„Uogólnienie to śmierć dla sztuki. Boskie natchnienie żyje w szczegółach.”

„Poznawanie życia nie nauczyło mnie nic, nie doprowadziło do żadnej syntezy. Im więcej się o nim wie, tym trudniej sformułować uogólnienie. W życiu wszystko wzajemnie sobie przeczy. Nauka jest bardziej konsekwentna.”

„Wiecznie to samo balansowanie między śmiercią, jako jedynym nasyceniem, a życiem, rozproszkowanym w przypadkowości (to było najokropniejsze) nawet tych niby „koniecznych” „dzieł sztuki.””

„Konsekwencje się przeżywają i zamieniają w konwenans, a ten jest śmiercią sztuki.”

„Trudno nie odwzajemnić pocałunku, gdy zajmuje się tobą mistrz sztuki całowania. (…) Nie miałam do siebie pretensji. Wierzcie mi, taki wpływ ma na człowieka bliskość śmierci. Ocierasz się o śmierć i natychmiast pragniesz potwierdzić fakt, że żyjesz.”

„(…) dla mnie śmierć jest tym najpiękniejszym akcentem w życiu. Ja jestem w wieku poborowym, nie ma dla mnie znaczenia, jeżeliby było takie natchnienie od Pana Boga, że jutro Adamie Bujaku, odchodzisz z tego świata, to powiedziałbym: „bardzo dobrze”. Tak ma się stać widocznie. Chciałbym, aby ta śmierć, która przyjdzie na mnie, przyszła w pełnej świadomości. Właśnie Ojciec Święty umierał w pełnej świadomości.”

„Serce z kamienia to zło życia i sztuki.”

„Celem życia jest żyć. To znaczy być świadomym – radośnie, do upojenia, pogodnie, bosko świadomym.”

„Żyjemy w czasie wielkich bankructw idei, które niedawno poruszały umysły, wywoływały Wiosnę Ludów, były natchnieniem poetów.”

„Sztuka winna być sokiem i radością życia, a nie jego płaczką ani pocieszycielką. Zrywamy raz na zawsze z fikcjami tzw. „czystej sztuki”, „sztuki dla sztuki”, „sztuki dla absolutu”. Sztuka musi być jedynie i przede wszystkim ludzką, tj. dla ludzi, masową, demokratyczną i powszechną.”