„Tę książkę przeznaczam ludziom, którzy na nią zasłużyli. Nie wiem ilu ich jest. Człowiek dziczeje stykając się z ludźmi i albo musi wybudować sobie erem, albo spłaszczyć się do wymiarów otoczenia.”

„Śmierć przez powieszenie. Zasłużyłem na nią i spodziewałem się tego.”

„Jestem szczęśliwa! Robię to, co kocham, mogę się z tego utrzymać i jestem otoczona ludźmi, którzy mnie kochają…”

„W jakiejś niemieckiej książce napisano, że oczekujący człowiek jest świętym. Nie mogę podać tytułu tej książki, ani tym bardziej miejsca, w którym to napisano. Być może, że na amen wczytałem się w to, co napisane, czyniąc wyrazy moimi przyjaciółmi. Mówię o ludziach czy o książkach? O ludziach i o książkach, gdyż stanowią jedno. Ludzie też są bardzo osobliwymi książkami.”

„Na poniewierkę człowiek sam zasłuży, tylko tego nie uznaje, z natury będąc niesprawiedliwym.”

„Zadowolenie i poczucie swobody człowiek ma w sobie i nie musi to być wcale uzależnione od otoczenia.”

„Co za moc ma człowiek! Czynić to tylko, co zasłuży na pochwałę Boga, i wszystko przyjmować, co mu przeznaczy Bóg!”

„Gdy człowiek jest szczęśliwy, żyje w harmonii z samym sobą i swoim otoczeniem.”

„Człowiek mógłby wejść do nieba za cenę połowy tych trudów, jakie kosztuje go zasłużenie sobie na piekło.”

„Zawsze mówiłam i mówię, że nie można było przeżyć obozu, Pawiaka bez pomocy i bez przyjaźni, która pozwalała przetrwać najgorsze sprawy, najcięższe przeżycia i która dawała moc (…) Wyniosłam z moich przeżyć z okresu wojny świadomość, że człowiek jest bardzo mocny, że musi mieć oparcie w innych ludziach. (…) Słowa patriotyzm i Ojczyzna (…) myśmy tych słów nie nadużywały. Ojczyzna tak, częściej, ale słowo patriotyzm… ono było w naszym otoczeniu, ono było w nas, w sposobie życia innych, w stosunkach między ludźmi…”