Henry Miller cytaty
Henry Miller
Data urodzenia: 26. Grudzień 1891
Data zgonu: 7. Czerwiec 1980
Natępne imiona: Henry Valentine Miller
Henry Valentine Miller – amerykański pisarz i malarz.
Dzieło
Cytaty Henry Miller
„Wyobraź sobie, że nie masz niczego w dłoniach oprócz swego losu. Siedzisz na progu łona swej matki i zabijasz czas, albo czas zabija ciebie. Siedzisz tam wyśpiewując doksologię rzeczy niepojętych. Na zewnątrz, na zawsze na zewnątrz.“
— Henry Miller, książka Black Spring
Źródło: Black Spring, The Obelisk Press, Paryż 1938; Grove Press, Nowy Jork 1963, s. 241.
„Mamy wszyscy różne życia przed sobą. Wszyscy chcemy stworzyć sobie najbardziej bezkonfliktowe i harmonijne warunki. Wszyscy chcemy osiągnąć pełnię życia. Czy musimy zwracać się do książek i nauczycieli, do nauki, religii, filozofii, czy musimy wiedzieć tak dużo – i tak mało!“
ażeby obrać jakąś drogę? Czy nie możemy być w pełni rozbudzeni i świadomi bez tortur, na które sami się skazujemy?
„Everywhere I go people are making a mess of their lives. Everyone has his private tragedy. It's in the blood now - misfortune, ennui, grief, suicide. The atmosphere is saturated with disaster, frustration, futility. Scratch and scratch, until there's no skin left. However, the effect upon me is exhilarating. Instead of being discouraged or depressed, I enjoy it. I am crying for more and more disasters, for bigger calamities, grander failures. I want the whole world to be out of whack, I want every one to scratch himself to death.“
— Henry Miller, książka Tropic of Cancer
Źródło: Tropic of Cancer (1934), Chapter One
Kontekst: Well, I'll take these pages and move on. Things are happening elsewhere. Things are always happening. It seems wherever I go there is drama. People are like lice - they get under your skin and bury themselves there. You scratch and scratch until the blood comes, but you can't get permanently deloused. Everywhere I go people are making a mess of their lives. Everyone has his private tragedy. It's in the blood now - misfortune, ennui, grief, suicide. The atmosphere is saturated with disaster, frustration, futility. Scratch and scratch, until there's no skin left. However, the effect upon me is exhilarating. Instead of being discouraged or depressed, I enjoy it. I am crying for more and more disasters, for bigger calamities, grander failures. I want the whole world to be out of whack, I want every one to scratch himself to death.
