy bogatych mandarynów. I wszystkie znalazły sobie potem odpowiednich mężów.”

„Urodziłem się 23 sierpnia 1939 roku, czyli w dniu podpisania Paktu Ribbentrop-Mołotow. Data ta miała wielki wpływ na moje życie. Okazało się bowiem, że potyczka między oficerem Armii Czerwonej, Mikołajem Lubaszenko, a Niemcem, Julianem Linde, była nie tylko bitwą o honor ich narodów, ale walką o kobietę – moją mamę – i mnie. Dowiedziałem się tego, mając 18 lat, gdy drugi z nich napisał do mnie list. Pamiętam, że zaczynał się od słów: „Jestem pańskim ojcem”, pisanych pięknym gotyckim charakterem pisma.”

„Nigdy nie krzyczały, ponieważ nie spodziewały się niczego złego. Były takie niewinne. Moje małe przyjaciółki lubiły towarzystwo. Często kładłem po kilka ciał obok siebie. Ale po chwili czułem się znudzony, one się nie ruszały. Więc szukałem kolejnych dziewcząt.”

„(…) robię przede wszystkim takie filmy, jakie sam miałbym ochotę obejrzeć. To moje kino, moja sztuka, moje opowieści.”

„Wszystkie przeciwności, które miałem w życiu, wszystkie moje problemy i przeszkody, wzmocniły mnie…”

„moje marzenia
są wielkie
jestem więc najbogatszym
człowiekiem na świecie”

„Wszystkie kobiety powinny mieć mężów, ale żaden mężczyzna nie powinien mieć żony.”

„Wśród mężów stanu, monarchów, wodzów XX w., ani jednej postaci, która by odpowiadała naszemu obrazowi królewskiego majestatu, z wyjątkiem Karola Wojtyły. Tylko On mógłby naprawdę grać królów Shakespeare’a.”

„Mieliśmy ściśle ustalony podział ról. Staszek rzucał pomysł ogólny, organizujący fabułę. Potem dorzucał jeszcze śmieszne sytuacje, bez rozpisania ich na głosy. Był naprawdę bardzo dowcipnym człowiekiem. Umiał wyłapywać z życia takie scenki. Moją rolą było ubieranie tego wszystkiego w słowa, precyzyjne ustalanie kolejności oraz zakresu tego, co widz w danym momencie powinien wiedzieć, a co powinno mu się pokazać potem. To trudne zadanie, ale lubiłem takie łamigłówki. No i wreszcie rolą Staszka było przygotowywanie posiłków (był natchnionym kucharzem), a moją – zjadanie ich.”

„To możesz mu życzyć, żeby się nie przejmował wzrostem. Najważniejsze to mieć ogromne serce, sympatyczny uśmiech i ładną czapeczkę. Dlatego tak lubimy krasnoludki.”