Krzysztof Niewrzęda: Na czasie cytaty (strona 2)

Aktualne cytaty Krzysztof Niewrzęda · Przeczytaj najnowsze cytaty
Krzysztof Niewrzęda: 131   Cytatów 0   Polubień

„(…) polskie społeczeństwo, poza nielicznymi wyjątkami, jest nieobecne w dyskusji na temat miejsca jednostki we współczesnym świecie, lęków społecznych, wszechobecnego wyzysku, a przede wszystkim globalizacji oraz jej skutków i w tym obszarze, o wiele bardziej niż w jakimkolwiek innym, spełnia wymogi idealnych lemingów.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Niewrzęda: Rany, które wynikają z empatii – rozmowa Kamili Kasprzak dla „Krytyki Politycznej” http://www.krytykapolityczna.pl/kluby-kp/publicystyka/20130922/niewrzeda-rany-ktore-wynikaja-z-empatii

„(…) myślenie o przyszłości jest tak samo zgubne, jak rozważanie tego, co się stało kiedyś, przyszłość identycznie jak przeszłość jest urojona, myślisz, że obie są ważne, że jednej zawdzięczasz tożsamość, a druga przyniesie ci jakieś spełnienie, ale obie nie istnieją, powodują tylko niechęć do tego, żeby oddać się teraźniejszości, która jest jedyną realną płaszczyzną odniesienia, bo istnieje tu i teraz”

Krzysztof Niewrzęda

Zamęt
Źródło: s. 97

O myślach , O przeszłości , O przyszłości , O myśleniu

„Nie potrafię obojętnie „patrzeć w oko smoka i wzruszać ramionami”. Wbrew obowiązującym tendencjom bliska jest mi teoria prezentowana przez Edgara Morin, w której ten wybitny francuski intelektualista opowiada się za przywróceniem poezji roli społecznej.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Nie w rzędzie czyli „w poprzek” – rozmowa Józefa Plessa – „AKANT” Nr 4/2000

„Polscy publicyści mają skłonność do przesady przy ocenianiu Niemców. A ci nie są ani wcieleniem dobra, ani zła. Są za to w dłuższej perspektywie nieprzewidywalni, mimo iż hołdują swoim nawykom i potrafią długo znosić niewygodne dla nich sytuacje. Bo kiedy jest to już ponad ich siły – buntują się bardzo gwałtownie. I nigdy nie wiadomo, co ten wybuch przyniesie – czy coś pozytywnego, czy skrajnie negatywnego”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Emigrant więcej zyskuje niż traci – rozmowa Alana Sasinowskiego – „Kurier Szczeciński” 30. 11. 2009

O sile

„Niewrzęda przy całej swojej czułości dla języka, jego niespodzianek i zapadni, wnikliwie opisuje emigrację nie tylko na obcą ziemię, ale i w obcą mowę.”

Krzysztof Niewrzęda

Autorka: Katarzyna Szumlewicz, STRZASKANY ŚWIAT, „Twórczość” Nr 2/2001.
O Krzysztofie Niewrzędzie

„Robert Korcz był człowiekiem, którego denerwowała rzeczywistość, często więc przeciwko niej występował, protestował. W PRL-u odmówił odbycia służby wojskowej, za co trafił zresztą do więzienia. Nie chciał zostać wciśnięty w społeczną szufladę. Walczył o swoją niezależność. I nie zrezygnował z tego, gdy w Polsce upadł komunizm. Nie zachłysnął się tą tak zwaną wolnością. Nadal buntował się przeciwko bezwzględności systemu i nadal urządzał akcje protestacyjne. Ale zabrnął w ślepą uliczkę. Jego ostatnią akcją było zajęcie polskiego konsulatu, w Hamburgu. Na znak protestu przeciwko społecznej niesprawiedliwości, chciał podpalić budynek, wysadzając się przy tym w powietrze. Wcześniej wypuścił oczywiście wszystkich, którzy się tam znajdowali. Niemiecka policja nawet z nim zbyt długo nie pertraktowała. A jak zaczęli strzelać do niego to tak, żeby go zabić. Właśnie wtedy po raz pierwszy usłyszałem o Korczu. Później poznałem pracowników hamburskiego konsulatu, którzy byli świadkami tamtych wydarzeń. No i zacząłem szukać czegoś więcej. Dowiedziałem się, że był gorzowianinem i że całe jego życie prowadziło go do coraz większego buntu. To była postać tragiczna. Ktoś taki, jak dawni bohaterowie romantyczni. Właśnie dlatego poświęciłem mu wiersz, w którym znalazły się cytaty z „Dziadów” Mickiewicza.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Platon był jak Rudolf Hess – rozmowa Wojtka Filipowiaka – „Oddech” Nr1/2003

O życiu , O rzeczywostości , O wolności

„Mówiąc o cierpieniu towarzyszącym poecie warto powołać się na „Notatkę o klęsce” Mariana Stali, w której można przeczytać, że: „wybierając literaturę ryzykujemy trzy spotkania z klęską. Najpierw jest ryzyko artystycznego niespełnienia (i niedocenienia przez odbiorców), potem – ryzyko cierpienia, jakie towarzyszy kreacji, wreszcie ryzyko zetknięcia się ze złem i bólem tkwiącym w świecie.””

Krzysztof Niewrzęda

I taka jest odpowiedź na pytanie: czy cierpienie zawsze towarzyszy poecie?
Źródło: Najwięcej miejsca trzeba zostawić dla ciszy – rozmowa Marleny Cieślik w „Poezja światłem i mrokiem w rozgrywkach o życie” (UŚ, 2005)

O życiu , O literaturze , O cierpieniu , Pytanie

„Tkwiłem zatem w tej scenie i nawet nie próbowałem się z niej wyrwać. Ale wierzyłem, że zmiana wciąż jest możliwa. Wierzyłem, że autor wróci i wyzwoli mnie od obciążającej teraźniejszości. Lecz wiara ta zaczynała stawać się niewyraźna – mglista. Musiałem więc skoncentrować się na walce ze zwątpieniem. Bo tak jak wcześniej strach odebrał mi pewność, tak zwątpienie starało się pozbawić mnie wiary. Mimo wzmagającej się rezygnacji, usiłowałem ją jednak utrzymać. Tylko że zwątpienie niezmiennie się rozrastało i na wiarę pozostawało coraz mniej miejsca. Kurczyła się, a jej gęstość powodowała jeszcze większą mglistość i wszystko, co do tej pory pozwalało mi mieć nadzieję, stało się jeszcze bardziej niewyraźne.”

Krzysztof Niewrzęda

Wariant do sprawdzenia
Źródło: s. 107

O strachu , O wierze , O zmianach , O walce

„W sąsiedztwie tego, co jest poza językiem, słowo staje się zawodne. Nie należy zatem nim epatować, o ile ma się zamiar dotrzeć do granicy niewypowiedzianego.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Mniej oświetlona strona parnasu – „AKANT” Nr 6/2002

„Leżąc w gorącej, obmywającej mnie ciszy, słuchałem szumu własnego wnętrza. Na jego tle, rozpychające głowę dudnienie puchło w rytmicznych powtórzeniach. Odszukałem na szyi jego echo. Drgało tym samym rytmem pod palcami. Wbiłem w to miejsce żyletkę. Jej ukąszenie okazało się bardzo delikatne. Wynurzyłem twarz, by zaczerpnąć powietrza i zatrzymałem ją na wysokości wpływającej do ust wody. Oddychałem powoli, a woda łaskotała mnie wokół warg. Puchnące dudnienie coraz słabiej rozpychało głowę. Głęboko wciągnąłem wymieszane z parą powietrze, by jak najwięcej zabrać go ze sobą i opadłem na dno. I nagle zacząłem kręcić się w wirze nad odpływem, z którego ktoś wyciągnął korek.”

Krzysztof Niewrzęda

Wariant do sprawdzenia
Źródło: s. 116

O wodzie

„(…) to, co wymyka się z narodowego charakteru, ma większą szansę, żeby nie być hermetyczne. Co innego zajmować się tym w swoim ojczystym kraju, a co innego, poza nim, przed publicznością złożoną w głównej mierze z obcokrajowców. Malarzom, czy muzykom przychodzi to z łatwością. Forma ich przekazu jest bowiem o wiele bardziej abstrakcyjna i uniwersalna, niż w przypadku pisarzy. I to nie tylko ze względu na język. Przede wszystkim ze względu na codzienność, która domaga się opisania.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: W Berlinie przestałem się czuć emigrantem – rozmowa Tomira Mazura – „tomir pisze o kulturze” https://tomirmazur.wordpress.com/2015/10/15/w-berlinie-przestalem-sie-czuc-emigrantem/

O charakterze

„Skrótowość czy przywoływanie otaczającego nas kiczu, lub drastycznych scen pozwala na taki opis rzeczywistości i generowanych przez nią refleksji, który umożliwia unicestwienie realności bez popadania w wielosłowie.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Nie w rzędzie czyli „w poprzek” – rozmowa Józefa Plessa – „AKANT” Nr 4/2000

O rzeczywostości

„Ważne jest tylko to, żeby pisarz nie dał się zdeprawować przez medialne i rynkowe reguły.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Emigrant więcej zyskuje niż traci – rozmowa Alana Sasinowskiego – „Kurier Szczeciński” 30. 11. 2009

„Zdania się krystalizowały, przemierzając śniegu zwały, żeby dotrzeć w niedostępne rejony i nazwać to, co nienazwane było do tej pory. Niepewne swojego znaczenia utykały wszakże, na granicy urojenia i starały się przyjąć formy odpowiednie. Nie takie jednak, by się nimi napawać w swym sednie. Tylko takie, które były podporządkowane ich celowi bezwiednie i stanowiły środek wyrazu migotliwej treści przekazu. Same dla siebie zatem zdania były właściwie nie do rozpoznania. Za każdym razem inaczej się interpretowały i w zależności od sąsiedztwa swój sens zmieniały, odkrywając przy tym utajone powinowactwa, opisywały je jak bogactwa. I zagłębiały się w tej obfitości, odbiegając całkiem od rzeczywistości. Szadzią się pokrywały. W zaspach grzęzły. Na polach firnowych ślizgały. I w końcu z zimna zdrętwiały. Stopniowały już tylko ziąb jedynie, nawarstwiając zamiecie i kurniawy na zmarzlinie. Bo pod oblekającym je szronem, stawały się coraz bardziej usztywnione. Nawet te, które dopiero zaczęły się wyłaniać. Wszystkie więc popękały z powodu drgania, w jakie je wicher wprowadzał. I wnet zanikła meritum władza. Zdania nie miały już bowiem zdolności przekonywania, gdyż niczym sople się połamały, uderzając o grunt stwardniały i utraciły idee, które je spajały.”

Krzysztof Niewrzęda

Second life
Źródło: s. 28

O rzeczywostości , O bogactwie , Sens

„W moim sklepie można było również nabyć piwo i małe buteleczki wysokoprocentowych alkoholi. No i oczywiście całą masę potwornie słodkich batonów, różniących się od siebie jedynie nazwą i ceną. Kupowali je zarówno dorośli mężczyźni, jak i dzieci, młode dziewczyny oraz stare kobiety. Często, zaraz po włożeniu do kieszeni czy portmonetki wydanej im reszty, drżąc z podniecenia, zrywali kolorowe opakowanie i szybkim ruchem wtykali do ust mieszaninę czekolady, cukru i środków konserwujących. Miałem wrażenie, że bez natychmiastowego zażycia swojej dawki już by nie wytrzymali. Nie próbowali bowiem iść do domu, bądź innego miejsca, w którym spokojnie mogliby zjeść baton. Nie. Przede mną obnażali swoje zaspokojenie. W ogóle nie zależało im na intymności. Stojąc na środku sklepu, ekstatycznie rozchylali wargi, ukazując rozlewający się po zębach i dziąsłach brąz. Zaklejając się lepką masą, spływającą brunatnymi potokami w zwoje jelit, pomlaskiwali z zadowoleniem. Czasem mruczeli, jak wygrzewające się koty. Odginali do tyłu karki i wysysali z języka resztki zniewalającego ich smaku.”

Krzysztof Niewrzęda

Poszukiwanie całości
Źródło: s. 111

O kobietach , O mężczyznach , O dzieciach , O alkoholu

„Może należałoby zrewidować poglądy i uznać, że rolą człowieka jest nie tylko praca zarobkowa, ale również działania społeczne, wychowywanie dzieci, czy zajmowanie się niezależną kulturą i w związku z tym powinno to być jakoś finansowane.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Berlin po polsku – rozmowa Anny Dziewit i Agnieszki Drotkiewicz – „Lampa” Nr 11 (20) 2005

O dzieciach

„Mogę śmiało stwierdzić, że jeśli Dorota Masłowska w swojej „Wojnie…” chciała wprowadzić nas w język i świat młodych, to Krzysztof Niewrzęda w „Zamęcie” wrzucił swoich czytelników w świat slangu obfitującego w wulgaryzmy i wzajemną niechęć bardzo brutalnie, by zmusić do myślenia, a nie delektowania się sytuacją prostych opisów fizjologii poalkoholowej powszechnej u Masłowskiej. Jest to jedna z bardziej zaskakujących książek jakie czytałam.”

Krzysztof Niewrzęda

O Krzysztofie Niewrzędzie

O wojnie , O książkach , O świecie , O myślach

„Oni. Cały czas tylko oni. Kochali się, całowali, przytulali, rozmawiali, opowiadali sobie codzienne zdarzenia, przeżycia z pracy i to, co usłyszeli w radiu. Wykorzystywali każdą okazję do demonstrowania miłości. Zatracali się w liczbie mnogiej. Żadne z nich nie mówiło: „ja”. „Ja” dla nich nie istniało. Wszystko podporządkowane było „my””

Krzysztof Niewrzęda

im. To oni musieli być zadowoleni, szczęśliwi, a nie ona albo on. I byli.
Wariant do sprawdzenia
Źródło: s. 96

O czasie , Kochać się

„W warstwie językowej „teorie spiskowe” są doskonałym określeniem umożliwiającym dyskredytowanie sposobu myślenia tych, którzy poddają pod dyskusje oficjalne oceny bądź relacje uwiarygodnione w procesie masowej publikacji. Każdego bowiem, kto uznaje je za wątpliwe wystarczy naznaczyć piętnem „zwolennika teorii spiskowych” by wyłączyć go z publicznego dyskursu lub – co najmniej – pozbawić wiarygodności.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Teorie Spiskowe – Ankieta „Helikopter” 4/2012 https://opt-art.net/helikopter/4-2012/teorie-spiskowe-krzysztof-niewrzeda-ankieta/

O myślach , O relacjach , O myśleniu

„Znów więc ten Chopin, od którego uciekałem pod koniec lat osiemdziesiątych, który wypełnił całą dekadę swoją muzyką. Począwszy od strajków w Gdańsku i Szczecinie, od zakładania Solidarności – był wciąż w tle. Patriotyczny podmuch muzyczny. Wykorzystywali go organizatorzy mszy za ojczyznę i opozycyjnych wieczornic, twórcy anty-reżimowych filmów i władza – na wszystkich poziomach przekazu. Muzyka Chopina współbrzmiała z powtarzanym w kółko wystąpieniem towarzysza generała, ogłaszającego wprowadzenie stanu wojennego. Była wręcz jedyną muzyką, jaką można było usłyszeć w radiu w pierwszych dniach tego stanu. A potem rozbrzmiewała na rozpoczęcie i na zakończenie programów telewizyjnych i radiowych, przed przemówieniami i po przemówieniach. Rozbrzmiewała – jeśli nic innego nie można było zaproponować – jako wypełniacz lub jako ważny punkt programu. Słychać ją było, gdy na budynkach pojawiły się hasła: „Wrona skona” i „Zima wasza, wiosna nasza”, gdy czołgi jeździły po ulicach i żołnierze grzali dłonie przy koksownikach, gdy opozycjoniści ośmieszali esbeków i gdy esbecy zabijali opozycjonistów, gdy milicjanci pałowali krnąbrne społeczeństwo i gdy społeczeństwo rzucało w nich kamieniami lub zapalało świece w oknach. Preludia, mazurki, walce nadawał Głos Ameryki, Radio Wolna Europa i następcy Macieja Szczepańskiego. Wszyscy przymilali się do Chopina, wszyscy go puszczali i wszyscy słuchali – stojąc w kolejkach za papierosami i wołowiną z kością, w czasie przesłuchań i akademii, idąc ze strachu na wybory i czytając wydane w podziemiu wiersze Miłosza, ciesząc się, gdy Lechowi Wałęsie przyznano Pokojową Nagrodę Nobla i gdy zniesiono kartki na masło, oglądając w telewizji parodię procesu Piotrowskiego i jego kolegów, i chowając księdza Popiełuszkę. Słuchaliśmy tej naszej muzyki z coraz większym znudzeniem, z coraz większą dezaprobatą.”

Krzysztof Niewrzęda

Źródło: Koncert wyszehradzki – Pogranicza Nr 4/2002

O strachu , O muzyce , O wiośnie , O zimie