„Nasze cnoty są najczęściej bękartami naszych grzechów.”

„Oto jest życie! Najczęściej nasi najlepsi przyjaciele są sprawcami naszego upadku.”

„Najgorszym naszym grzechem wobec bliźnich nie jest nienawiść, ale obojętność.”

„Wymagamy często dlatego cnoty od innych, by nasze błędy mogły wygodniej się panoszyć.”

„Kiedy się kocha kobietę wszystko, co łączy się z jej obrazem, miłość nasza stroi w zalety i cnoty urojone.”

„Tym, co zdradza nas najczęściej, nie są ani przyjaciele, ani wrogowie, ale nasz własny język.”

„Pierwszym naszym krokiem na drodze wyjścia z grzechu jest uznanie grzechu, uznanie go w jego strasznej powadze, przebudzenie się ze snu, w który wprowadziły nas 'wyziewy' świata.”

„Nasze przewidywania rzadko się sprawdzają; najczęściej zdarza się to, czego najmniej oczekujemy.”

„Cnoty teologiczne są więc nadprzyrodzoną nadbudową naszego charakteru, wiążącą się z jego przyrodzoną budową w jedna całość. Razem z cnotami kardynalnymi tworzą one te główne punkty oparcia w pracy nad sobą, koło których potem grupuje się dalszy rozwój poszczególnych naszych władz. Cnoty kardynalne wprowadzają porządek do naszego życia doczesnego, zaś cnoty teologiczne podnoszą to życie do poziomu nadprzyrodzonego i nadają mu taką organizację wewnętrzną która by pozwalała stale i regularnie zdążać do nadprzyrodzonego celu, który Bóg postawił przed nami i którym jest on sam.”

„Prawdziwe szczęście, którego szukamy jest najczęściej inne niż je sobie wyobrażaliśmy. Jest tajemnicą, która przekracza nasze ludzkie wyobrażenia”