Jerzy Korczak – polski prozaik i satyryk.
Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Jego ojciec był adwokatem. Podczas II wojny światowej przebywał w krakowskim getcie, następnie ukrywał się w Warszawie i Otwocku, dzięki pomocy Ireny Sendlerowej. Od 1944 był żołnierzem Armii Ludowej. W latach 1944–1948 służył w Ludowym Wojsku Polskim. Należał do PZPR.
Studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Debiutował w 1947 na łamach dodatku do Dziennika Polskiego. W latach 1949–1950 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od 1950 był redaktorem Polskiego Radia w Krakowie. Od 1952 zamieszkał w Poznaniu. W okresie 1953–1962 był kierownikiem artystycznym Teatru Satyry.
Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Medalem Zasłużonym na Polu Chwały.