Fernando Pessoa cytaty

strona 3

„W dzisiejszym życiu świat należy tylko do głupców, do niewrażliwych, do podekscytowanych. Prawo do życia i zwycięstwa zdobywa się dziś nieomal tymi samymi sposobami, jakimi zdobywa się zamknięcie w domu wariatów: niezdolnością do myślenia, niemoralnością i hiperekscytacją.”

„Zazdroszczę wszystkim osobom, że nie są mną. Ze wszystkich niemożliwości ta wydaje mi się największa.”

„Zawsze obce mi było pragnienie, aby mnie rozumiano. Być rozumianym to prostytuować się.”

„Jestem żywa sceną, po której przechodzą różni aktorzy, grający w różnych sztukach.”

„Wiara jest instynktem działania.”

„Lubię mówić. Powiem więcej: lubię używać słów. Słowa są dla mnie czymś namacalnym, są syrenami, ucieleśnionymi zmysłami. Może dlatego, że rzeczywista zmysłowość nie budzi we mnie żadnego zainteresowania - nawet w myśli czy we śnie - moje pożądanie dotyczy tego, co we mnie tworzy rytmy słowne czy słucha cudzych rytmów. Wzruszam się, gdy coś jest dobrze powiedziane. Jakaś stronica Fialha czy Chateaubrianda powoduje, iż krew żywiej płynie w mych żyłach, że pełen podniecenia odczuwam niewypowiedzianą rozkosz. Jakaś stronica Vieiry, w swej zimnej doskonałości składniowej struktury, powoduje, iż drżę niczym gałąź poruszana wiatrem.”

„Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze.
Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć.
"Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.”

„Nigdy się nie spełniamy.
Jesteśmy dwiema otchłaniami – studnią wpatrzoną w niebo.”

„Niech nasza miłość będzie modlitwą…Pobłogosław mnie twoim wzrokiem, a uczynię z chwil, kiedy cię widzę, różaniec, w którym zgryzoty moje zamienią się w zdrowaśki, a niepokoje w ojczenaszki.”

„Nie przyjemność, nie chwała, nie władza – wolność, wyłącznie wolność.”

„Jedno mnie bardziej zdumiewa niż głupota, z jaką większość ludzi przeżywa swe życie: inteligencja w tej głupocie.”

„Jeśli istnieje coś w życiu, za co powinniśmy być wdzięczni bogom – poza samym życiem – to dar, iż nie znamy siebie: nie znamy siebie i nie znamy jedni drugich.”

“And, like the great damned souls, I shall always feel that thinking is worth more than living.”

“At first I felt dizzy - not with the kind of dizziness that makes the body reel but the kind that's like a dead emptiness in the brain, an instinctive awareness of the void.”

“Whether or not they exist, we're slaves to the gods.”

“Be what I think? But I think of being so many things!”

“I am the escaped one,
After I was born
They locked me up inside me
But I left.
My soul seeks me,
Through hills and valley,
I hope my soul
Never finds me.”

“I sometimes think that I enjoy suffering. But the truth is I would prefer something else.”

“Without madness what is man
more than the healthy beast,
corpse adjourned that procreates?”

“The unnatural and the strange have a perfume of their own”

“Every gesture is a revolutionary act.”

“Blessed are those who never entrust their life to no one.”

“what has happened to us has happened to everyone or only us; if to everyone, then it's no novelty, and if only to us, then it won't be understood.”

“I know nothing and my heart aches”

“Inch by inch I conquered the inner terrain I was born with. Bit by bit I reclaimed the swamp in which I'd languished. I gave birth to my infinite being, but I had to wrench myself out of me with forceps.”

“Lord, may the pain be ours, And the weakness that it brings, But at least give us the strength, Of not showing it to anyone!”

“I don't mourn the loss of my childhood; I mourn because everything, including (my) childhood, is lost.”

“And I have the others in me. Even when I’m far away from them, I am forced to live with them. Even when I’m all alone, crowds surround me. I have no place to flee to, unless I were to flee from myself.”

“What Hells and Purgatories and Heavens I have inside of me! But who sees me do anything that disagrees with life--me, so calm and peaceful?”

“…to know how to think with emotions and to feel with intellect…”

“It's been months since I last wrote. I've lived in a state of mental slumber, leading the life of someone else. I've felt, very often, a vicarious happiness. I haven't existed. I've been someone else. I've lived without thinking.”

“In this metallic age of barbarians, only a relentless cultivation of our ability to dream, to analyse and to captivate can prevent our personality from degenerating into nothing or else into a personality like all the rest.”

“Today I suddenly experienced an absurd but quite valid sensation. I realized, in an intimate lightning flash, that I am no one. No one, absolutely no one.”

“There are ships sailing to many ports, but not a single one goes to where life is not painful; nor is there a port of call where it is possible to forget.”

“I realize that I was all error and deviation, that I never lived, that I existed only in so far as I filled time with consciousness and thought.”

“Writing is like paying myself a formal visit…”

“My boredom with everything has numbed me.”

“From so much self-revising, I’ve destroyed myself. From so much self-thinking, I’m now my thoughts and not I”

“As I walk, I construct perfect sentences that I cannot remember later at home. I don’t know if the ineffable poetry of those sentences derived from what they were or from their never having been (written).”

“Life is full of paradoxes, as roses are of thorns.”

“Let us sculpt in hopeless silence all our dreams of speaking.”