Jacek Woroniecki: Cytaty o Bogu (strona 3)

„Pierwszym, co nas musi uderzyć, jest to ta naiwność ludzi, którzy w modlitwie widzą tylko pewne żebranie lub targowanie się z Bogiem i nie rozumiejąc stosunku człowieka do Boga, skłonni są zupełnie modlitwę odrzucić. Wnet zobaczymy, że modlitwa błagalna ma głębokie uzasadnienie i lekceważona być nie może, a jednak nie ona jest pierwszą i najistotniejszą formą modlitwy. Pierwszą i najistotniejszą funkcją modlitwy jest chwała i cześć Boża, którą każde stworzenie winno Bogu przynosić. O Bogu, a nie o sobie winien więc człowiek najpierw myśleć, toteż i Zbawiciel, ucząc apostołów, jak się mają modlić, zaczął od słów chwały, aby dopiero potem przejść do słów prośby: najpierw święć się Imię Twoje, a potem dopiero chleba naszego powszedniego.”

„Niewątpliwie wola nasza w tym życiu może dużo doskonalej kochać Boga, niż rozum jest w stanie Go poznać, i stąd pochodzi to królowanie miłości nad wszystkimi cnotami, które św. Paweł tak silnie zaznaczył w rozdziale trzynastym Pierwszego Listu do Koryntian.”

„Otóż etyka chrześcijańska spodziewa się, że przy pomocy tych łask, jakie Bóg daje człowiekowi, będzie on w stanie w pewnych wyjątkowo trudnych sytuacjach życiowych wznieść się do bohaterstwa nie tylko zewnętrznego, zyskującego poklask ludzki, ale i cichego, wewnętrznego, które na ziemi może podziwiać tylko mała garstka, ale którego widokiem radują się aniołowie i zbawieni w niebie.”

„Ludzie z daleka wracający do Boga są nieraz uderzeni tym głębokim pokojem, który opanowuje ich, gdy uczynią decydujący krok i ugną przez Bogiem kolana. Dotąd ich serce było szarpane w różnych kierunkach przez pragnienia nie dające się ze sobą pogodzić; teraz pragnienia niezgodne z miłością Bożą zamarły, a te, które się tej miłości nie sprzeciwiają, doskonale się jej podporządkowały, tworząc harmonijną całość.”

„Miłość ojczyzny łączy się z miłością Boga.”

„Nie, miłość Boga w duszy Matki Najświętszej to nie tkliwe uczucie, to nie przemijające wzruszenie, to nie sielanka, jak się to nieraz myśli, gdy się o miłości mówi! To mocny, głęboki nastrój woli, który sprawia, że stale, zawsze, z wciąż rosnącym napięciem poddaje się ona Bogu i Jego świętej woli, że Go kocha nade wszystko, więcej od samej siebie, że siebie samą kocha dla Boga i pragnie, aby każdy moment Jej życia, każde poruszenie serca było ku chwale Tego, który Ją stworzył tak piękną i czystą i którą uczynił błogosławioną między niewiastami.”

„Weźmy pod uwagę jeden tylko składnik wychowania religijnego, jakim jest odwaga wyrażania swych przekonań religijnych i gotowość publicznego ich wyznawania. Ilu to ludzi ulega jeszcze pod tym względem fałszywemu wstydowi, gdy trzeba dać przed innymi dowód swej pobożności, choćby np. zrobić znak krzyża świętego przed lub po posiłku. Przywykli tylko do modlitwy prywatnej, czują się oni skrępowani wobec publicznych przejawów czci Bożej i gdy idą na nabożeństwo do kościoła, wolą się gdzieś schować w jakimś kąciku, gdzie by ich nikt nie widział. Jakże inaczej rozwijałoby się ich życie religijne, gdyby od młodości byli zaprawieni do czynnego udziału w społecznym kulcie publicznym Kościoła, gdyby mieli zwyczaj co niedzielę i święto być na mszy świętej i głośno razem z innymi modlić się i śpiewać. „Chwała na wysokości Bogu” by ich zaprawiało do jawnego oddawania czci Bogu, „Wierzę w jednego Boga” do odważnego wyznawania swojej wiary. Nie cofnęliby się przed nim w chwilach próby i nie naraziliby się a to, aby i ich wyparł się kiedyś Chrystus przed Ojcem, który jest w niebiesiech, za to, że oni wstydzili się wyznawać Go jawnie przed ludźmi”

„(…) przy ograniczonej bowiem liczbie godzin niesposób jest wszystkie księgi natchnione przejść tą ścisłą metodą egzegetyczną, a jednak one wszystkie zawierają słowo Boże i wszystkie muszą być znane. To też zaraz od pierwszych dni pobytu w seminarjum trzeba czytaniu Pisma św. poświęcić codzień chwilkę czasu i zwyczaj ten zachować aż do śmierci.”

„Cała idea kapłaństwa Chrystusowego streszcza się w słowie „pośrednictwo”. Kapłan jest, jak mówi św. Paweł, „postawiony dla ludzi w rzeczach, które należą do Boga”, odbywa on niejako posłowanie od Boga do ludzi i od ludzi do Boga. Stąd w działalności jego odróżniać można jakby dwie strony: jedna, kiedy zwrócony do Boga, przedstawia Mu sprawy ludzkie i za nie zanosi ofiary i błagania, druga kiedy zwrócony do ludzi, sprowadza na nich łaski z nieba i poucza o prawdach i przykazaniach Bożych.”

„Podstawowym prawem naszego życia moralnego, najistotniejszą racją naszego istnienia, jako rozumnych istot stworzonych, jest to powracanie świadomymi aktami rozumu i woli do tego Boga, który nas stworzył dla swej chwały.”

„Boć i służba Boża nie jest na tej ziemi bez cierni i bez niebezpieczeństw; książę tego świata i na sługi Boże umie sieci zarzucać, i do oparcia się jego ułudom trzeba, aby powołanie oparte było o silniejsze podstawy niż samo tylko pragnienie zapewnienia sobie zbawienia. I na świecie można się zbawić, gdy się przykazania Boże wypełnia; łaski swej Bóg nikomu nie odmawia. Natomiast i na służbie Bożej można się zgubić, gdy się w niej szuka najpierw siebie, a potem dopiero Boga, t. j. gdy się nie przylgnie całą duszą do tego źródła łaski, jakiem jest Bóg tak, ażeby aż o sobie samym zapomnieć. To miał niewątpliwie na myśli Zbawiciel, gdy mówił do rzeszy swych słuchaczy: „Kto bowiem chciałby duszę swą ocalić, straci ją; a ktoby stracił duszę swą dla Mnie i dla Ewangelji, zbawi ją””

„Zdarzeń czysto przypadkowych, a tym bardziej czynów wolnej woli istot rozumnych nikt nie może przewidzieć. One są znane tylko Bogu, dla którego nie ma przeszłości i przyszłości, ale wszystko jest teraźniejszością.”

„Jeśli teraz porównamy ascetykę z mistyką, to najpierw będziemy musieli stwierdzić, że nie są to dwie dziedziny odrębne, nie mające między sobą styczności. Przeciwnie, są one z sobą ściśle związane tak, iż nieraz rozgraniczenie sfery ich działalności staje się niemożliwem. Asceza jest podstawą, bez której zdrowa mistyka rozwijać się nie może, mistyka zaś jest nie tylko dopełnieniem i ukoronowaniem ascetyki, lecz jest jednocześnie najpotężniejszym czynnikiem jej rozwoju od chwili, kiedy człowiek zaczyna świadomie pracować nad sobą; najprostszy uczynek do ascezy przyrodzonej należący, gdy z duszy Boga miłującej pochodzi, nabiera wartości mistycznej, a z nią i doniosłości, którejby nigdy nie miał, gdyby z samych sił przyrodzonych pochodził.”

„Drugim warunkiem skuteczności modlitwy jest wytrwałość. Warunek ten Zbawiciel jeszcze wyraźniej zaznaczył w swych wezwaniach do modlitwy błagalnej i żadna może z przypowieści, znajdujących się w Ewangelii, nie posiada tyle wyrazistości, co owo opowiadanie o człowieku, kołaczącym w nocy do sąsiada, aby mu pożyczył trojga chleba dla poczęstowania gościa (Łk 11, 5–8). Widzimy z Jego słów, że modlitwa nasza, aby być skuteczną, musi mieć tę cechę wytrwałości, którą w stosunkach ludzkich nazwalibyśmy natręctwem, ale która w stosunku do Boga i do dóbr nadprzyrodzonych, o które doń kołaczemy, nie jest natręctwem, jeno dowodem głębokiego przekonania o wszechmocy i miłosierdziu Bożym. W tym naleganiu bowiem zawiera się tyle ufności w nieskończoną dobroć Bożą, że podobna modlitwa, aczkolwiek treścią swą błagalna, staje się potężnym hymnem czci i chwały dla Pana wszechświata.”

„Kto zatem powie sobie, że wystarczy mu dostać się do czyśćca i z tej racji wyrzeknie się dobrowolnie dążenia do doskonałości, ten naraża się na to, że go odrzuci i czyściec. Nie, po to, aby móc korzystać z jego dobrodziejstwa, trzeba poważnie pragnąć doskonale służyć Bogu. Dlatego w wykładzie etyki katolickiej konieczne jest krótkie przedstawienie, na czym polega doskonałość chrześcijańska.”