Jarosław Hebel: Nie Żyje

Jarosław Hebel jest dziennikarz polski. Odkryj ciekawe cytaty na temat nie żyje.
Jarosław Hebel: 49   Cytatów 0   Polubień

„Na pewno można by pytać, co tak naprawdę nadaje sens i treść naszemu życiu? Jestem przekonany, że jest to bardzo głębokie pytanie o podłożu filozoficznym i aksjologicznym. Nie zgadzam się jednak, że można zmarnować własne życie przez niezałożenie rodziny. Wcale nie trzeba być egoistą, żeby nie założyć rodziny i prowadzić swoje życie jednak w samotności. Wystarczy być człowiekiem, który posiada wartości i zasady nie z tej epoki, żeby znacznie bardziej kochać otaczający nas świat, niż samemu doznawać od niego miłości.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O życiu , O świecie , O samotności , Kochać się

„Już dawno wszystko diabli wzięli… zanim przyszliśmy na ten świat, na którym żyjemy. Już w trakcie narodzin człowieka Bóg zabiera mu z jego przestrzeni życiowej miłość oraz sprawiedliwość i myśli sobie: "Teraz męcz się człowieku na tej ziemi, jęcz, użalaj się nad sobą do swoich ostatnich dni. Pamiętaj jednak, że chuj mnie to obchodzi i tak mnie nie wzruszysz, zanim nie staniesz przed Sądem Ostatecznym.”

Jarosław Hebel

Żal

O miłości , O Bogu , O świecie , O sprawiedliwości

„Gdy wychodzę z pobliskiej knajpy, stoję późnym wieczorem na Placu Bankowym i pada śnieg, to czuję się tak, jakbym był Wokulskim. Mam wrażenie, stojąc w śnieżny wieczór przed pałacem prezydenta m. st. Warszawy, jakbym był panem Stachem, który stał w śnieżycy przed pałacem arcyksięcia. Nie wszedł jednak na bal i nie zobaczył Łęckiej, którą kochał. Stojąc jednak przed tym pałacem, znalazł się w momencie kluczowym swojego życia, wystawiając sobie słony rachunek z miłosnego zaangażowania. Czy miałoby to jednak znaczyć, że nie warto kochać?”

Jarosław Hebel

Wszyscy byli odwróceni

O wrażeniach , Kochać się

„Chodzili więc po plaży, a później Blanka zaproponowała chodzenie po skałach. Do końca życia zapamięta, jak biegała po skałach w Ustce i jak ślicznie wtedy wyglądała. Podobała mu się też, jak stała zamyślona na falochronie i patrzyła w głębię morza, jakby wypatrywała czegoś ważnego.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

„Żyjemy w tak dziwnym kraju, w którym nazwanie kogoś liberałem uważane jest za najgorszą obelgę. Czasami przychodzi jednak taki czas w życiu, kiedy należy określić i zdefiniować swój własny światopogląd. Nie można jednak tego zrobić, jeżeli wcześniej nie określi się najważniejszych dla siebie wartości. Gdybym sam miał wskazać wartości, które w znaczącym stopniu (czytaj: w przeważającym) wpłynęły na ukształtowanie mojego światopoglądu, to poruszając się na największym poziomie ogólności, na pewno zaliczyłbym do nich wolność i godność. Uważam się więc za lewicowego liberała, dla którego granicę w przestrzeni jego wolności wyznacza naruszenie godności osoby ludzkiej.”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

O wolności , O czasie , O czytaniu

„Jakim byłbym człowiekiem, gdybym żył w Warszawie w okresie okupacji hitlerowskiej i Powstania Warszawskiego (1944)? Nie jest przecież tajemnicą, że człowieka, jego wartości i wrażliwość w jakiejś mierze kształtują doznane przeżycia. Ktoś kiedyś powiedział, że wtedy ludzie żyli krótko, ale jakby pełniej chwytali to, co w życiu jest najważniejsze. Jeżeli już kochali, to nie tak byle jak, ale tak głęboko, aż do krwi i bólu kości. Czy dzisiaj można jeszcze znaleźć dla siebie kawałek takiego wspaniałego świata? Czy dzisiaj ktoś tak jeszcze umie kochać, żeby z powodu nieszczęśliwej miłości palnąć sobie w knajpie prosto w łeb przy Tej ostatniej niedzieli Fogga?”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

O ludziach , O tajemnicy , Kochać się

„Wychodząc z tej knajpy, Diabeł ciągnął jeszcze Krakersa na dziwki. Stali przed knajpą w mroźną grudniową noc i wzajemnie poklepywali się po ramieniu, wylewając swoje wszystkie żale, jakie mieli do otaczającego ich życia. Diabeł kilka razy spawiował po wyjściu z knajpy, co zostało zauważone przez parę wracających z wieczornego spaceru staruszków.
– Patrz, kochanie, taki młody, a już… – powiedział starszy mężczyzna do żony.
– Właśnie dlatego, że jestem młody – odpowiedział mu Diabeł, pomiędzy wydalaniem z siebie kolejnej sekwencji wymiocin. – Jak będę stary, to będę pierdolił młodym za uszami, tak jak ty to robisz… ch… stary!”

Jarosław Hebel

jeszcze dodał.
Oni już nie wierzą…

O nocy , Kochać się

„Warszawa jest najpiękniejszym miastem na świecie i nikt mnie nie przekona, że mogłoby być lub jest inaczej… Kocham moje miasto z jego przeraźliwie brudną Wisłą, tysiącami spalin, McDonaldem, Galerią Centrum, PeKiNem, smacznym tureckim kebabem z baraniny, najwspanialszym chyba w tym mieście Teatrem Powszechnym, bardzo uroczą Starówką i moją ukochaną Skarpą, z której widać nadwiślańską panoramę miasta. Kocham to moje miasto nad Wisłą, bo jest moje, tak po prostu… i ja to naprawdę czuję… W nim się urodziłem, wychowałem i teraz żyję jako dorosły już facet. Wierzę, że tutaj właśnie spełni się mój wielki sen o pięknej miłości.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O facetach , O snach , Kochać się

„Wciąż to samo… – przebąkiwał naćpany już Baran, który leżał półmartwy na brzegu Wisły. – Pierdolona wzniosłość… miłość… patrzenie sobie w oczy, czułe słówka, trzymanie za rączkę, a i tak zawsze okazuje się na końcu, że chodzi o kasę.
– Świat składa się z samych dziwek i ich klientów. Do nas należy wybór, czy wpisujemy się w ten scenariusz pod osłoną fałszywej miłości, czy jednak w pełnej uczciwości z otaczającym nas światem korzystamy z życia – walnął Koper.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O miłości , O świecie

„Mieszkam w bloku wybudowanym w czasach Gierka, chociaż w przerażająco szybkim tempie zmienia się pejzaż mojego osiedla. W jego okolicy powstają coraz nowsze i coraz bardziej okazałe budowle. Dzisiaj można by sobie zadawać pytanie, jak w tamtych czasach można było żyć bez trzech aptek w pobliżu, stacji benzynowej czy najlepszej na świecie piekarni? To jednak prawda, że ludzie potrafili żyć bez telefonów komórkowych i Internetu. Może dzięki temu więcej czytali, a na pewno częściej przebywali we własnym towarzystwie, a nie na "czatach" czy innych wirtualnych komunikatorach. Jeżeli się zakochiwali, to w prawdziwym człowieku, nigdy zaś w literkach piszącego w wirtualnej przestrzeni czy w minkach przesyłanych pismem obrazkowym. Pili też ze sobą - zawsze i wszędzie, i na potęgę… aby Polska nie zginęła! Nikt wtedy nie myślał, że kiedyś będzie można pić samotnie przed monitorem komputera, prowadząc rozmowę z "Niunią", "Barbie", "Nikitą", "Jamesem" lub z jakimś innym gościem, który ukrywa się pod jeszcze głupszym i bardziej beznadziejnym nickiem. W tamtych czasach nikt tego jeszcze nie wiedział… chociaż… co bardziej wrażliwi mogli przeczuwać, że ewolucja człowieka na polu kultury zmierza w kierunku bagna i zupełnej degrengolady.”

Jarosław Hebel

Żal

O ludziach , O prawdzie , O myślach , O piciu

„Wiele bym dał, żeby żyć w latach dwudziestych i trzydziestych minionego stulecia. Idąc w sobotnie popołudnie Nowym Światem w Warszawie, widziałbym zupełnie inny, taki chyba bardziej zaczarowany świat. Mijałyby mnie dorożki, przedwojenne samochody, babinka stojąca na ulicy sprzedawałaby kwiaty Piotrkowi Dołowemu, który spieszyłby na randkę ze swoją ukochaną Zosią z Jutro idziemy do kina. Przechodząc obok „Bliklego”, mijałbym Dołęgę-Mostowicza, który gnałby od wydawcy prosto przed siebie na skręcenie karku, mając pomysł na napisanie kolejnej niezwykle poczytnej i równie dochodowej powieści. Późnym wieczorem z „Ziemiańskiej” wychodziłby zaś pijany Wieniawa-Długoszowski, na całe gardło krzycząc: „Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń!”.”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

O świecie , O Kwiatach , Serce , Koń

„Hrabal doszukiwał się szczególnej bliskości z Franzem Kafką, który był dla niego jednym z ważniejszych pisarzy. Obydwaj zresztą większą część życia spędzili w Pradze, skończyli prawo, pracowali w ubezpieczeniach, a nawet łączyły ich podobne niepowodzenia miłosne we wczesnej młodości. Jak pisze Kaczorowski, to właśnie pod wpływem Kafki twórczość Hrabala zaczęła nabierać cech środkowoeuropejskiej tożsamości czeskiej kultury. Sam Hrabal zaś był jej niekwestionowanym wyrazicielem.”

Jarosław Hebel

Piórem o książkach. Zbiór recenzji z miesięcznika „Dziś” M.F. Rakowskiego

Niepowodzenie

„Widzę więc siebie, jak siedzę w niebie w cieniu drzewka przed Sądem Ostatecznym z piwem „Heineken” i słucham zmyślonych i prawdziwych opowieści Marka Hłaski. Widzę jak twardo, ale i romantycznie opowiada o Esther, w której potwornie zakochał się w Izraelu. W oczach ma wypisaną tęsknotę za krajem i wcale nie chce mówić o Soni Ziemann, która w końcu przez pewien okres nawet była jego żoną. O czym jednak ja mógłbym mu opowiedzieć? Na pewno opowiedziałbym mu o B., jako o wielkiej i niespełnionej miłości. Z pewnością bym mu powiedział, że gdyby ktokolwiek ją znał i miał choćby cień nadziei, to warto na taką dziewczynę czekać nawet do końca życia, a później nawet i w niebie. W innym przypadku można je sobie zmarnować, gdyż życie bez niej ma taką wartość, jak wyrzucona w błoto największa świętość.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O życiu , O czekaniu

„Wiem, że jestem człowiekiem bardzo zasadniczym, który posiada swoje wartości i chyba nie pasuję do tej epoki, w której żyję. Znacznie lepiej czułbym się w czasach pokolenia Kolumbów, w których żyli na przykład bohaterowie telewizyjnego serialu Czas honoru. Wtedy często ludzie żyli znacznie krócej, ale pełniej i bardziej głębiej kochali oraz cenili okazywane im uczucie miłości.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O ludziach , O emocjach , O czasie , Kochać się

„Jak bumerang, co jakiś czas powraca dyskusja o chęci przywrócenia kary śmierci. Ja zawsze podkreślam, że mam duszę liberała i przyglądam się temu bardzo niechętnie. Kto nam bowiem dał prawo, żeby decydować o życiu innego człowieka? Takie prawo ma tylko Bóg, o ile istnieje…”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O śmierci , O Bogu , O karze , O duszy

„Chciałbym kiedyś pogadać z Kamilem (Kurantem), który skręcił w ulicę Foksal, zanosząc się typowym dla gruźlików suchym kaszlem. Przejeżdżający obok dorożkarz lekko odwrócił się i porozumiewawczo uśmiechnął do siedzącej z tyłu niezbyt młodej już kobiety, mocno siekając batem konia. Jadąca w dorożce panna Leopard pogardliwie spojrzała na niego, gdy zdjął z głowy kapelusz i przez lekkie skinienie głowy oddał jej należny honor jako damie, którą nie była… On zaś był coraz bardziej rozgorączkowany i gdyby nie spadały z nieba lodowate wręcz płatki śniegu, dawno by już spłonął i odszedł na wieki. Gdy myślę o Kamilu, zawsze zadaję pytanie, jak należy żyć, żeby nasze życie było coś warte i żeby nie trzeba było go żałować? Jakich dokonywać w nim wyborów i w oparciu o jakie wartości? A zresztą… czy jesteśmy w stanie przewidzieć wszystko, co zgotuje nam los?”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

O życiu , O kobietach , O losie , O myślach

„Każdy chciałby usłyszeć, leżąc na łożu śmierci, że był dobrym i wspaniałym człowiekiem. Nie zawsze jednak i pewnie nie w każdym przypadku tak było, więc powstaje kolejny filozoficzny problem, czy rzeczywiście umierającemu człowiekowi powiedzieć prawdę, czy też ten ostatni raz uszanować jego ludzką godność? Wiadomo, że każdy chciałby umrzeć w poczuciu miłości, spełnienia i nadziei, że tam na górze czeka go lepsze życie. To już wiele, gdy umierający schodzi z pocałunkiem ukochanej osoby, która jest z nim w tym ostatnim momencie jego życia, trzymając go za rękę. Może bowiem zabrzmi to zbyt patetycznie, ale jednak zawiera się wielka prawda w twierdzeniu, że wielka siła miłości potrafi nawet zwyciężyć ze śmiercią.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O życiu , O śmierci , O prawdzie , O pocałunku

„Gdy jednak człowiek ma dwadzieścia lat, jeszcze cały czas wierzy, że w życiu może być pięknie. Dopiero później bezlitosne życie obedrze go z jego dobrych snów i pięknych marzeń, nie pozostawiając nawet złudzeń.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O życiu , O snach , O czasie

„Marek Hłasko (1934–1969) już za swojego życia był dość szczelnie okryty wielką legendą, do czego na pewno przyczynił się prowadzony przez niego styl życia. Nie można zaprzeczyć, że był obdarzony wielkim literackim talentem. Okrzyknięto go „polskim Jamesem Deanem” i sam pozował na twardego faceta, takiego „buntownika bez powodu”. Można by nawet odnieść wrażenie, że z wielkim uporem próbował upodobnić się do bohaterów swoich powieści i opowiadań. Leżąc ze złamaną nogą w gipsie, przeczytałem kolejny raz ponownie wydaną powieść Marka Hłaski Następny do raju (Agora S. A., Warszawa 2011). Uważam Marka za mojego „brata duchowego” i zawsze z wielką przyjemnością zagłębiam się w lekturę jego tekstów, chociaż od tej jego powieści wolę Pierwszy krok w chmurach, Pętlę, Sowę, córkę piekarza czy Pięknych dwudziestoletnich.”

Jarosław Hebel

Źródło: „Nowa Gazeta Literacka” nr 4, Warszawa, maj-czerwiec 2012, ISSN 20802811.

O przyjemności , O wrażeniach

„Wiele bym dał, żeby żyć w latach dwudziestych i trzydziestych minionego stulecia. Idąc w sobotnie popołudnie Nowym Światem w Warszawie, widziałbym zupełnie inny, taki chyba bardziej zaczarowany świat. Mijałyby mnie dorożki, przedwojenne samochody, babinka stojąca na ulicy sprzedawałaby kwiaty Piotrkowi Dołowemu, który spieszyłby na randkę ze swoją ukochaną Zosią z Jutro idziemy do kina.”

Jarosław Hebel

Przechodząc obok „Bliklego”, mijałbym Dołęgę-Mostowicza, który gnałby od wydawcy prosto przed siebie na skręcenie karku, mając pomysł na napisanie kolejnej niezwykle poczytnej i równie dochodowej powieści. Późnym wieczorem z „Ziemiańskiej” wychodziłby zaś pijany Wieniawa-Długoszowski, na całe gardło krzycząc: „Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń!”.
Jeszcze będzie pięknie

O świecie , O Kwiatach